Ik schreef gisteren over krankzinnig en wat mij betreft hoeft het leven even niet krankzinniger te worden. Waarom hebben sommige gezinnen alle ellende van de wereld en andere mensen weinig tot niets? (Voelt zo…) De man van mijn vriendin die niet lang meer heeft te leven, een hersenbloeding, daar zit je dan en wat moet je zeggen? Je deelt een eigen ervaringsverhaal met een kind omdat je hetzelfde vroeger meegemaakt hebt en dat het heel erg is om zoiets mee te maken als je een van je ouders voor je neus ziet omvallen. Vooral luisteren en als troost aanbieden dat je er voor ze bent indien nodig, wat kun je meer doen? Hopen en positief vooruit blijven kijken, hoppa. Een van de talrijke zorgelijke situaties om mij heen en als het niet om de gezondheid gaat dan zijn het wel weer andere dingen. Soms vragen mensen bezorgd aan mij of ik het allemaal nog wel trek en vreemd genoeg wel. Ik lach ook heel veel en mijn balans blijft in evenwicht. Net als bij de dak-en thuislozen afgelopen weekend, ik zie en hoor bewust de ellende en toch kan ik er afstand van blijven houden. Ik denk wel vaak na over hoe dingen anders en beter zouden kunnen en soms moet je dingen ook loslaten met de hoop dat andere mensen er iets mee gaan doen op hun manier. Als iedereen in de wereld nou een klein beetje voor een ander zou zorgen, wat zou de wereld dan mooi kunnen zijn.
Net als bij de dak-en thuislozen, als iedereen een onderdak met begeleiding zou krijgen dan ben je op den duur goedkoper uit dan met mensen op straat houden, denk ik. Iedereen in Nederland zou een dak boven zijn hoofd kunnen hebben en desnoods een gedeeld dak. Ook kinderen die het huis uit zouden willen gaan die zouden een betaalbaar dak boven hun hoofd kunnen krijgen. Nee, we laten de ouderen langer thuis wonen en een huurwoning bezet houden die anders door een jonger stel ingenomen zou kunnen worden. Laatst was er een woning ergens beschikbaar voor senioren en daar kwamen dertig mensen voor kijken. Iets gaat er dan toch niet helemaal goed, denk ik dan. Zwervende ouderen op straat die eigenlijk in een verzorgingshuis zouden kunnen wonen. Kinderen die het niet zien omdat ze niet of soms wel bij hun ouders komen, te druk om zelf het hoofd boven water te houden of zelf al oud en ziek. We vergeten wel eens dat mensen van negentig jaar ook al kinderen hebben van zestig jaar of ouder. Het is soms vreemd om te zien dat kleinkinderen nog wat tijd vrijmaken voor eigen ouders en opa en oma. Ouderen die zelf niet willen verkassen en gewoon in hun huis willen blijven wonen met thuiszorg, ook een andere kant van het verhaal. De generatie van het zelf altijd gedaan hebben en het zelf willen blijven doen en met hun oude gedachtegoed dat er altijd wel iemand goed voor je zorgt, deden zij immers vroeger ook. Mensen, tijden en beleid veranderen. Als je gewoon eens om je heen kijkt dan is er zoveel werk te doen alleen al in ons eigen landje. Werkgelegenheid, was daar ook niet iets mee. Nou ik stop voor vandaag met denken om de balans in evenwicht te houden. Voordat je het weet denkt iemand dat je krankzinnig bent terwijl je eigenlijk gewoon probeert om je hersens te gebruiken…