Ik was gisteren weer bij mijn vriendin en we genoten van het mooie weer. Lekker buiten en zij uit de zon en onder een dekentje op de bank, moe van weer drie chemokuren. Rustig aan en zij gaat zich over een paar dagen weer wat beter voelen, als het goed is. Het is leuk dat er aardige mensen in het ziekenhuis rondlopen en een man bij het bloedprikken was heel aardig voor haar. Zo belangrijk als je ziek bent en zij lacht in het ziekenhuis tijdens de chemokuren gewoon door. Zij had zin in patat en dus ging haar vriend patat halen voor ons, als je toch dood gaat dan eet je gewoon patat. En voor mij ook patat want samen eten is leuker, lol.

We hadden het ook nog even over vrijwilligers die mensen bij een laatste wens verzorgen door ze ergens heen te brengen op een brancard, altijd mooi als mensen zulk goed werk doen. Wel waren we het erover eens dat je eigenlijk voor je dood de dingen al gedaan moet hebben die je echt wilde. Alles is niet haalbaar en ook financieel niet. Als je kunt zeggen dat je genoten en geleefd hebt dan is het goed. En je kunt dankbaar zijn als dit zo is want er zijn genoeg mensen die plotseling en jong overlijden en veel niet hebben gedaan. We hadden het ook over de wereld en we begrijpen het allemaal allang niet meer. Niet dat we piekeren of somberen, we denken en zien gewoon de dingen bewust en lachen er zoveel mogelijk om. Niets is het waard om van wakker te liggen.

Ik heb afgelopen week wel wat traantjes gelaten, niet om mijzelf, wel om de idiote wereld om mij heen. Ik kan er niets aan doen, bij onmacht en onrecht komen de tranen vanzelf, lol. Gelukkig houden ze altijd weer snel op en zo kun je weer verder met alles, bewust blijven staan. Het stormt op de zon en het stormt op onze aardbol, met de wind meegaan of tegen de wind ingaan, als je maar blijft staan.