Vandaag ben ik  naar De Buurtkamer in Amstelveen geweest om bewust deel te nemen aan de Dag van de Dialoog. Een dialoog is een gesprek tussen twee of meer personen. Door in kleine groepen om een tafel te gaan zitten, ga je met elkaar dromen, ideeën en ervaringen uitwisselen. Er ontstaat ruimte voor nieuwe inzichten en het benoemen van persoonlijke actie. Heel belangrijk is dat je elkaar laat uitpraten en naar elkaar luistert. Open vragen stellen aan elkaar. Overal in Nederland waren vandaag van deze dialoog gesprekken. Thema voor deze dialoog was de crisis.

Er waren ongeveer 21 mensen en ik zat aan een tafel met 6 andere mensen en 1 gespreksleidster. Ik was de enige deelneemster die in Nederland was geboren. De anderen kwamen o.a. uit  Iran, Libië, Afghanistan en Ethiopië.

Heel mooi maar ook opvallend was dat voor mijn tafelgenoten de Nederlandse taal de grootste persoonlijke crisis was. Ze willen dolgraag allemaal de Nederlandse taal goed leren maar vinden dit erg moeilijk. De meeste zitten op niveau 1 of 2 qua Nederlandse taal. Het spreken gaat ze allemaal best wel goed af, maar Nederlands verstaan/begrijpen en schrijven vinden ze moeilijk. Door middel van praatgroepjes de taal te leren spreken blijkt voor hen goed te werken.

De Buurtkamer is van vrijwilligerscentrale Cardanus en hier helpen ze ook mensen met de taalproblemen op weg. Bijvoorbeeld door een keer in de week een uurtje samen in het Nederlands te communiceren. Ik zat met allemaal mensen om tafel die dolgraag de taal goed willen spreken, ondanks dat ze al jaren in Nederland zijn. Een persoon refereerde nog aan prinses Maxima, dat zij destijds wel alle scholing en hulp kreeg om Nederlands te leren.

Indrukwekkend was het verhaal dat iemand wilde delen met ons. Zij werd in Iran, tijdens haar werk in het ziekenhuis gearresteerd en in de gevangenis gezet.  Alleen omdat zij sympathie had voor bepaalde personen. Gevlucht naar Nederland en nu heeft ze het heel moeilijk om alles te verwerken. Zij droomt van vrede overal in de wereld en ze wil graag nog wat kunnen genieten van haar leven.

En het verhaal van een moeder die 14 jaar in Nederland woont maar geen paspoort krijgt. Ze heeft een uitreksel nodig van haar geboorteakte. Die geboorteakte is er niet want ze komt uit Ethiopië. Daar ga je niet naar het gemeentehuis na de geboorte van je kind om de baby aan te geven. Via een advocaat die meerdere gevallen als dit behartigd, hoopt ze ooit een paspoort te kunnen  krijgen. Haar man is overleden en is begraven in Ethiopië. Haar zoon die wel hier woont en een paspoort heeft, wil samen met haar naar het graf van zijn vader toe. Zij droomt van een paspoort.

De regels in Nederland veranderen constant en dit schept onduidelijkheid. De ene keer is het zus en de andere keer is het zo. En als je dan ook de Nederlandse taal nog niet helemaal machtig bent dan is dit extra moeilijk om te begrijpen. Zelfs ik begrijp er soms geen hout van, dus moet je nagaan…..

In het nieuwe regeerakkoord veranderen de regels opnieuw. De eisen voor inburgering worden aangescherpt. Er komt een beperkt pardon voor asielkinderen, die voor hun 18e minimaal vijf jaar in Nederland zijn geweest en zich niet aan het toezicht van de Rijksoverheid hebben onttrokken. Ook gezinsleden in Nederland krijgen een verblijfsvergunning.

In de nieuwe regeling is geen plaats meer voor een minister voor Immigratie en Asielzaken. Dit wordt ondergebracht bij een nieuwe ministerspost: Minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking.

Het is daarom maar goed dat er vrijwilligers bestaan.

Verder kwam uit ons tafelgesprek dat crisis ook kan zijn: de angst om je baan te verliezen, kinderen opvoeden in deze tijd en extra werk zoeken. Iedereen vond gezondheid, vrede en vrijheid van meningsuiting belangrijk.

Ik vond het deelnemen aan deze dialoog ontzettend leerzaam en leuk. Het heeft mijn blik weer verruimd. Het is ontzettend mooi dat je allemaal in een ander land geboren bent maar toch samen met elkaar om tafel zit.

Onze tafel heeft het goede voorbeeld gegeven vandaag, wie volgen ons?