Ik las van de week ergens dat een vervelende baan even erg is als werkeloos zijn. Van wat ik zelf bewust waarneem en hoor, klopt dit wel. Vooral mensen die bij de grotere bedrijven werken klagen steen en been. Door ontslagrondes, keer op keer, is de motivatie om nog hard te werken volledig weg. “Ik doe het werk dat ik moet doen en dan weer naar huis.”

Ook het personeel dat op de werkvloer werkt onder managers is totaal niet meer gemotiveerd. “Wij zien hoe het beter kan en geven dit aan, maar er wordt totaal niets mee gedaan.” Gisteren sprak ik iemand die zei: “je gaat een zekere hardheid tonen, je werkt en je trekt je mond niet meer open.”

Ook doet het veel verdriet als collega’s waar je altijd jaren lang mee hebt gewerkt, plots ontslagen worden. En helemaal schrijnend als iemand 30 jaar bij een bedrijf heeft gewerkt en dan op vrijdagmiddag ontslagen wordt en al op maandag het bedrijf niet meer in mag. Dus zelfs niet om de collega’s gedag te zeggen met wie ze 30 jaar lang heeft gewerkt. Ik verzin dit niet, maar raap dit gewoon op straat op. Heel triest.

Of het flexibel bewust kostenbesparend werken. Je haalt in de ochtend je werkspullen uit je kluisje en kijkt of er ergens een bureau vrij is. Je gaat wat zitten werken tussen mensen die het totaal niet boeit waar jij mee bezig bent en als je naar huis gaat dan doe je de spullen weer terug in je kluisje…….

Wie is die man ook alweer die hier al 20 jaar werkt? Zat hij vroeger niet tussen Pietje en Keesje in met zijn eigen bureau? Weet je nog hoeveel plezier die altijd met z’n drietjes hadden? De hele afdeling lag vaak dubbel gevouwen van het lachen! Wat, is dat pas 3 jaar geleden? De enige die nu nog lacht is de directeur, die net een nieuw contract heeft afgesloten in Brazilië.

Tunnelvisie? Directeur spreekt directeur, manager spreekt manager, automonteur spreekt automonteur? Samen kun je tot veel meer komen en ook tot een beter bedrijfsresultaat. Bewust worden van……………..