Tien kleine vingertjes en tien kleine teentjes. Gisteren bij de Voedselbank was de jongste cliënte mee van drie weken oud. Mamma en broertje hadden al voedsel van de Voedselbank en nu de kleine ook. Vol verwondering  keek ik naar het mooie meisje. Ze lag heerlijk te slapen, zonder zich er bewust van te zijn dat ze in de loods van de uitgifte van de Voedselbank stond. Wat zal haar toekomst zijn en wat krijgt zij mee in haar leven. Allemaal dingen die door mijn hoofd gingen.

De vrijwilligsters van de Voedselbank kregen een bloemetje, voor alle inzet. Het hoeft niet maar het was wel leuk! Er was ook goed nieuws voor een cliënte, een baan die haar beviel en een huisje. Heerlijk om te zien hoe mensen weer opbloeien en de toekomst weer wat positiever inzien!

Minder leuk is de strijd van twee cliënten voor het behoud van hun woning. Volgende week wordt een spannende week voor hen en ik mag hopen dat er nog goede mensen zijn die alles voor hen een positieve wending kunnen gaan geven.

Ook weer tranen bij de Voedselbank. Mensen die keihard werken voor een beter leven maar het even niet meer zagen zitten. Een arm om ze heen en wat drinken, meer kon ik niet doen. Ik zou zo graag iedereen willen helpen maar dat kan niet. Soms heel frustrerend.

De uitgifte bij onze Voedselbank is een keer in de week en we zijn er ongeveer drie uur. Drie uur per week dat er even auto’s, scooters en fietsen voorrijden en mensen de pakketten komen halen.  Drie uur even overlast voor de buurt. Er wordt niets gesloopt en er is geen geluidsoverlast. En toch vinden mensen het nodig om tot aan de wethouder aan toe, hun beklag te doen over deze drie uur.  Ik kan het niet begrijpen.

Zet die roze bril eens af en bedenk hoe blij je mag zijn dat je het zelf goed hebt. Drie uur, tien kleine vingertjes en tien kleine teentjes, nog geen besef van drie uur, nog geen besef van de wereld. Blijf maar lekker nog een tijdje onwetend van deze wereld kleine meid want het is bewust erg allemaal.