Gisteren was ik verdrietig, niet voor lang, maar toch. Bij de voedselbank zijn er nu ook mensen die niet langer in aanmerking komen voor een voedselpakket en boos zijn. Ze zitten boven de norm om voor een pakket in aanmerking te komen. Dit kan zelfs 5 euro zijn. Ik begrijp dat ze boos zijn, maar ik en ook de andere mensen bij de voedselbank kunnen er zo weinig aan doen. Onmacht en dat maakt mij verdrietig. Het liefst zou ik iedereen in de wereld van voedsel voorzien, maar dat kan niet. Verdrietig voor even…

Facebook is steeds minder leuk, voor zover het al leuk was. Er komen steeds meer ellendige berichten voorbij om te delen. Dieren die aan een boom zijn gebonden in het bos, een dolfijn met een plastic zakje om zijn neus, vermiste kinderen, gejatte motoren, overvallertjes en dat soort dingen meer. Facebook als het dagblad. Ook de reclames en spelletjes word ik zo langzamerhand dol van. Het absolute dieptepunt was afgelopen week, toen een goede vriend zijn nieuwe vriendin voorstelde op Facebook. Help, ik wil terug naar vroeger! Waar is de tijd gebleven dat een nieuwe vriendin nog gewoon langs kwam? Gezellig even op de koffie? Bewuste verarming, waar is het samen gevoel gebleven? Facebook is een hulpmiddel maar geen real-life! Verdrietig voor even…

Gelukkig was er ook nog een bericht waar ik om moest lachen. In Utrecht in de wijk Overvecht verdwijnen de kliko’s. Het kan zijn dat de vuilniswagen ze heeft ingeslikt, maar het kan ook zijn dat ze gewoon gestolen worden. De burgemeester en wethouders hebben schriftelijke vragen gesteld over het kliko verhaal. Een nieuwe baan is geschapen: de kliko opsporing detective. Met zoveel werkelozen, moet het toch niet zo moeilijk zijn om hier wat mensen voor te vinden. En dan voor elke terug gevonden kliko 10 euro. Bij het terug vinden van meerdere kliko’s krijg je vrijkaarten voor de afscheidsreceptie van de Utrechtse Commissaris van de Koningin. Bij een feestje van 40.000 euro moet dat bewust kunnen.