Hallo Ingrid,

Ik was op de kleuterschool het lievelingetje van de juf. Dit omdat ik gewoon een te lief kind was. Ik zette de spullen klaar en deed wat zij mij vroeg. Mijn klasgenootjes waren hier jaloers op en begonnen mij te pesten. Ik droom nog steeds over de pesterijen en ik zie mijzelf dan nog steeds zitten op school, op de rand van de zandbak. Helemaal alleen en verdrietig.

In de 1e klas ging het pesten gewoon door. Mijn ouders signaleerden het wel, maar ik zei niets, dus er werd niet over gepraat. In de 3e klas kreeg ik een meester die mij niet mocht, zo voelde ik dit in ieder geval voor mij. Ik herinner mij nog dat ik een spreekbeurt moest geven en dat ik dit over vogels wilde gaan doen. Het leek mij leuk om onze vogel hiervoor mee te nemen naar school. Ik vroeg of het goed was dat mijn moeder met de vogelkooi naar school zou komen voor mijn spreekbeurt. Dit mocht niet. Twee maanden later vond deze leraar het wel goed dat een andere leerling zijn vogel meenam voor een spreekbeurt. Tot nu toe hadden ze mij altijd gepest met scheldwoorden. Hier kwam in de 3e klas lichamelijk pesten bij.

Ik werd altijd aan mijn haren getrokken als de leraar even niet keek. Ook begon het slaan en schoppen naar mij.

In klas 4 en 5 ben ik emotieloos naar school gegaan. Ik zette een masker op. Wel bleef ik meedoen met alles maar het kon mij niets meer schelen. In de 5e klas was ik meer thuis met hoofdpijn, die ik simuleerde, dan dat ik op school was. Voor de zekerheid werden er toch foto’s van mijn hoofd gemaakt, alhoewel mijn ouders dondersgoed begrepen wat er aan de hand was. De juf op school vroeg in de klas aan mij wat de uitslag van de foto’s was en ik zei dat daar niets op te zien was. De juf zei: met jouw cijfers kan dat ook niet. (leeghoofd) De juf zal het niet zo bedoeld hebben, maar ik werd hier weer maanden mee gepest door mijn klasgenoten.

Mijn zus zat een klas hoger en zij was de enige aan wie ik nog wat houvast had. Mijn zus had een vriendin die wel eens zag dat ik gepest werd en dan nam zij het voor mij op. Maar mijn zus en haar vriendin waren ook nog kinderen. Later heb ik er nog eens met mijn zus over gesproken. Zij nam wel waar dat er iets niet klopte, maar was teveel kind om er iets mee te doen.

Een keer werd ik verzocht door de pestkoppen om na schooltijd om 16.00 uur naar een plek te komen. Als ik niet zou komen dan zouden ze mij alsnog doodschoppen de volgende dag op school. Dit is de enige keer geweest dat ik mijn zus om hulp heb gevraagd. Zij heeft toen met de pestkoppen gepraat. Maar het pesten werd natuurlijk  wel weer erger hierna.

Het erge was dat het maar 3 meiden waren die de grootste pestkoppen waren en de rest werd opgejut door hen. Een van hen kwam zelfs later pas bij mij in de klas omdat ze zelf van een andere school kwam waar ze zelf gepest was!

Als ik naar gymnastiekles moest dan had ik altijd last van mijn knieën, smoes. En ik had altijd een lange broek aan zodat ze mijn blauwe plekken niet zouden zien. Toch gaf ik nooit op en als ze op het schoolplein een spel met de bal gingen doen dan ging ik er gewoon emotieloos tussen staan. Maar ik kreeg nooit de bal, ik werd altijd overgeslagen.

Thuis had ik maar een vriendin, een buurmeisje die een jaar jonger was. Ik zat veel op mijn kamer met muziek en te puzzelen. Zo creëerde ik mijn eigen wereldje. Op mijn kamer kon ik mij veilig voelen. Ook nu kan ik mijzelf nog helmaal terug trekken, in mij eigen wereldje met mooie muziek.

Ook ging ik altijd als eerste de school binnen zodat ik in de klas achteraan kon gaan zitten, de boel kon overzien. Dan konden zij mij niet in mijn rug aanvallen. Het voelde allemaal of ik alles zelf moest oplossen, zelf bescherming.

Ik ging naar de middelbare school toe en ik kwam in een klas met maar een meisje van mijn lagere school en verder niemand van mijn lagere school. Ik heb bijna drie jaar lang moeten wennen. Opeens werd ik niet meer gepest! Ik was er zo aan gewend om altijd gepest te worden en hier kon ik ook weer niet mee omgaan. Mijn emoties gingen alle kanten op. Ik vertrouwde niemand meer en langzamerhand kwam dat vertrouwen weer terug. In de 3e klas van de middelbare school had ik de leukste klas ooit en had ik eindelijk wat plezier op school!

Toen ik 19 jaar was, kreeg ik een vriend. Hij is nog steeds mijn huidige man. Ik kon mij emotioneel niet openstellen voor hem. Ik kreeg relatieproblemen Ik had zo’n muur om mijzelf heen opgebouwd dat ik hem emotioneel niet kon binnenlaten. Maar ik hield wel van hem. Ik ben toen een tijdje bij een psycholoog geweest omdat ik dit voor hem wilde. Nog steeds niet voor mijzelf. Ik heb daar zeker geleerd maar ik heb daar ook niet alles verteld. Maar ik kon wel verder met hem. Pas heel veel jaren later en nu ik zelf moeder ben kan ik er beter over praten.

Mijn moeder heeft haar best gedaan en is in mijn lagere schooltijd in gesprek gegaan met leerkrachten en ouders van kinderen. Maar het werd ontkend. Dit doet mijn kind niet……Zelf heb ik nooit wat gezegd thuis en mijn moeder zweeg ook. Later vernam ik dat mijn schooltijd ook bij haar littekens heeft achtergelaten. Zij heeft vaak gehuild om mij. Ik neem haar niets kwalijk, het was een andere tijd.

Ik heb over een paar maanden een reünie van mijn lagere school, maar ik kan het nu nog niet aan om daar heen te gaan. Vanwege mijn gezondheid ga ik naar revalidatiecentrum binnenkort. Daar zijn ook psychologen en zal ik sowieso moeten gaan praten. Misschien kunnen zij mij op weg helpen want ik kan er nu wel beter over praten. Misschien kunnen zij mij adviseren en op weg helpen zodat ik wel sterk naar die reünie toe kan. Ik droom nog vaak over de lagere school en ik word dan badend in het zweet wakker. Vooral als zo’n brief over pesten van de week weer in het nieuws komt, dan heb ik het zwaar. Ook het televisie programma gepest kan ik niet zien zonder emoties.

Toch sta ik zelf goed in het leven en ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat ze andere kinderen niet mogen pesten. Ook leer ik ze om voor zichzelf op te komen als zij gepest worden. Het is bespreekbaar bij ons thuis. Ik doe als moeder wat ik denk dat goed voelt en ik hoop dat ze nooit in dezelfde situatie komen als ik destijds op de lagere school. Ik ben een sterke vrouw maar de heuvels en dalen blijven.

Ik wil de boodschap meegeven dat als ouders zien dat hun kind gepest wordt, ze de kinderen aansturen en helpen!

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.