Afgelopen week  is de vader van mijn vriendin overleden. Hij heeft net de 80 jaar niet gehaald. Hij was ziek en de laatste dag lag hij in coma en was hij niet meer aanspreekbaar.

Theo in zijn groene overal en op klompen, kippen in het hok en kippen slachten in de schuur. De tuin verzorgen. Kroketjes halen aan de overkant. Kaarten en een woonkamer vol van de rook. Borreltje drinken en van een feestjes houden. Eten bij Van der Valk en op vakantie.

Ik heb hem mijn hele leven gekend en ben mij er bewust van waar het vandaag en morgen om draait. Bij elkaar zijn, samen verdriet delen, er zijn voor de ander.

Even die mobiel uit.

Even luisteren naar elkaar.

Even een herinnering.

Even een schouder.

Even een traan.

Even,  ja heel even, zijn we weer gewoon mensen.