Wat goed aansluit bij mijn verhaal over gisteren, is mijn volgende praktijkvoorbeeld. Ik was samen met iemand bij een oudere vrouw thuis.  Zij had thuiszorg en zoals meerdere oudere mensen kwam eruit: “ik wil geen thuiszorg van een buitenlander.” Ook gebruiken veel oudere mensen nog het woord “zwartje”. Deze oudere mensen zijn bang voor het vreemde. Deze vrouw had in het verleden een slechte ervaring gehad met een man van Turkse komaf. Na deze uitspraak keken wij elkaar verbijsterd aan. Wij gaven de bal bewust aan haar terug. Stel u ligt op straat met een hartaanval en er komt een ambulance met twee verplegers die volgens u zwart zijn. Ze willen uw leven redden, wat zegt u dan? Laat mij maar dood gaan? Het oudje was er stil van. Dat wilde ze dan weer niet. Onze boodschap was bewust aangekomen. Er kwam geeneens een: ja maar…

Ik heb afgelopen week een hele mooie week gehad. Heel druk en met veel mooie mensen en bijzondere cadeaus en verhalen op mijn pad. Ook van de week keek ik om half vijf in de middag naar de lucht en daar zag ik een soort van zonnestorm met een heel vel licht, het deed pijn aan mijn ogen. Ik dacht er zelfs even een kruis in te zien, heel apart. Vorige maand toen in onder de sterren bij de evenaar stond zag ik in de nacht heel veel sterren en de maan. Ook een vallende ster of een stuk ruimte puin, wie zal het zeggen. Ik kan niet alles verklaren, gelukkig maar, ik weet wel wat mijn ogen bewust zien. Ik sta nuchter genoeg in het leven om er niet te lang bij stil te staan. Ik heb heel kinderachtig, wel een wens gedaan toen ik die ster zag vallen. Je mag je wens eigenlijk niet zeggen, ik ga het lekker toch doen.

Mijn wens was: ik wens dat iedereen zich bewust wordt van de wereld om zich heen.

En daar laat ik het bij voor dit weekend.