Zo ook het afscheid van de heer Hartman bij de KLM. Maar liefst twee middagen feest om dit te vieren. Een speciale catering voor het personeel van de gasten, het mocht allemaal wat kosten. Tja, koffers vervoeren is de toekomst, zullen we maar denken. Grappig dat de gasten het nieuwe interieur van de business class mochten bekijken. In hetzelfde vliegtuig moesten de monteurs op de bovenverdieping gewoon werken en door een aparte uitgang het vliegtuig in en uit lopen. In overall de gasten voor de voeten lopen was not done. Maar de meeste KLM mensen vinden het wel jammer dat de heer Hartman weg gaat. Hij was een man die wel eens een praatje maakte met de gewone man in overall en zeker in beginsel luisterde naar de mensen op de werkvloer. Misschien een goed idee voor de nieuwe directeur als hij buiten zijn andere activiteiten om, nog wat tijd over gaat houden?

En dan het buitenland. Vol verbazing heb ik de berichtgeving over Mandela gelezen. Dat het nog voor zijn dood over geld gaat en wie wat krijgt, is bewust triest. Mocht er een god bestaan dan verzoek ik hem of haar om de beste man nog even in leven te laten. Al is het alleen maar om nog even roet in de erfenis te gooien.

Egypte, ook zo iets. Wederom een staatsgreep, of was het een coup? Laten we hopen dat het allemaal goed gaat aflopen daar.

En dan niet leren van de natuur maar gewoon weer doorgaan met kernenergie in Japan. Als er toch een mooie reden was geweest om eens buiten de kernboot te gaan denken dan was het toch wel nu geweest. En wij hier maar zeuren over de vervuilende oldtimers die van de weg af moeten. We leven toch met elkaar op een wereld?

Een zotte en doorgedraaide wereld.

De komende dagen schrijf ik bewust even iets minder vanwege andere prioriteiten, maar gelukkig draait ook zonder deze blog de wereld gewoon door.