Ik was gisteren al vroeg in de morgen op het strand. Vlakbij Noordwijk waar Wubbo Ockels heeft gewerkt. Pas later terug van het strand, vernam ik zijn overlijden op de radio. Een man die veel kennis heeft nagelaten en bij wie “kan niet”, niet in het woordenboek stond. Laten we vooral zuinig zijn op zijn gedachtengoed en dat de wereld ook voor de volgende generaties behouden kan worden. Het was heerlijk rustig op het strand en je zag een paar mensen, wat honden en wat sportievelingen. Lekker door het koude zeewater gelopen en later lekker op het strand gezeten. Wat lezen en schrijven, koffie drinken en broodjes eten. Hoe mooi kan het leven zijn.

Ik dacht op het strand ook aan de zottigheid van dat plastic hemdtasjes. Dat ze in de supermarkt wel een meter achter de kassa mogen hangen op een rol en maar niet bij de kassa meegegeven mogen worden. Het lijkt wel een raadseltje.

En waarom kan ik mijn auto een dag parkeren bij het strand voor drie euro en op het parkeerterrein van het ziekenhuis maar twee uurtjes voor drie euro? Lijkt ook wel een raadseltje.

Ook dacht ik aan de oorsprong van iets en later kwam ik uit bij de eend. Ik zat laatst aan een vijver en zag daar een leuke eend zwemmen. Iemand wees mij terecht want het was geen eend maar een vogel. Voor mij is alles wat in het water zwemt een eend en vliegen ze in de lucht dan zijn ze een vogel. Ik zoek de naam thuis wel op als ik die wil weten en wat ze allemaal nog meer kunnen… Ook de sinaasappel kwam voorbij. Je hebt pers en handsinaasappels en toch kun je ze allebei eten en uitpersen. Een sinaasappel is een sinaasappel. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Denk je nou echt dat heel lang geleden een holbewoner om een perssinaasappel vroeg? Overigens zijn de sinaasappels in Cyprus de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

Je gaat raar denken op het strand. Of het moet onbewust gekomen zijn van het boek waar ik in las: Lost in America van Franz Kafka.

Vandaag maar weer even met de beentjes op de grond blijven.