Berichten over het opsluiten van dementerende ouderen in huis, dwang en dat soort dingen meer, tja. Er zijn wel zorginstellingen die heel goed draaien en waar de aandacht voor dementerende oudere nog hoog in het vaandel staat. Wel is het zo dat ook daar steeds meer leuke dingen geschrapt worden. Koks verdwijnen en er komen niet te eten opwarmmaaltijden voor terug. Opvallend dat ouderen meer dorst krijgen na het eten van die maaltijden, zoutprobleem? En uitjes, die zijn bijna niet meer op te brengen. Maar waar hebben we het over als de ouders van kinderen ook de schooluitjes al niet meer kunnen opbrengen. Wat is er mis met een wandeling door het bos of een bezoekje aan een museum? Of beter nog, laat de praktijk op school komen, geen uitjes voor nodig. Er zijn genoeg vutters die niet meer werken en een schat aan kennis bezitten en er een klas mee stil kunnen krijgen, is bewust en gratis. In de verzorgingshuizen voor ouderen zie je het ook, met een spelletje, wandeling en wat muziek zijn de meeste bewoners blijer dan met een dagtrip naar een museum.
Waar ik heel veel tegenaan loop in de zorg dat zijn de risico’s voor de werknemers. In de opleiding gaat men daar een beetje aan voorbij. Een militair weet dat hij kan sneuvelen in de strijd, beroepsrisico. Een verzorgster van zieken, dementerenden of mensen met geestelijke problemen loopt evengoed een risico. Vanuit eigen ervaring en vanuit ervaring met collega’s: blauwe plekken zijn normaal in de zorg. Zorgvragers meppen vaak onbewust wild om zich heen en je mag hopen dat er soms collega’s in de buurt zijn om je te helpen en zelfs de politie moet er soms aan te pas komen. Gelukkig zijn er nu mobiele teams met GGZ medewerkers die dan komen, bewust beter. Werknemers lopen zelfs kneuzingen op en komen thuis te zitten en dan belt het werk wanneer ze weer gaan beginnen, gekker kan het niet… Werken in de zorg is soms een aanslag op je lichaam, bewust. Ik ben wel eens bij een persoon geroepen die een injectie niet wilde hebben, twee man durfde het niet aan en ik was de laatste optie. Door rust uit te stralen en de persoon met humor te benaderen ging het goed. Heel veel kun je er zelf aan doen maar succes is nooit een garantie. Het is daarom wel heel belangrijk dat er in de zorg genoeg mensen blijven zodat je altijd een collega om hulp kunt vragen. Het is vaak de kennis en de manier van benaderen die lichamelijke ellende kan voorkomen, grenzen stellen. Helaas zijn er zorgvragers waar het nooit meer goed bij komt en dan zijn medicatie en andere hulpmiddelen noodzakelijk. Niet om te sarren maar voor zorgvrager en werknemer behoud. De meeste mensen in de zorg vinden het werk leuk en iedereen loopt aan tegen de veranderingen in de zorg, zowel de werkvloer, kantoor als de gemeente. Iets uitvoeren wat je zelf nooit zo bedacht zou hebben, omgaan met veranderingen.
Zo was er ook een zorgvrager die iedereen onbewust sloeg en de tijd die er dan overheen gaat om die persoon dan naar een andere woonvorm te krijgen is te lang. Sommige mensen zouden beter af zijn in een andere woonvorm en daar wordt helaas vaak niets mee gedaan of het duurt te lang. Heel veel mensen die zich bezig houden met de zorgvrager en lange lijnen, allemaal meningen, financiële belangen en niemand die knopen doorhakt. De nieuwe zorgpilot gaat een hele grote uitdaging worden, bewust van.