Ik las afgelopen week een mooi stuk van Rutger Bregman, over waarom we niet in opstand komen. Ik had het er een avond over en wij kwamen tot wel wat dingen.

Het individualisme van de mens en het niet meer samen. Ik neem er dan altijd wat praktijkvoorbeelden bij. Bijvoorbeeld de pomphouders aan de grens die met zijn allen naar Den Haag gaan. Ik mis dan het samen gaan. Dus je hebt in Nederland allemaal hetzelfde vak: pomphouder. Je collega’s in een bepaalde streek hebben het moeilijk. Dan steun je toch je collega’s en ga je samen naar Den Haag? Dat is nou wat ik en anderen missen, het samen met elkaar en voor elkaar.

Ook is er teveel. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is ergens wel een partij of actiegroep voor. Je weet dus niet bij wie je kunt aansluiten, net als de politiek. Je bent het met wat dingen eens van een partij en ook met wat dingen oneens en met de grote hoeveelheid aan keuzes weet je het gewoon niet meer. Roel van Duijn vertelde mij dat hij helemaal niet met zo’n grote groep begon in Amsterdam destijds, het leek groot maar ze waren eigenlijk maar met een paar mensen. Kunnen een paar mensen het verschil maken en een grotere groep in beweging krijgen? Je moet sterk in je schoenen  staan, uitstraling en een goed verhaal hebben.

En daar heb je hem weer: we hebben het nog te goed en de mensen die het nog goed hebben die wensen dat ook zo te houden. Hoeveel mensen houden niet liever hun mond op het werk dan dat ze eruit vliegen en het niet meer goed hebben? Overleven, zo voelt het. Meelopen is nog steeds iets wat als normaal gezien wordt. Bewust geworden van.

En een opstand, wat is een opstand en moet je hem willen? Kijk naar alle landen om ons heen, is het er beter op geworden? Vooruitkijken is goed en toch is het niet geheel onverstandig om eens terug te kijken in de geschiedenis en ervan te leren. Heel veel mensen willen geen haat en geweld, wel vrede. Een opstand is het gevolg van het onmacht gevoel van mensen en vooral het gevolg van het niet luisteren naar de mensen. Ik ga hier nog wel een keer een apart stukje aan wijden.

En dan als laatste en dan zijn wij de doemdenkers: het is zoals het is en het komt zoals het komt. En dan hebben wij het over de aarde zelf. Hoe achterlijk het ook mag lezen en hoe hard wij ons best ook doen met zijn allen, je kunt het niet opnemen tegen de aarde zelf. Je kunt wel vooruitkijken en proberen er met de mensen nog iets van te maken op deze planeet. Voor de kinderen en kleinkinderen, niet geprobeerd is altijd mis. Creatief zijn en oplossingen verzinnen en leven in het nu en niet in een werkelijkheid gebaseerd op lucht en onwaarheden. En vooral happy zijn en lachen.