Als ik terug kijk naar het afgelopen jaar in Nederland dan word ik wel en niet blij. Ik word niet blij van het geweld, de armoede, woningnood, werkeloosheid, de manier waarop mensen met elkaar omgaan en de dat de mensen straks niet meer met privacy kunnen leven. Het sluipende gevaar van dat mensen niet meer zelf gaan horen zien en voelen maar alles op een presenteerblaadje aangeboden gaan krijgen.  Ik heb het afgelopen jaar met heel veel mensen gesproken en veel gezien en zelfs ervaren. Ik heb het niet mis, heel veel mensen denken net zoals ik en dan moet er toch wel iets van waarheid in zitten? Gelukkig zijn ook heel veel mensen hard aan het werk, samen, om een betere wereld te maken voor de generaties na ons. Het woord vertrouwen keert weer een klein beetje terug onder de mensen, ik word er blij van. Hoop is er altijd.

Toch blijf ik die doemdenker die hoopt dat de natuur gaat beslissen wat anders de mensen in hun haat en woede gaan beslissen.

Een van mijn mooiste cadeautjes dit jaar was een oud nummer van De Spiegel, een Christelijk Nationaal Weekblad van november 1953. Kwam toevallig op mijn pad. Het ging over de watersnoodramp in 1953. Hoe summier de berichtgeving was in die tijd en dat heel veel mensen elders in het land, geen idee hadden van wat er daar gaande was. Is ondenkbaar in deze tijd, zou je zeggen. In de tijd van het internet zou je alles moeten lezen en weten. Iemand vertelde mij ook dat zij bijvoorbeeld geen idee had van wat er aan de hand was, toen de Duitsers ons land binnen vielen in de Tweede Wereldoorlog. Zij zag het absoluut niet aankomen in die tijd.

En dat zette mij wel aan het denken. In deze tijd kunnen wij veel wel zien en aankomen en waarom doen we er dan niets mee?

Niet geleerd van het verleden?

Ook stond in die krant een stukje van Ds C. Het ging over buitenbeentjes. Mensen die telkens weer het omgekeerde doen van wat normale mensen met een gezond verstand zouden doen. Hij eindige de met de woorden: “ik hoop, dat er steeds meer zulke, buitenbeentjes, zulke dwazen in het oog der wereld, gevonden worden”.

We hebben in 2014 behoefte aan bewuste buitenbeentjes, ongeacht geloof of huidskleur, iedereen kan kleur aan de buitenwereld geven.

Ik wens iedereen alvast een goed bewust 2014 toe, ik ga een weekje buiten spelen en ben er de tweede week van het nieuwe jaar weer.

Hasta la vista!