Gisteren had ik het over de manier waarop de mensen met elkaar omgaan, valt veel over wel en niet te schrijven. Zinloos geweld en geweld en daar slachtoffer van worden. Vroeger sloegen de mensen elkaar met een vuist of met een klomp, die tijden zijn niet meer. Ik spreek veel slachtoffers van geweld en toevallig kwam ik afgelopen week nog een ervaringsgenoot tegen.

In een zaak die de kranten heeft gehaald en waarvan de daders nog steeds niet gepakt zijn. Ligt nog op de een of andere plank, bij de rest van de dossiers of zoiets. Pistool, vastgebonden en geschopt en blijvende lichamelijke schade heeft zij eraan overgehouden. Zij had wel slachtofferhulp gehad en goede begeleiding. Toch heeft het ook haar leven voor altijd veranderd. In mijn eigen geval, veel langer geleden, was er sprake van een pistool en opsluiting.  Een van de dingen die je nooit meer vergeet en het hele circus erna, ook niet. Per toeval ben ik het afgelopen jaar, weer twee keer langs de bewuste plek gekomen, het zag er nog hetzelfde uit vanaf de buitenkant.

Je gaat verder met alles en toch was het fijn om gevoelens te kunnen delen met elkaar. Zij zou wel met de daders willen praten als ze gepakt worden, haar vriend ook, maar dat laatste is onverstandig. De daders zouden het er niet levend af brengen. En toch is het moeilijk om te vergeven. Oog om oog en tand om tand?

Zijn daders zich er wel van bewust wat ze een ander aandoen en wat voor gevolgen dit heeft voor de rest van het leven van een slachtoffer?  Meestal onder invloed van het een of het ander, zijn zij zich er niet van bewust. 

Je kunt geen dag het nieuws lezen of er staat weer een geweldincident in, meestal nog meerdere ook. Alsof we in oorlog zijn met elkaar. Bewust triest.

Doodsbedreigingen, ook aan de orde van de dag. Bewust zeggen dat je de ander dood wilt maken. Een vriendin heeft hier nu mee te maken.

De hele wereld lijkt wel steeds gekker te worden.

Er helpt niets meer.

Misschien alleen nog bewust worden van...