Wat was het een klucht donderdagavond. Van een collega twee kaartjes gekregen voor de try-out van Boer zoekt betere vrouw. In mijn beste vriendinnen bestand gezocht naar de vriendin die wel in zou zijn voor een avondje lachen. Gevonden en samen naar de voorstelling toe na een dag van lang en hard werken. We gingen lekker achterin zitten op de slechte stoelen, de zittingen liepen omhoog en we hadden al lol. Zeker toen het verzoek kwam dat het voor de acteurs leuker zou zijn als we iets meer voorin gingen zitten, speelt lekkerder. Wij keken elkaar aan en mijn vriendin zei: “we zijn hier bewust gaan zitten.” Je kunt het maar duidelijk hebben. Omdat wij klaar waren met het boer op televisie dachten wij naar een leuke muzikale komedie te gaan kijken over boer Ties. Na de eerste tien minuten durfden wij voorzichtig even met elkaar te overleggen. Waarom lachen al die mensen nu al? Hadden wij eerst wat drank naar binnen moeten gooien voor de voorstelling? Na twintig minuten keken wij af en toe verlangend achterom naar de deur waarachter de kroeg lag. Samen kwamen we er na een half uur achter dat het niet onze humor was en dat het aan ons lag en niet aan de voorstelling. Het laatste kwartier vonden wij dan wel weer iets beter en konden wij nog een beetje lachen. De boodschap van de voorstelling was het verlangen naar altijd meer en beter en dat boer Ties toch eigenlijk thuis het gelukkigst was met zijn vrouw. Ook dat communiceren met elkaar zo belangrijk is in een huwelijk of relatie. Hoeven ze mij niet te vertellen in het nu en wat als duidelijk zijn niet aankomt? Zit je weer midden in een andere klucht, niet lollig. Na afloop waren wij als eerste in de kroeg en konden samen weer echt lachen om alles wat we de afgelopen tijd meegemaakt hadden, onze eigen kluchten. Na afloop buiten in het blauwe licht van de lampjes in de sneeuw, geweldig en weer een klucht om thuis te komen.
Hoe groot kan dan de teleurstelling zijn als blijkt dat je op zo’n avond de echte klucht gemist hebt… Kijk even televisie was de app bij mijn thuiskomst… De boel even bekeken en ook gisteren en dan denk ik toch het mijne ervan… De jongen was een vrager om hulp en juist die hulp kwam weer niet van iemand. Alle signalen niet uitgezonden door hemzelf of volkomen gemist door zijn omgeving, zeg het maar. Er lopen onderhand zoveel mensen met geestelijke problemen rond dat je er een provincie mee kunt vullen. Vragende handen om hulp en om een samen. Het harde leven in het nu niet meer aankunnen of gesloopt door verslavingen of door eerdere gebeurtenissen in het leven. Veel mensen kunnen niet meer lachen, bewust van. En ook niet nadenken want dan verneem je dat mensen het stilstaande beeld zagen en dan gewoon naar een ander net gingen schakelen om een programma te kijken of een film gingen kijken. Dijken hadden kunnen doorbreken en dan zit Nederland gewoon met zijn kop in de computer of televisie. Gek dat daar geen mediabeleid voor is om op alle netten en radiozenders even een berichtje eruit te doen. De ouderwetse kerkklokken van vroeger en de dorpsomroepers waren zo gek nog niet, lol. Hoe bereik je de mensen samen nog? We leven echt in een tijd dat we gaan leren van dingen die misgaan voordat we in het nu gaan beseffen hoe het wel zou kunnen, voorkomen in het nu, te lollig. Met als gevolg dat alle vrijheid eraan gaat door niet genoeg vooruitdenken en watjes en ikke beleid. Wat een klucht.