De laatste pagina op mijn blog over mijn verblijf op Fuerteventura . Op 1 januari had ik mijn T-shirt van John Lennon en Yoko Ono aangetrokken met peace en love erop. De boodschap kon maar meteen op 1 januari goed en bewust uitgedragen worden, dacht ik. Op weg naar het strand moesten drie mensen erom lachen, heerlijk. Ook als ik in de zee aan het springen was, zag ik wat oudere mensen lachen om de lol die ik van de golven had. En de saggerijnige verkoopster bij de bakker bracht ik aan het lachen door kinderlijk blij te zijn met mijn stukje taart. Tja, wie wordt er nu nog blij van een mooi gemaakt stukje taart in een doosje? Ik dus. Ook toen wij even de Quickstep deden op straat op de muziek van een restaurant, bracht ons een applaus. Het is erg grappig dat als je lacht, andere mensen hiervan ook vrolijk worden. Laat de wereld alsjeblieft wat vaker lachen! Het was echt opvallend hoe weinig de mensen lachten op vakantie. Vakantie is toch een feest? Mensen zijn verzadigd lijkt het wel. Wat je uitstraalt breng je over op de mensen, vrolijkheid en lachen zijn bewust belangrijk.

Zo zaten we ook te eten in een restaurant buiten en de generator viel stil en de stroom viel uit. Ook erg lachwekkend waren de reacties van andere gasten. Een Nederlander zat te verkondigen dat dit bij hem en in Nederland nooit zou gebeuren. Mensen hebben dan gelijk hun mening klaar. Zo ook de persoon bij mij aan tafel die ook verstand van een generator had. Zijn handelswijze was net even anders, is er een probleem, kan ik helpen om het op te lossen, ja dus. Hij hoorde hoe ze het ding niet aan de praat kregen en waarom. Hij stond op en bood zijn hulp en kennis aan. Mede dankzij zijn hulp kwam de generator weer op gang en was de verantwoordelijke man hem zeer dankbaar. Zo dankbaar dat hij ervan moest huilen.

Meer heb ik eigenlijk niet te schrijven, volgens mij ben ik wel duidelijk.