Ik heb afgelopen weekend ontzettend veel plezier gemaakt en gelachen en gedanst. Waarom kan ik plezier maken en lachen? Ik was in een veilige omgeving en met mensen die mij nemen zoals ik ben en bij wie ik mij veilig voelde. Respect voor elkaar, de veilige haven. Ik heb er heel veel over nagedacht en het stoort mij buitengewoon dat er voor veel mensen geen veilige haven is. Thuis, dat zou je eigen veilige haven kunnen zijn, mits een ander er respect voor heeft en dat het jouw huis is. Ik vernam laatst dat zelfs de snoeptrommels van de kinderen waren leeggeroofd bij een inbraak. De thuishaven voelt dan even niet meer veilig.

Zelfs de duiven in Rome zijn niet meer veilig. Ze waren losgelaten door kinderen op het Sint-Pietersplein en aangevallen door een zeemeeuw en een kraai. De vogels in de lucht zijn echt niet achterlijk en zien het de mensen op de grond ook doen, slecht voorbeeld doet slecht volgen. De zwakkeren delven het onderspit.

Overal in de wereld voelen mensen zich onveilig: oorlog, natuurrampen, milieurampen, geweldsmisdrijven en ga zo maar even door. De muren die de mensen om zichzelf heen trekken worden steeds hoger, niet kwetsbaar opstellen, veilig voelen. En dat is jammer, de mens is op zijn mooist als hij of zij zich wel kwetsbaar opstelt. Bewust geworden van.

Blijf niet stil staan bij hoe het was en hoe het ging, ga door met je leven en zoek een goed pad.

En laat al dat geweld eens ophouden overal. Afgelopen week sprak ik iemand en die had het over een spons. Als iemand nou eens iets uithaalt, maak een spons nat en gooi die dan maar. Geen messen, vuisten, raketten en geweren, de spons. De vriendelijke oplossing voor als tot twintig tellen niet meer helpt. De spons neemt water op, zou leuk zijn als wat mensen dit verhaal ook eens in zich zouden opnemen.

De veilige haven, als je die als kind al niet hebt… morgen meer.