Heerlijk gisteren een dagje even relaxen, lekker vrij in de middag en de tijd stil gezet en naar mijn vriendin gegaan. Zenuwpijn in haar benen van na de bestralingen en al bijna twee weken binnen. Met een patatje en krasloten naar haar toe en ze zat voor het eerst weer buiten tussen de bloembakken met vrolijke bloemen erin. Als lopen pijn doet, heel erg. Een joint wil nog wel eens helpen schijnt zo, als verlichting van de pijn. Afgelopen week vroeg zij zich af of de strandtentjes in Zandvoort en Bloemendaal er al zouden staan, verlangen. Al moet ze in de rolstoel mee, wij gaan samen weer naar het strand bij mooi weer. Toevallig had zij ook een boek liggen van Hans Bouma met de titel Maar ik ben er nog. Een mooi boek, zeker. Samen even naar het tennissen gekeken van haar dochter en lekker niets gedaan en zitten kletsen. De tijd even stil zetten.
Samen zitten praten over hoe belangrijk het is dat je in het leven dingen doet die leuk zijn. Jammer dat veel mensen dit niet kunnen doen door bijvoorbeeld geldgebrek. Iedereen zou wel eens wat jaartjes lekker thuis willen zitten om te studeren of om vrijwilligerswerk te doen. Voor de een is ontslag niet erg omdat er nog voldoende geld is of een partner met inkomen en voor de ander is ontslag een ramp als je alleen bent of met kleine kinderen. Dan is het geen keuze om even niets te doen als je geen geld achter de hand hebt. Afgelopen week bij onze Voedselbank ook wat onbegrip over een item op de televisie met een vrouw erin die vertelde dat zij dacht dat zij nooit bij de Voedselbank zou hoeven aan te kloppen. “Gelukkig voor haar” was een reactie. Mensen hebben werkelijk waar geen idee wat het leven soms voor je in petto kan hebben. Om een fictief voorbeeld te geven, je man heeft een ander, is gewelddadig en je vlucht weg met drie kleine kinderen en vervolgens wil hij niets betalen. De Voedselbank is dan even geen vrije keuze, wel overleven. Nooit proberen te oordelen over een ander, iedereen heeft een eigen verhaal. Het ging in mijn werkelijkheid de afgelopen weken ook nog even over de absurde hoge bedragen die gescheiden mensen soms moeten betalen voor hun ex partner. Echt belachelijk soms en alleen om de hoge levensstandaard van de ex in stand te moeten blijven houden of het meer, meer, meer en nooit genoeg gedrag. De een werkt zich de tandjes en de ander speelt de prins of prinses op het mooie kussen thuis. Bedenk je ook niet op je huwelijksdag.
En dan ben je na een lange dag thuis en dan zetten ze de stroom uit en draaien ze de gaskraan dicht, heerlijk. Alles donker en gezellig de kaarsjes aan en de zaklantaarn pakken. Kijken naar wat je nog wel kunt doen, heerlijk.