En zo werd Ingrid een saai meisje… Met mijn neus in de boeken en mijn stapel wordt steeds kleiner. Heerlijk in de zon en dan weer in de schaduw en kijken naar de waterlelies die aan het uitkomen zijn. Afgelopen week had ik het met iemand over nieuws en haar advies was om gewoon niet meer naar het nieuws te kijken, klopt toch nooit. Nou, ik vind dat te makkelijk want er zijn best mensen die het wel proberen. Zo las ik vandaag de boeken, De Nieuwsfabriek van Rob Wijnberg en Live! van Charles Groenhuijsen en Ad van Liempt. Het fascineert mij altijd dat je door beeldvorming mensen niet kunt laten nadenken. Het is leuk dat we tegenwoordig alles kunnen monteren maar er gaat toch niets boven live televisie met alle emoties erin. Zelfs dan kun je met camerawerk nog iets aan beeldvorming doen. Amusement moet er ook zijn, be happy. Ik ken toevallig twee gevalletjes waarvan mensen toch echt netjes verhaal gingen halen bij de redactie, omdat iets niet waar was in de krant, ook grappig. Ik zou een slechte journaliste zijn want ik zou gewoon schrijven wat ik wilde, al dan niet leuk gevonden door de politici, adverteerders en andere mensen, gebaseerd op feiten en meerdere kanten van het verhaal. Het is zoals het is.
Op politiek gebied sluit daar weer Ben van der Velden met De Europese Onmacht op aan. Ik heb erg gelachen om wat Europese politici allemaal aten tijdens de diners. Je zou bijna denken dat ze alleen maar dineren en lobbyen. Een mooi boek om te lezen over hoe de EU werkt. Ik heb erg gelachen dat ze met alle landen gingen bepalen wat nou eigenlijk een bloempot was. (Ging over verpakkingsmateriaal voor de verkoop van planten.) Uit dit boek kwam ook weer mooi naar voren hoe moeilijk de EU is, alle landen strijden toch voor eigenbelang en hoge functies. Het boek is zo’n tien jaar oud maar er is nog weinig veranderd volgens mij.
Ik had nog nooit een boek van Pim Fortuyn gelezen en ik was er erg door verrast. De puinhopen van acht jaar paars. Veel van zijn ideeën in dit boek waren super goed. Zo moest ik erg lachen om zijn verhaal over het Studiehuis. Leerlingen die achter de pc kennis vergaren in plaats van een docent die ze kennis over brengt. Iets waar ik mijn laatste studie ook tegenaan liep. Wij hebben echt moeten strijden om praktijkgericht onderwijs en pas in ons laatste jaar viel het kwartje. Toen kwamen mensen vanuit de praktijk ons hun ervaringen en verhalen vertellen. Beter dan uren opvullen in een ruimte aan de pc. Echt heel jammer dat Pim zijn ideeën nooit een kans hebben gekregen.
En dan nog het boek van Yesim Candan met Nederland word wakker! Over dat we allemaal samen en met elkaar leven kunnen leven. Mooi boek en heel jammer dat zij nooit in de politiek terecht is gekomen.
Genoeg over de boeken, morgen schijnt de zon weer en zelf even bewust naar boven kijken hoe het weer gaat worden, werkt het beste.