Ik kan niet alles opschrijven van ons avontuur in Parijs, de lollige momenten kunnen natuurlijk wel. Na aankomst in de metro en in de eerste de beste wagon begon er al iemand zoenbewegingen naar mij te maken. Ik was de hele reis de dupe en hij bleef zelfs bij het uitstappen dralen, toevallig bij hetzelfde station… Welkom in de stad van de liefde. We hadden een klein appartement gevonden ergens op vier hoog, helemaal ingebouwd en zonder brandtrap en brandmelder, niets mis mee. Ik slaap overal en dus op de bank en mijn vriendin een trap op naar een bed op een zoldertje. Achteraf hadden we het beter om kunnen draaien want nadat ze de laatste trede oversloeg lag zij opeens bam onder aan de trap. Nog nooit zo gelachen en zij had gelukkig niets gebroken.
Op dag twee gingen wij op brein oefening in de stad, nare herinneringen vervangen voor goede nieuwe herinneringen. Wij waren goed bezig en na heel wat gelopen te hebben ploften wij even neer op een bankje aan de Seine. Er lagen allemaal bladeren op de grond, mooi plaatje zo in de herfst, genieten. Komt er een man aangelopen en voor onze neus pakt hij een ring op vanonder een van de bladeren. Dat is toevallig, kijk eens, ligt er zomaar… En ik was weer het haasje, hij pakte mijn hand en ik kreeg een handkus en vervolgens de gouden ring in mijn hand. Frodolientje met de ring en wij hadden even de twijfel of wij man en ring tezamen in de Seine zouden gooien. Als alle ellende in de wereld dan was weggesmolten in de Seine dan hadden wij het zeker gedaan. Helaas zijn sprookjes niet echt. Vervolgens wilde de man een cola met mij drinken of een sandwich met mij eten. De ring weer vriendelijk aan de man gegeven en met een duidelijk nee op zak, vertrok de man. Ons brein moest weer overuren maken, weer een herinnering erbij. We hebben weer zo gelachen.
Wij zagen allang dat die ring er al bewust lag voordat hij hem oppakte. Bewust een toneelstukje voor onze ogen uitvoeren. Waar wij nog de meeste pret om hadden waren de vragen die je na zoiets kunt stellen. Stel je zou met hem zijn meegegaan. Hoeveel mannen stonden er dan om de hoek? Waar zouden wij heengebracht zijn? Wat zou er door ons drinken zijn gedaan? Waar zouden wij wakker zijn geworden? Waren wij nog wel wakker geworden? Tranen van het lachen vloeiden de Seine in. Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Gewoon vragen zonder toneelstuk en de kans op een ja was een stuk groter geweest. Mannen komen van…
Scholen in Nederland gaan niet naar Parijs vanwege allerlei gevaren en er was ook echt geen Nederlander door de weeks te bekennen. Een paar toeristen en je kon overal lopen. Als twee vrouwen alleen in Parijs was het risico van lastig gevallen te worden groter dan welke andere dreiging dan ook. Een kennis, toch ook niet bang uitgevallen, was met gillende benen uit Maleisië gevlucht met de rugzak, ook niet normaal zoals zij daar samen met een vriendin werden lastig gevallen.
Bij de Eiffeltoren de boot op en ook daar was er een idioot de boel aan het verknallen en viel toeristen lastig. De man van de boot verontschuldigde zich voor het gedrag van deze man, nieuw voor mij, een Fransman die zich verontschuldigde voor een idioot in zijn land. In de Notre-Dame een kaarsje opgestoken voor de vrede, alle beetjes helpen. En als een dwaas tussen de slotjes op de brug gaan liggen voor de foto. Eindelijk muziek op straat en de eenzame accordeonist een duimpje gegeven en wat geld. Ga allemaal muziek maken en lachen en dan ziet de wereld er weer veel vrolijker uit, heeft Frodolientje geen ring voor nodig.