Iedereen in het leven draagt zijn eigen rugzakje mee. Hierin zitten dingen die je goed hebt gedaan, dingen die je fout hebt gedaan en grijze dingen daar tussen in. Je bent wie je bent, door al die dingen die in je rugzakje zitten. Als je wat ouder bent dan kijk je terug naar al die dingen. Vaak iets langer naar de goede dingen, dan naar de andere dingen. De slechte dingen probeer je te vergeten of een plekje te geven. De een lukt dat beter dan de ander.

Ik zie bij de voedselbank ouders binnen komen met kinderen. Jonge kinderen en tieners. De jonge kinderen zien het vooral als een uitje en krijgen een bekertje limonade en een koek. De oudere kinderen hebben een “lege blik” in hun ogen. Ze begrijpen wat er aan de hand is, maar weten niet hoe ze dit een plekje moeten geven. Ze sluiten zich af. Ik denk hier wel eens over na. Hoe vertellen deze oudere kinderen later aan hun kinderen, over deze tijd? Zoiets als hieronder?

Ik ging altijd met mamma mee naar de voedselbank. We namen twee lege boodschappen tassen mee en konden ze daar volladen met voedsel. Zo kwamen wij de week dan door. Het was een slechte tijd voor ons en niemand hielp ons verder. Zelfs de regering wist de oplossing niet meer. Het was een tijd, waarin de meeste mensen alleen oog voor zichzelf hadden en weinig voor een ander. Ja, lieve kinderen, heel anders dan nu. Het was de tijd van oneerlijkheid en eerlijkheid en van schulden. Jullie oma kon er niets aan doen dat ze bij de voedselbank liep. Ze had een huis gekocht en dat mocht van de bank. Maar toen gingen de huizenprijzen naar beneden en verloor oma haar baan. De dagelijkse rekeningen bleven gelijk of werden meer en zo kon oma haar rekeningen niet meer betalen. Vandaar dat ik met mijn moeder op een gegeven moment bij de voedselbank terecht kwam.

Gelukkig keerde het tij en na jaren veranderde de samenleving weer. De mensen gingen samenwerken en kregen meer oog voor een ander. De meeste oneerlijkheid verdween en de mensen werden blijer als nooit tevoren. Achteraf gezien zijn oma en ik, er een stuk sterker door geworden en het heeft ons dichterbij elkaar gebracht. En zo ben ik toch nog goed terecht gekomen. Maar die tijd, lieve kinderen, zal ik bewust nooit vergeten.