Er hangt iets in de lucht. Ook bij de Voedselbank was de sfeer anders. Mensen met wie het niet goed ging en er waren tranen. Veel wallen, bleekheid en moeheid, bewust van. Een vrouw moet in haar eentje een heel probleem gezin draaiende houden en trekt het zelf bijna niet meer. Een iemand even in mijn armen gehouden en laten huilen, meer kun je niet doen. Je zou er bijna zelf aan onderdoor gaan maar dat is gelukkig niet het geval. Heel veel mensen hebben gezondheidsproblemen en dan valt het allemaal niet mee. Het voelt voor mij dan wel ontzettend machteloos dat ik de mensen niet meer kan helpen. Ik ben mij er ook van bewust geworden dat heel veel mensen in Nederland ook een machteloosheidsgevoel hebben. Er is niemand die voor ons opkomt, zo voelen zij het.
Gelukkig is er een hele grote groep jongeren goed bezig en zij zien wel hoe het zou kunnen. Nederlands hoop en daar ben ik trots op. Mensen met weinig geld houden ook de financiële cirkel in stand. Als je weinig te besteden hebt dan ga je voor goedkoop en dan maakt het je niet uit waar het vandaan komt. Triest gezien houden de armere mensen dus de stagnatie van onze economie in stand. Tel daarbij op dat het midden aan het vervallen is en ook aan die onderkant gaat besteden. Arm en midden willen allemaal best producten afnemen als ze in verhouding staan met hun geld knip. Nu met de handelsoorlog met Rusland is het makkelijk om te zeggen dat wij dan maar de volle mep moeten betalen voor de Nederlandse producten die nu op onze markt blijven. Verplaats je eens in een arm gezin dat een bakje aardbeien kan kopen voor 2 euro of voor 4 euro. Verdere uitleg overbodig toch?
Sancties en de ondernemers worden de dupe, help tegenslag en die moeten wij opvangen of Europa. We zijn verwend en niet meer gewend aan tegenslagen in ons leven en hoe we ze zelf kunnen opvangen dat zijn we helemaal kwijt. Overigens zou het heel triest zijn dat bedrijven die nog in Nederlandse handen zijn, nu door die sancties alsnog het loodje gaan leggen. Sancties kennen alleen maar verliezers, net zoals oorlogen en geweld. Blijven praten, blijven schreeuwen en schrijven om mensen bewust te maken dat zij het zelf zijn die de verandering kunnen brengen.
Ondanks dat ik in een welvarend land leef is de situatie erg zorgwekkend. Niemand wil die bomen nog die tot in de wolken groeien. Heel veel mensen kunnen al met minder toe. Maar minder dan minder geeft onrust en tranen en daar ben ik mij bewust van. De situatie nu is geenszins te vergelijken met de vroegere jaren dat armoede echt armoede was, vraag het aan je ouders of aan je opa en oma. Besef in wat voor weelde je leeft in het nu en kijk om naar mensen die niet in weelde en vrede leven, samen.