Mijn opa stapte ook zonder aanzien des persoons bij iedereen naar binnen. Mijn oma was ook in alles geïnteresseerd en een wijze vrouw. Mijn vader was zijn tijd ook ver vooruit. En dat alles zit ook in mijn genen. Er is veel te doen over dat ouderen langer thuis moeten blijven wonen en dat de familie voor ze moet zorgen. Daarom wil ik even wat kennis met jullie delen vanuit mijn eigen jeugd, lees het als je zin hebt. Zoals ik al eerder schreef: mijn vader was zijn tijd ver vooruit…

Mijn familie had een eigen winkel in het dorp, van vader op zoon. Mijn vader besloot om een woonhuis bij het bedrijf neer te zetten en in dat woonhuis ging hij wonen met mijn moeder. Hij besloot om zijn moeder in huis te nemen en de vader van mijn moeder. Tevens zijn jongste broer die vrijgezel was en ook een eigen winkel naast het bedrijf van mijn vader had. Om het verhaal nog leuker te maken woonden een zus en zwager in een woonhuis ernaast. De rest van de familie in hetzelfde dorp, op een uitzondering na. Het was voor die tijd, in dat dorp, al een vrij uitzonderlijke situatie om je ouders in huis te hebben, alleen bij de boerenbedrijven zag je dit ook.

De familie van mijn vader bestond uit vijf zussen en drie broers. (Met mijn vader erbij dus vier broers.) Het was de tijd dat de vrouwen meestal thuis waren en hooguit wat werkhuisjes hadden in het dorp. Toen ik kwam veranderde er iets in de situatie, de vader van mijn moeder ging eruit naar het bejaardenhuis. Ik kreeg nog een broertje en zo bewoonden wij als gezin de bovenverdieping van een huis. Op de benedenverdieping woonde mijn oma en de jongste broer van mijn vader. Iedereen zorgde voor elkaar was de insteek. Mijn tantes hadden tijd genoeg en deden om toerbeurt alles voor mijn oma.

Mijn moeder was vaak ziek en zo zorgde de tantes ook voor haar. Ons huis was altijd het middelpunt van de familie. Ik herinner mij de feestdagen als al mijn nichtjes en neefjes bij oma kwamen en wij met zijn allen in de tuin en de schuur speelden, dat was leuk. Op een gegeven moment ging de broer van mijn vader het huis uit en kwam oma ten val met haar fiets. Na die val is zij nooit meer de oude geworden en ze ging achteruit. De hele familie zorgde voor oma en op het laatst ook in de nacht. Tot het niet langer ging en ze alsnog naar een verzorgingshuis moest. Daar heeft ze niet lang gewoond tot haar dood.

Op papier een mooi verhaal, zorgen voor elkaar. Toen al was het in de praktijk niet zo’n succes. Allemaal verschillende mensen en allemaal met een eigen mening en die allemaal bij elkaar kwamen, kon nooit goed gaan. Het ging ook niet goed. Toen mijn oma er niet meer was toen kwamen de ware gezichten naar boven, om het zomaar eens te schrijven.

Als je het afzet tegen de huidige tijd, zie ik wel wat verschillen. De meeste vrouwen werken nu. De mensen zijn gaan reizen en wonen vaak niet meer in dezelfde woonplaats als de ouder. Wat je toen ook al zag, het generatieverschil. De tijden veranderen en er zit een verschil in levenswijzen tussen eerste, tweede en derde generatie, het botst. En als ik terug denk, toen mijn tantes mijn oma verzorgden waren zij zelf gezond. In die tijd hoorde je heel weinig dat mensen ziek waren. In deze tijd zijn de kinderen een jaar of 50 of ouder en ze hebben allemaal wel iets qua gezondheid, waardoor ze al moeite hebben om hun eigen gezin draaiende te houden, laat staan om de zorg voor hun vader of moeder erbij te nemen. In het ergste geval hebben kinderen ook al thuiszorg!

Wat ik in de praktijk bewust zie, is dat de kinderen op viste komen bij hun ouders een keer in de week. En als ze werkeloos zijn dan zie je ze iets vaker komen. Geen een kind met een goede of redelijke verstandhouding met zijn ouders, is te beroerd om de afwas te doen, stofzuiger door het huis te halen, wat boodschapjes te doen en de administratie. En dat is het dan ook. Het is in deze huidige tijd niet mogelijk om meer te doen of je moet met genoeg kinderen zijn en vlakbij je ouders wonen.

Vroeger had je buiten het gezin, weinig ander sociaal leven. Nu zit iedereen vol. De gedachte dat kinderen voor hun ouders moeten zorgen is mooi maar ik zie het niet gebeuren. Zelfs niet als je kinderen voor het blok gaat zetten, wat nu gaat gebeuren. Vroeger is geweest en haal je niet meer helemaal terug. Je kunt beter vooruitkijken naar hoe het beter zou kunnen.

Verder spreek ik vanuit eigen ervaring dat het geen gezonde situatie is voor ieders geestelijk welzijn om als familie zo erg op elkaars lip te zitten.

De thuiszorg zal dan ook moeten blijven. Er kan wel efficiënter gewerkt worden, door beter te kijken naar wat iemand nodig heeft. Morgen meer.