Vandaag is het een van de meest bewuste dagen van het jaar. Iedereen die wil, herdenkt met twee minuten stilte alle oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Als je zoekt op alle oorlogen, opstanden en conflicten van na de Tweede Wereldoorlog, dan begrijp ik niet dat er mensen zijn die zeggen: “we hebben al zolang vrede in eigen land.” Met een soort van trots worden deze woorden dan gebracht. Net alsof de wereld alleen uit Nederland bestaat. En als je de landen neemt waar nu op dit moment oorlogen, opstanden en conflicten zijn, dan mag ik toch hopen dat mensen zich daar van bewust zijn.

Je hoeft er niet allemaal om te huilen, maar een beetje empathie met alle andere mensen op deze aardbol zou bewust goed zijn. Ik vind eigenlijk dat er in deze tijd ook een groep slachtoffers bij mag om te herdenken. De dodelijke slachtoffers van zinloos geweld. Ik schaar deze ook onder conflicten, wereldwijd.

Hoe verdwijnt vrede? Macht, grond, grondstoffen, geld? Of omdat iemand iets anders gelooft dan jij? Verschil tussen rijk en arm? Verschil in huidskleur?  En anno 2014, het voelt allemaal niet eerlijk? Niemand luistert naar ons?

Ik mis iets in mijn beleving van de werkelijkheid. Iemand die zonder enig eigen belang, er de mensen bewust van kan maken dat vrede belangrijk is. Dat alle mensen hetzelfde recht hebben op deze aardbol, het recht om in vrede op te groeien.

“Er zijn altijd oorlogen geweest.” Ja, en? Is het voorkomen van oorlog dan niet meer belangrijk?

Ik denk vandaag een minuut aan alle oorlogsslachtoffers en geweldslachtoffers in de wereld.

De andere minuut ga ik denken aan alle mensen die nu in oorlog leven.

En als dan het volkslied klinkt, ga ik hopen, hopen op een wonder, het wonder met de naam: VREDE.