Ik had afgelopen week een gesprek over de zorg en over hoe de zorg er over tien jaar kan uitzien, als we er dan nog zijn met zijn allen. De mensen waren het volkomen met mij eens, wel zo prettig.  Vooruit dan maar, leuk voor het weekend, met een knipoog. En in een taal die iedereen begrijpt, nationaal dictee of niet…

Je bent oud en in de ochtend komt de personal robot je wekken. Laten we hem Henkie noemen. Henkie neemt je temperatuur op en je bloeddruk en vraagt wat je wilt eten voor ontbijt. Je hoeft niet meer te zeggen hoe je gevoel is want dat pikt Henkie zo op. Henkie weet wat je denkt. Daarom heeft Henkie al een setje kleding voor je klaargelegd, precies de kleuren die je voor de dag in gedachten had. Ja, Henkie is niet gek. Henkie klapt zijn rollatorarm uit en helpt je onder de douche. Je hoeft nergens meer over na te denken want Henkie weet heel goed dat je haar pas gisteren is gewassen. Henkie kan alles en als jij aangekleed bent dan maakt Henkie het ontbijt klaar. De automatische wagen komt om negen uur aanrijden en brengt je naar een asociale werkplaats waar je schroefjes mag tellen voor nieuwe Henkies. Ook in de werkplaats niet zelf nadenken, dat doen de Henkelientjes daar. In de middag zoeft de wagen weer voor en ga je naar huis. Henkie voelt dat je moe bent en je mag naar bed. Voor het eten belt de Henkie dokter in en de dokter zegt hoelang je nog te leven hebt, voelt hij aan. Henkie leest je het journaal voor en in bed nog een boekje.

Ben ik gek? Nee, het zou zo maar kunnen over tien of twintig jaar.

Ik weet een ding, mocht het zover komen, dan ben ik al bewust uit het leven gestapt…