De afgelopen dagen was ik in Zwolle en ik sliep op een soort van hooizoldertje. Net Heidie op de zolder van opa in de bergen, alleen hebben ze in Zwolle geen bergen maar monumenten. (Peperbus of Pepermolen, ik was steeds in de war.) De eerste persoon die ik tegen kwam, had een zoon in mijn woonplaats en was daar pas nog een week geweest, wat een toeval weer. Het Drostenhuis was erg mooi, dingen van vroeger. Zo ook wat oude houten collectebussen. Vroeger zorgden de kerken voor de armen en nu, tja wie nu eigenlijk? We hebben nu recht op een uitkering en vroeger niet. Ook in het museum werken ze met 0 uren contracten en ik vraag mij echt af wie straks de kaartjes gaat knippen… Zwolle heeft het op een na hoogste werkeloosheidspercentage van Nederland.
Ook gelachen in een restaurant. Er was veel eten over en ik vroeg aan mijn tafelgenootjes of zij dit mee wilden nemen. Dus vroeg ik aan de vriendelijke kelner of hij het in een doosje kon doen. Bij het afrekenen wilde hij van mij weten of ik uit het buitenland kwam en ik kwam zeker niet uit Zwolle. Later sprak ik met een oudere Zwollenaar en die beaamde dat er in Zwolle weinig mensen vragen om de etensrestanten mee te nemen. Nou, ik hoop dat ik de trend heb gezet daar! Ik neem toch wel aan dat de restaurants het overige eten aan zwervers geven. Ik heb wel bewust gelachen!
Vriendelijke mensen daar in Zwolle en ik kwam dezelfde problemen tegen als in alle andere steden en dorpen. Sluiting van winkels, lege panden, bezuinigingen op muziek, theater en geldtekort. Ook opmerkelijk dat de soepbus allemaal mensen trekt uit de wijken maar geen daklozen. Verborgen armoede. Mooie en schrijnende verhalen van de mensen.
Later nog bewust meer.