Ook gisteren was weer zo’n dag. Twee mensen van de belastingdienst bij een huis, die aanbellen met een brief, bestemd voor de ouders. Alleen zijn die niet thuis en de zoon, een kind, doet de deur open. Een kind, een gevoelig kind. Vervolgens geef je de brief aan het kind en zegt: “jouw pappa betaald niet en dus gaan we de volgende keer beslag leggen.” Ook weten ze het kind alles te vertellen over de schulden en de situatie van de ouders. Het kind, geheel onwetend hierover, stuurt zijn moeder een schrijnend berichtje. We hebben het hier over een kind! Hoe haal je het in je hoofd om zoiets te doen. Heeft een kind geen rechten? Tuurlijk is het in eerste instantie de schuld van de ouders, makkelijk om te zeggen. Ouders die een heel verhaal hebben achter die deur en dat weten ze blijkbaar nou net niet bij de belastingdienst. Je bent een nummer en het zoveelste geval en er zijn zoveel van dit soort gevallen. Alle zeilen weer bijzetten om te kijken of er nog iets te redden valt, in het belang van de kinderen. Machteloos sta je dan.

Het was echt de druppel die even de emmer deed overlopen bij mij, het zoveelste geval.

Dat brengt mij wel op het volgende, ik hoor en lees overal dat we als gewone burgers alles maar eens niet meer moeten gaan betalen. Heeft iemand zich wel eens afgevraagd wat zoiets voor de kinderen gaat betekenen? Zullen we dan tegen ze zeggen: “sorry, in de verkeerde tijd geboren, pech? “  Of: “hier is je kartonnen doos en daar is de brug?” 

De wijsheid zou kunnen komen van de mensen die wij daarvoor gekozen hebben. Zij zouden aansturing kunnen geven aan de rest van het land.

Het land is ziek en de dokter is nog niet gevonden.

Ik ben toch maar even gaan ontspannen, even naar een kerk voor een concert van André Knevel en Liselotte Rokyta. Ik zat natuurlijk als enige weer tussen de bijna allemaal grijze duiven. Ik zat te genieten van de muziek en het samenspel en te filosoferen over al die grijze mensen. Mensen die gestreden hebben voor Nederland en het land hebben gemaakt zoals zij dachten dat het goed was. Deze mensen zijn bijna op en de aarde is bijna op, zij hebben geleefd en gestreden. Nieuwe tijd en nieuwe generaties, bewust van.

En toen zei de panfluit, jouw verhaaltje is voor vandaag echt uit.