Er is binnenkort bij mij in de buurt weer een avond over de invulling van de zorg voor de andere helft van dit jaar of voor 2016. Bij mij in de buurt komen de gesprekken nog. Het is al met al een feest dat deze nog even waren uitgesteld en zo konden de mensen aan de komende veranderingen wennen. Elk voordeel heeft ook zijn nadeel, de onzekerheid en de onduidelijkheid. Ik hobbel zelf ook wat in het rond en zo krijg je een aardig beeld. Ik las vanmorgen ook wat ziek zijn de economie kost en dan ging het over de vanuit Amerika overgewaaide griep van nu. Zelfs ziek zijn gaat in het nu over cijfers en niet meer over mensen, hoppa. Ik vind cijfertjes leuk en mensen bijna net zo leuk… Ik ga toch even terug in de tijd om iets duidelijk te maken. Jaren geleden waren er drukke kinderen en slimme kinderen in een klas en er waren nog geen labeltjes als hoogbegaafd, autistisch, ADHD en noem ze allemaal maar op in het nu. DSM schaaltjes, huh welke schaaltjes? Soms ging het goed en soms ging er iets fout en het was veelal niet zeuren en doorgaan. De ergste gevallen werden onder de hoede van een instelling gezet of er kwam andere hulp. Ik mag met al mijn opgedane kennis toch wel stellen dat er toen ook een hoop mensen daar niet altijd beter van werden maar dat is weer een ander verhaal. Waar het mij om gaat is dat in het nu alle kinderen die in de ogen van de volwassenen en hulpverleners niet normaal gedrag vertonen getest worden en een indicatie voor dit niet normale gedrag krijgen. Is er iemand eigenlijk wel normaal, lol? Vroeger had je dit niet en het punt wat ik wil maken is dat er dus hele generaties rondlopen zonder zo’n indicatie… En terwijl hun gedrag bijvoorbeeld wel in aanmerking komt voor dwangneurose, autisme en noem ze allemaal maar weer op. In het nu gaan we met kinderen en mensen met bijvoorbeeld ADHD anders om. Er zijn door mensen dingen verzonnen die goed voor ze zijn en die niet goed voor ze zijn, handvatten.
Even terug naar de zorg en dan niet naar de financiële kant, wel naar de menselijke kant. Stel je hebt iemand van zeventig jaar met een hoge score in de schaal voor een autistische stoornis. Vroeger is dit nooit officieel getest of vastgesteld bij deze persoon. Bij de indicatie voor huishoudelijke hulp bijvoorbeeld gaat er gekeken worden naar de lichamelijke gesteldheid van iemand en naar wat iemand nog wel zelf kan. Er wordt gekeken naar de omvang van de woning en zo kan het dan gebeuren dat iemand van drie uur hulp naar twee uur hulp gaat. Zo iemand gaat geestelijk doodziek worden als het huis niet schoongemaakt gaat worden op de manier die hij of zij wil. Ja, ramen lappen hoeft niet meer hoor, ze laat maar een glazenwasser komen. In mevrouw haar systeem zit dat de ramen om de twee weken door de hulp gewassen worden en een glazenwasser kan ze niet betalen. Deze mevrouw gaat geestelijk in de knoei komen en dan komt er een tijd dat ze het dan zelf gaat doen en van de trap valt. Zorgkosten nog hoger. In een andere gemeente hebben ze de gesprekken telefonisch afgedaan en met medewerkers die niet in de zorg werkzaam waren. Cijfermatig beoordelen, denkt Ingrid dan… Je kunt de mens zelf niet zien door de telefoon. Als ik een goede raad mag geven voor alle gemeenten die de zorg nog moeten vaststellen, kijk eens wat meer naar de persoon zelf en niet naar het geld, bewust van… Wat heeft iemand nodig en waar gaat iemand blij van worden, bewust van… We kunnen natuurlijk ook met zijn allen niet zeuren en doorgaan net als vroeger en de kennis van nu gewoon negeren, wat gaat het worden? Mens of geld, wat gaat het worden? Combinatie om het schaaltje in balans te houden?