Afgelopen week weer een drama, vier vrouwen, uitstekend verpleegpersoneel, op straat. Flex is in en dat je zeer bekwaam en ervaren bent, boeit niet meer. Wat ik dan erg zorgwekkend begin te vinden is dat ook de kennis en ervaring dus verdwijnen in de zorg. Wie werkt nieuwe krachten in en leert ze de fijne kneepjes van het vak? (De zorgrobot?) Op school leer je de basis en in de praktijk leer je het echt, ervaringsdeskundige en bewust van. Ook dreigt het personeel wat overblijft er aan onderdoor te gaan en het plezier in het werk, is aan het verdwijnen. Ook de verhalen vanuit het UWV zouden grappig zijn als het niet zo triest was. Mensen krijgen niet de hulp die ze nodig zouden hebben, bewust geworden van.

Ouders die hun kinderen drillen, zodat ze minimaal een HBO diploma gaan behalen want dan krijg je later een baan en anders niet. Vooral niet naar een MBO of lager want dan krijg je geen baan. Zo houden we het probleem lekker in stand samen, met allemaal mensen weer op posities die het eigenlijk niet kunnen en daardoor overspannen worden en niet doen wat ze leuk vinden. Vooral doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent dan komt het vanzelf goed. Angstcultuur of zoiets?

Ook opvallend dat mensen na drie contracten op straat komen te staan en dan na drie maanden weer opnieuw mogen solliciteren. In die drie maanden gaan ze dan in de uitkering en vinden het prima. Je zou ook eens kunnen bedenken wat je in die drie maanden wel zou kunnen doen. De werkgever zou ook bijvoorbeeld bijscholing kunnen geven in die drie maanden. Allemaal ideeën en beter dan een uitkering vangen. Ik zie bij onze Voedselbank een stijging van het aantal jongeren zonder baan, ook zorgwekkend.

En ook opvallend is het grote aantal bank hang jongeren. De hele dag hangend op de bank en teren op de zak van paps of mams en niet willen gaan werken voor een laag loon. Wie gaat er in hemelsnaam voor mij zorgen als ik oud ga worden? Ik zie het niet gebeuren op de zorgrobot na dan.

En dan als laatste nog even de mensen die 60 tot 80 uur in de week hebben gewerkt en ontslagen worden of door ziekte thuis komen te zitten. Ook deze groep valt in een diep gat, bewust geworden van. Meestal komt het wel weer goed en leren ze weer wat vrije tijd is en genieten en dat het niet alleen maar om werken draait in het leven.

Ik denk en ik denk en ik schrijf en ik geniet van deze absurde tijd.