Liever een doodgewone gans dan een sluwe vos, ging door mijn hoofd op de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Ik heb niet zo de behoefte om te gaan demonstreren zolang het niet gewoon voor de vrede is en voor iedereen. Ik heb mijn eigen dromen en ik word liever opgegeten omdat ik doodgewoon ben dan dat ik karaktertrekjes ga vertonen die bij een sluwe vos horen. En zoals ook in vossenland er zijn ook aardige vossen tussen de rotte vossen en ook een doodgewone gans kan streken uithalen. Mijn dromen zijn eigenlijk doodgewoon.
Ik heb het geluk gehad dat ik een deel van mijn jeugd in Amsterdam mocht zijn en daar op school ben geweest. Ik zag nooit kleur en ik zie nog steeds geen kleur. Ik had toen en nu wel een sterk ontwikkeld zintuig voor wat in mijn ogen goed of kwaad was. Ik heb de nodige incidentjes meegemaakt en ondanks een wapen op mijn borst door een licht getinte man ben ik nooit in zwart en wit gaan denken. Ik zag met eigen ogen in mijn jeugd al dat ook blanke mensen net zo kwaad konden zijn. Het gaat niet om de kleur of afkomst van iemand, het gaat om gedrag. En misschien wel om liefde voor elkaar, daar droom ik van.
Ik leef nu in een tijd vol haat en mensen die elkaar niet begrijpen. Door al het reizen van de mensen over de wereld dreigen de verschillende culturen niet samen te kunnen gaan. Iedereen wil zijn eigen cultuur vasthouden of eigen geloof vasthouden of opdringen aan een ander. Er staan mensen op die hun visie de juiste vinden en de macht naar zich toe willen trekken. De natuur even buiten beschouwing gelaten, alles wat nu op de wereld gebeurd is een afspiegeling van het gedrag van mensen zelf. Een doodgewone gansje zoals ik die kijkt er vol verbazing naar, stapt door het leven en praat wat met alle mensen en blogt wat. Als je echt van verbazing van je stoel zou kunnen vallen dan lag ik er elke dag naast… Een doodgewoon gansje zoals ik droomt van een wereld waarin mensen eens leuke dingen gaan doen en elkaar gaan helpen in plaats van elkaar het leven zuur te maken.
Discriminatie en racisme kunnen zo de geschiedenisboeken in als iedereen gaat doen waar hij of zij goed in is en gaat wonen in een land waarin hij of zij zich echt thuis voelt. In het ene land kun je rustig aan doen en in het andere land is het hard werken. Je gaat heen waar je eigen ik ligt. Soms zijn veranderingen geen eigen keuze en dan zet je de schouders eronder en ga je proberen om er iets moois van te maken voor de toekomst. Mijn eigen ik ligt in Nederland, met veel mooie mensen die net als ik ook dromen over mooie dingen en eerlijke dingen. Ik heb eigenlijk maar een grote droom, dat iedereen weer eens gaat dromen, net als ik en dan die dromen gaat proberen om te zetten naar iets tastbaars en iets goeds. Zolang mensen dromen hebben is er hoop, hoop op positieve verandering. Als je terug kijkt op je leven, wat had je nog willen doen? Ga dit dan doen en als het niet lukt dan heb je het geprobeerd. Droom, droom, droom en vlieg vooruit naar de bestemming waar jij gelukkig bent en dan volgt iedereen je vanzelf… .