Geen verjaardagsfeestje, zij is te ziek na de bestralingen om een feestje te vieren. Wanneer zouden wij als vriendinnen het wel kunnen vieren met haar? Wij hopen over een week of drie en op gezellig lachen met elkaar. In de avond en zij net een uurtje wakker, samen koffie drinken en muziek luisteren die zij straks na haar dood in de aula wil horen. Ik wilde het eigenlijk niet horen en heel hard weglopen en schreeuwen, jij gaat niet dood, nog lang niet. Op haar verlanglijstje staat, over 100 jaar zijn jullie allemaal dood en dan de feest/polonaise versie. Ik begrijp heel goed waarom. Gewoon blijven bewegen. “Ik ga dan kijken naar de gezichten van de mensen en als jij dan ergens bent dan ga ik je later vertellen hoe ze reageerden op dit nummer en kunnen we samen weer lachen.” Ook op haar lijstje en misschien wel op nummer 1, Claudia de Breij en Paul de Leeuw met Mag ik dan bij jou. Mag ik dan bij jou schuilen als het nergens anders kan.

Ik was de afgelopen week ook Nederlandse muziek aan het meeblèren, was even nodig. Jeroen van der Boom met Eergisteren Avond, tja. Eergisteren middag kwam er een geweldige regenbui en kwamen de mensen schuilen bij onze Voedselbank, omdat voedsel gratis krijgen nergens anders kon. Soms wil je best wat borden stuk gooien en ik had deze middag 2 keer de neiging… Onmacht om een noodgeval, iemand die alweer een paar dagen zonder eten zat. Echt onvoorstelbaar in mijn eigen Nederland. En als deze persoon nou de enige zou zijn dan had ik de borden neiging niet voelen opkomen. In mijn bewuste om mij heen kijk en stap wereld was het al het zoveelste geval. Ik had het er van de week nog over, van alle kanten is het er bij veel mensen zo ingeramd dat je voor jezelf moet kunnen zorgen dat mensen geen hulp meer durven vragen als het mis gaat. Of de juiste weg niet weten, niemand in hun omgeving, schaamte of iets anders. Met een beetje zelfredzaamheid is niets mis alleen een schuilplek van iemand bij nood zou voor veel mensen erg welkom zijn en daar is een samen voor nodig.

Met mijn eigen team binnen de Voedselbank gaan wij binnenkort uit eten. Onze visie is dat wij dit zelf betalen en we waren aan het overleggen waar we heen zouden gaan. Niet al te duur, lol. Ik vroeg aan een van mijn teamleden of ze het wel kon betalen en toen viel het even stil. Niemand had daar bij stil gestaan. Zij vond mijn vraag niet erg en vertelde dat zij door wat te sparen wel mee kon. Als zij niet mee had gekund dan hadden wij het samen financieel wel gelapt. Of met zijn allen of niet. Ik wil het wel als tip meegeven aan iedereen met groepsuitjes en etentjes. Bij twijfel, vraag door en vraag of er iemand bij is die de kosten niet kan betalen, je kunt zo misschien voorkomen dat er een iemand bewust thuis blijft. De goedkope oplossing kan ook, gewoon samen bij iemand thuis een hapje eten…