Waanzin en ik kan tot nu toe geen ander eerste woord verzinnen voor deze jonge week. Ondanks dat het nu is, ga ik toch even terug naar een paar jaar geleden. Eigenlijk moest ik in bed liggen in een van de grootste ziekenhuizen van Amsterdam maar dat was nooit mijn favoriete plek in het ziekenhuis. Ik had een mooi plekje gevonden waar ik kon zitten en ik kon kijken naar de mensen ver beneden mij. Zelfs in de nacht zag je mensen gaan en zo tegen de ochtend kwam de stad tot leven. De mensen waren zich volkomen onbewust van de vrouw die hoog van achter het raam zo naar ze zat te kijken en zat te denken. Ik voelde mij zover van het gewone leven af daar boven. Ik zag mensen op de fiets naar hun studie of werk gaan, haastig met koffertjes of rugzakken. Overal auto’s en druk verkeer, allemaal radartjes in een netwerk op weg naar weer een dag. De tram en de bus, met mensen die ook op weg waren ergens heen. Zelfs in de vliegtuigen in de lucht zaten mensen die op weg waren ergens heen. Iedereen druk en haastig op weg en mijn wereld stond stil daar achter het raam. Ik hoorde niet in die wereld want ik was ziek, zo voelde het.
En als ik dan in bed lag dan keek ik naar als de mensen als zij thuis kwamen. In de flatgebouwen gingen de lampjes een voor een aan en ook een voor een gingen de televisies aan. Sterren in de lucht en een maan die scheen. Een voor een gingen de lampjes en televisies weer uit op een paar na. Allemaal mensen, zich volkomen onbewust waren van de vrouw die naar hen keek. En als je dan uit het ziekenhuis naar huis toe mocht dan was de wereld opeens weer druk en lawaaiig, bewust van.
Ik moest er even aan denken gisteren, de waanzin van ziek zijn. Een van mijn beste vriendinnen kreeg gisteren de uitslag. Al twee keer kanker zo goed als overwonnen en nu op twee nieuwe plekken terug in haar lichaam. Het afgelopen jaar hebben wij ontzettend veel plezier gemaakt, leven en nu. Doen wat je wilt doen en ook genieten. Terwijl wij onze beste beentjes voort aan het zetten waren, vloog de wereld om ons heen waanzinnig in brand. Mensen die niet weten wat genieten is en voor wie het leven alleen bestaat uit haat, macht, geld, dood en verderf. Ik zou willen dat al die mensen eens een poosje op mijn plekje van toen achter het raam konden gaan zitten, bewust worden van.
Gisteren was er verdriet en er waren traantjes. Vandaag gaan we samen iets leuks doen en misschien kunnen we nog lachen. Lachen om de situatie en lachen om alles om ons heen. Als de wereld niet meer kan lachen dan doen wij het wel.