Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan… Deze tekst ging de afgelopen dagen door mijn hoofd. En ook de tekst: iedereen is volkomen de weg kwijt. Je kunt niet de hele wereld op je schouders nemen want daar hebben we Atlas voor en goed doen heeft ook zijn grenzen. Neem de dood van de pater in Syrië. De beste man deed zijn best met de dood als gevolg. Wat niet wil zeggen dat je het niet kunt proberen om de mensen te helpen. Het is werkelijk schandalig dat de gehele wereld nog steeds toekijkt in Syrië.

Iemand vertelde mij over de jaren na de Tweede Wereldoorlog. De mensen waren aan het genieten van hun vrijheid en menigeen ging feestend door het leven. Dansen op straat, misschien moeten we met zijn allen weer eens dansen op straat?

Wat je nu in Nederland ziet is vluchtgedrag, mensen willen zichzelf en de situatie niet meer zien en verstoppen zich in de pillen, drugs en alcohol. En haat en woede nemen ook het licht weg. De mensen die happy proberen te blijven die begrijpen de andere mensen weer niet. Zo is er een grote kloof tussen de mensen in onze samenleving aan het ontstaan met alle gevolgen van dien. Als ik denk aan hoeveel mensen onder invloed van het een of ander, beslissingen over andere mensen nemen dan begin ik ervan te rillen. De bewuste werkelijkheid.

De mensen willen de wereld niet zoals hij nu is. Ook een ding dat vaak door mijn hoofd gaat als ik weer eens wat mensen bewust heb gesproken.

Afgelopen weekend met een vriendin in de auto, ramen open, haren in de wind en muziek keihard aan. Het gevoel van vrij zijn en even de boel de boel laten. Zolang je die momenten kunt hebben en zelf kunt zoeken dan kun je de hele wereld weer aan.

Er zijn zoveel mensen niet blij, om wat voor redenen dan ook.

Ik hoop met heel mijn hart dat die blijdschap weer een beetje terug gaat komen, dan komt de rest vanzelf.