Wat maakt het toch dat als je iemand een vinger geeft dat diegene continue probeert om er nog een vinger bij te pakken, nog een vinger, nog een vinger en op het laatst je hele hand probeert te pakken? Hoop en hoop op meer omdat ze het zelf niet denken te kunnen? Zelfs als je dan duidelijk een nee laat horen of een grens aangeeft dan nog proberen om meer en meer te krijgen, niet lollig. Het heeft ook te maken met een verwachtingspatroon. Als iemand elk jaar met kerst een envelop met honderd euro krijgt en dan opeens een envelop met vijftig euro dan is er teleurstelling. Waarom houden mensen vast aan een bepaald verwachtingspatroon? Waarom zijn mensen niet blij met alles wat zij wel krijgen? Waarom gaan wij iets als een recht zien als het al jaren zo is? Als ik bijvoorbeeld een jaar lang elke vrijdagavond naar een vriendin ga en ik besluit opeens om dit niet meer te doen dan is er teleurstelling van de andere kant. Mijn bezoek is dan al als vanzelfsprekend in de week, een bepaald claim recht. Als je elk jaar van iemand een kerstkaart krijgt en een jaar niet dan valt zoiets op, de verwachting was een kerstkaart en je krijgt niets. Ik heb zelf gemerkt dat als je alle verwachtingen los laat en kijkt naar wat je wel hebt het een stuk makkelijker leeft. Het blijft mij buitengewoon fascineren waarom mensen denken recht op iets te hebben.

En dan het jaar uit met de Top 2000 op de radio, met de nadruk op radio. Als je niet naar Utopia kijkt voor de analyses dan kijk je naar de Top 2000 op de televisie. Vooral overdag is het hilarisch, een doorsnede van de heerlijke Nederlandse bevolking. Eerst in de rij staan en dan naar binnen met de mobiel in je hand om hem vervolgens niet meer los te laten. Er zitten wat mensen in een hok en daar neem je dan foto’s van om deze vervolgens meteen op de sociale media te plaatsten. Wij zijn erbij en dat voelt prima. En waarom trekken mannen met een buik een sweater of een trui aan? En waarom maakt niemand daar nog gebruik van een uitschuifbare stok om een selfie te nemen? Af en toe gaan er op een muzieknummer een paar handen de lucht in en natuurlijk met het lampje van je mobiel als lichtje. Zwaaien met je mobiel, het verlengstuk van de mens in het nu. De camera weet niet hoe snel in te zoemen als iemand eens spontaan gaat meezingen of een dansje doet.  Afijn het gaat om de muziek en het gevoel bij de muziek, erg leuk om al die nummers van vroeger weer te horen. O, toen was ik daar en bij dat nummer waren dit mijn gevoelens, muziek maakt blij, muziek troost en muziek maakt je aan het huilen. Mooi om zo het jaar uit te gaan.