En zo was ik na mijn vakantie weer bij onze Voedselbank. We hadden zoveel speelgoed dat ik besloot om opruiming te houden, kwam spontaan op. Erg leuk is dan dat de kinderen ook speelgoed vragen voor hun broertjes en zusjes thuis. Op die leeftijd denken ze nog aan anderen, hopen dat ze dit gedrag vast kunnen houden en dan komt het later helemaal goed met ons landje. Mijn kleine vriendje kwam mij vol trots zijn handschoenen laten zien en zei: “ik heb je gemist.” Leuker kan een vrijwilligersbaan niet zijn met zulke welgemeende woorden. Ik heb erg veel plezier gehad met de kinderen, cliënten en collega’s.

Wat het voedsel betreft, veel restanten van Kerstmis. Soms denk ik dan ook wel eens dat er bij de inkoop van winkels, wel eens wat mensen zitten te slapen. Ach, de Voedselbank is er weer blij mee. Waar veel vraag naar is dat zijn luiers. Dus als een luierfabrikant zich aangesproken voelt, schenken die luiers! De verhalen blijven schrijnend en vooral door geestelijke nood komen mensen er niet uit, ze weten niet meer hoe. Ik zie mensen bij ons die nooit meer aan een betaalde baan gaan komen. Erger nog, ze komen zelfs op straat te staan. Bewust worden van.

Ik moest vandaag even denken aan een songtekst: de mallemolen van het leven. Je draait allemaal je eigen rondje mee en de molen draait ook zonder jou en je paard blijft nooit leeg. Toch zou ik wel eens willen dat er wel iemand stevig in het zadel kwam te zitten op een paard. Het paard dat ons wegvoert vanuit de mallenmolen en naar een wereld brengt met vrede, liefde en genoeg eten voor iedereen. Misschien een beetje mal gedacht van mij…