Vandaag was ik weer op pad en ging mijn reis naar de rechtbank in Utrecht. Daar stond oud geld voor de rechter. De inhoudelijke behandeling in de meineedzaak van de ex-rechters Westenberg en Kalbfleisch. Een historisch proces dat belangrijk is voor de geschiedenis van Nederland en de rechtspraak van Nederland.

Ik kijk er met iets andere ogen naar dan de gemiddelde bezoeker. Misschien meer vanuit menselijk en onderzoekend oogpunt. Kalbfleisch en Westenberg, die voor mij oud geld vertegenwoordigen. Een sprookjesleven in onder andere: Heemstede, Aerdenhout, Haarlem en Den Haag. Borrels en etentjes. Theepaviljoen de Horsten in Wassenaar, waar de gewone burger van droomt maar waar hun sprookje in leven wordt gehouden. Rechters en hun vrouwen die ook na werktijd vrienden zijn en elkaar regelmatig zien. Leeftijdgenoten en in hun tijd was het heel gewoon om na werktijd nog een borreltje te gaan doen met elkaar, sociaal.

Het ging inhoudelijk erg veel over herinneringen van vroeger. En begrijpelijk dat je niet alles meer precies weet. Frappant was dat de ex-vrouw van Kalbfleisch haar officiële verklaring wat afzwakte. Ook slechte herinneringen, het is allemaal zolang geleden.

Grappig dat ik later achter de huidige vrouw van Kalbfleisch zat en zij met haar hoofd ja ging knikken als haar man iets vertelde. Wat haar man vertelde haalde bij haar weer een vergeten herinnering boven. Hoe wonderlijk en leuk is het menselijk brein.

De vrouw van Kalbfleisch was verkouden en haalde met enige regelmaat een katoenen zakdoek uit haar tas. Hoe ziet de tas van iemand met oud geld eruit? Bewust waargenomen: zwarte tas met hierin een katoenen zakdoek, brillenkoker, de Staatscourant, zilverkleurige pen, portemonnee met contant geld biljetten erin en een nagelvijl. Heel gewoon dus. Later ging ze ook nog haar nagels zitten vijlen, hoe menselijk.

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat je soms vergeet dat er ook een gezin bij de verdachten hoort. Zij zitten niet in de verdachtenbank maar komen toch naar de rechtszaal en blijven hun man/vader steunen. Een verhaal heeft altijd meerdere kanten.

Micha Kat was ook aanwezig en hij kreeg twee keer waarschuwingen van de rechter, toen hij te luidruchtig werd. Bij een derde keer kon hij naar de gang vertrekken. Die derde keer kwam er niet dus hij kon blijven. Alsof we weer in de schoolbanken zaten. Ik kreeg de neiging om de gum van een van de tekenaars te vragen om naar iemand zijn hoofd te gooien. Oude herinneringen van school kwamen boven bij mij.

Stijn Franken, de advocaat van Westenberg keek rond 15.30 uur achterom naar de klok aan de muur. Toen het voor de zoveelste keer erover ging wie de proceskosten betaalde van Westenberg, greep hij in. Hij was er duidelijk klaar mee, geweldig. Als Stijn Franken iets zegt dan is het ook altijd raak. (De Haagse rechtbank betaalt deze kosten overigens.)

Maar buiten dit alles was het een serieus en goed inhoudelijk geheel. Ik ben het wel eens met de heer Jan Poot, het gaat over het vertrouwen dat burgers moeten kunnen hebben in de rechtspraak. Bewust worden van dat je als rechter een voorbeeldfunctie hebt. Daarom is dit proces zo belangrijk voor Nederland en dit is voor mij ook een van de redenen om dit soort zaken te volgen.

De benadeelde partij, de heren Poot eisten een bedrag voor de immateriële schade, om reputatieschaden en gederfde levensvreugde. Het bedrag laten ze aan de rechter over.

Op 9 november komen de requisitoiren en pleidooien aan bod en zal het OM zijn eis formuleren.