Gisteren weer gewoon door met de afschuwelijke gebeurtenis van Parijs nog in gedachten. Er was weer voedsel uit te delen bij onze Voedselbank, mensen met hun eigen soms afschuwelijke problemen. Natuurlijk spraken wij onderling wel even over het verschrikkelijke gebeuren en spraken wij ook over de opvallende momenten. Het was niet alleen mij opgevallen, de reactie van Samsom eergisteren. Mijn collega en haar man hadden zich ook zitten verbazen, iets zeggen terwijl je niets zegt. De burgemeester van Rotterdam sprong er dan weer positief uit door zijn taalgebruik en boodschap. Spreek de inwoners toe in gewone begrijpelijke taal en wees duidelijk. Een soort van Nelson Mandela in de islamitische wereld zou ook helpen, de katholieken hebben immers de paus. Mensen die een positieve verandering teweeg zouden kunnen brengen, daar zijn wereldwijd genoeg vacatures van om in te vullen.

Bij onze Voedselbank hadden wij verse kaas gekregen en iemand kwam appels brengen. Toen ik vroeg of de appels uit Nederland kwamen moest iedereen lachen. Ja natuurlijk, nou tegenwoordig komt fruit ook uit andere landen en ik vond zelf mijn vraag niet zo raar. Ach, ik laat mij graag uitlachen, ik kan het hebben. De eerste cartoon van mij was ook al verzonnen toen ik mijn mening uitsprak over een krat met loodzware wortelen die ik weigerde te tillen. Mijn vrijheid om dit te zeggen en dan een cartoon met een wortel erbij. En zo verwerk je met zijn allen op je eigen manier alle gebeurtenissen. De cliënten waren met andere dingen bezig en iemand had een koelkast nodig. Het verschilt per gemeente of je daar een aanvraag voor kunt doen en volgens deze cliënt: geen koelkast van de gemeente. Toevallig was er een andere cliënt die een koelkast voor deze cliënt over had en zo ontstond er weer een samen, erg mooi. Een iemand kon weer lachen om een goede uitslag over de eigen gezondheid. Een ander was ook blij omdat de situatie beter was geworden en er een eind aan het pakket gaat komen. Ook weer een nieuwe cliënt en die was weer blij met het voedsel. Een iemand laten lachen en samen weer blij. De tijd genomen om even naar wat mensen die minder blij waren te luisteren en de uitgifte was om. Waar mensen gisteren met pennen, potloden en teksten in de regen stonden daar gingen bij ons mensen lopend of met de fiets naar huis toe. Geen bordje aan hun fiets of boodschappenwagentje met de tekst erop: ik kom van de Voedselbank. Vaak eenzaam door de regen heen naar huis. Hebben zij thuis ook nog de mooie beelden op de televisie gezien van alle mensen samen bij elkaar? Of sluiten zij zich bewust af voor nog meer ellende omdat hun eigen situatie vaak al met geen pen of potlood te beschrijven is?