Het is altijd best wel leuk om iemand tegen te komen die ook een ander geheugen heeft. Ik word er soms best wel moe van, laatst nog met kerst op een feestje. Daar was iemand die er het jaar ervoor ook was en mij toen in geuren en kleuren het gerecht ging vertellen wat zij toen met kerst ging eten. Ik vroeg haar of het gerecht vorig jaar nog lekker was. Zij kon het zich niet meer herinneren, terwijl ik nog wist waar ze zat toen ze het vertelde en wat het gerecht was. Mensen kijken je dan aan alsof je gek bent. Net zoals dat iemand mij vier jaar geleden een verhaal vertelde en alleen met de voornaam erbij van de persoon. Vier jaar later kwam ik de persoon uit dit verhaal toevallig tegen en ik legde een verband. Ik terug naar de persoon die het verhaal vertelde en het was de juiste persoon. Monden open, hoe leg jij dit verband? En zo kan ik nog wel even doorgaan en soms maakt het mij verdrietig. Het kan ook voordelig zijn want laatst had ik iets en toen wist ik dat een schrijver er een half jaar geleden een artikel over had geschreven en ik kon het artikel zo opzoeken. Ook in boeken, ik ben mijn eigen boekenlegger of zoekmachine soms, lol. Je kunt het ook trainen en dan hoef je niets meer in te scannen op je computer, nog meer lol. Het brein is echt te leuk en soms ook wel eens lastig.
Wat ook erg lastig is: kanker. Een van mijn beste vriendinnen is nu zo met haar eigen dood bezig dat ik er even tranen van in mijn ogen kreeg. Ik begrijp wat zij wil maar er staan mensen en ruimte in de weg om haar laatste wens te verwezenlijken en mensen verander je niet. Ik begrijp nu nog beter waarom ze het een zachte dood noemen als iemand plots in zijn slaap op oudere leeftijd komt te overlijden. Als je weet dat je jong gaat sterven dan is het een heel ander verhaal. Ik begrijp ook een beetje haar verdriet van de mensen om haar heen die verdrietig zijn. Ik heb het zelf meegemaakt dat mensen aan mijn bed stonden te huilen om mij en dat doet dan zo’n pijn. Ik kan niet voelen wat zij voelt, ik kan mij wel voor een groot deel door mijn eigen levenservaringen in haar verplaatsen. Ik had nog maar een bloemetje voor haar meegenomen en krasloten. Lachen om herinneringen, lekker gegeten en zitten luisteren naar haar angsten. Dan krijg je net na zo’n gesprek van iemand een klaag chat binnen dat zijn wasdroger stuk is. Zoiets kan mijn brein dan even niet aan… De een heeft nog even te leven en de ander klaagt over een wasdroger. Je kunt je kleding ook drogen op de verwarming of op een droogrek, denk na, hier is wel een oplossing voor. Een oplossing voor haar kanker is er nog niet, bewust van.