Vandaag weer bij onze Voedselbank. En wat hebben we toch een goed team samen! We denken allemaal mee. Vandaag hadden we weer sla uit eigen kas en van een ander iemand paprika’s. Ook hadden we wat kleding opgespaard en konden we dit als extraatje uitdelen aan de mensen. Is niet de bedoeling en het is geen voedsel, maar een gegeven paard…  Kleding hoort eigenlijk naar de Kledingbank te gaan en speelgoed naar de Speelgoedbank. Ik snap nog steeds niet dat dit alles tezamen niet onder een dak kan, blijft een droom. Een van mijn collega’s had via de social media een oproep gedaan voor luiers. Mensen hebben soms nog aangebroken verpakkingen luiers liggen thuis of zelfs nog nieuw. Hun kind is er dan al uit de luiers. En ja hoor, de eerste luiers zijn binnen. Zo kun je vanuit het niets iets creëren, zonder geld uit te geven.

We hadden ook het aanbod van een gratis kindervakantieweek . Ook weer super dat mensen dit aanbieden. Een ding viel mij wel op, de papieren voor deze week waren in het Nederlands. Een man die een pakket kwam halen, sprak alleen maar Engels. Hoe komt iemand vanuit een ander land door de asielprocedure heen, in een woning in de gemeente terecht en bij de Voedselbank, zonder nog een woord Nederlands te spreken? Is het niet eens zinvol om meteen te starten met de Nederlandse taal zodra mensen hier binnen komen? En ook als ze toch niet mogen blijven, dan hebben ze wel een stukje kennis erbij. Waar gaat het zo mis?

Ik heb de afgelopen week weer moeten praten als brugvrouw. Ik geef steeds een voorbeeld als mensen weer eens lopen af te geven, op de vluchtelingen uit oorlogsgebieden of politieke vluchtelingen. Stel je voor dat er oorlog is in Nederland en jij vlucht met je kinderen naar de Belgische grens. De Belgen laten je dan niet toe. De granaten en kogels vliegen je om de oren en je familie is al dood. Je doet er dan toch alles aan om toch die grens over te komen, voor jezelf en je kinderen? Het is erg grappig dat ik de mensen dan gelijk om heb. DAT begrijpen ze wel, ze kunnen zich inleven in die situatie. Doet niets af aan het feit dat ons asielbeleid niet deugt maar dat is een ander verhaal. Gelukszoekers hebben gewoon geluk zullen we maar zeggen… Mocht er ooit in Nederland zoiets als een oorlog uitbreken dan blijf ik wel in Nederland. Tot de laatste snik zal ik bij het vrijheidsmonument blijven staan. Alleen geboren in Nederland en dan ook maar alleen dood in eigen land.

Om het over een vrolijker ding te hebben, de zoon van mijn vriendin was ook boven zijn beltegoed gekomen. De schade viel mee en hij mag een tijdje krantjes lopen om de rekening terug te betalen aan paps en mams. Zij leren de kinderen dat niets gratis is en maken ze bewust van dat alles geld kost en dat je daar dus iets voor moet doen. Hoe kun je dan een kind gaan uitleggen dat het wel kan dat je een studieschuld aangaat, voor jaren? Hele hordes mensen proberen de kinderen er bewust van te maken dat de bomen niet meer tot in de hemel groeien en dat we stappen terug aan het doen zijn. Je leent alleen voor een huis en lukt dat niet dan is dat pech. Het is de omgekeerde wereld van wat er nu weer gaat gebeuren. Het probleem doorschuiven naar weer een volgende generatie. Het zou wel humor zijn dat je dan tegen je veertigste jaar, net je studieschuld afbetaald hebt en wilt gaan leven, mag je voor je eigen ouders gaan zorgen. Hoe leuk kan het worden. Basissalaris, ook voor studenten en wil je meer dan zorg je dat je meer krijgt. En buiten dat, ik zou wel eens concrete cijfers willen zien van wat er met het geld gaat gebeuren dat extra in het onderwijs terecht komt. Waar investeren we dat in, hoeveel schuld studenten in zichzelf moeten investeren, weten we inmiddels.  Ik snap het niet meer en misschien moet je er student voor zijn om het wel te snappen? Ik heb vandaag een nieuw woord voorbij horen komen: de blijheidslat. Ik ben die lat nog steeds aan het zoeken, ik kijk misschien te hoog?