Gisteren heb ik bewust met eigen ogen de trieste aanblik van het ouder worden mogen ervaren. Ik ben bij een vrouwtje geweest, wiens thuiszorg voor huishoudelijke hulp terug is gegaan naar 2,5 uur in plaats van 3 uur. Een vrouw alleen die ziek is en geen man en kinderen meer heeft. De toiletpot zat vol met poep en was niet meer schoon te krijgen. De stortbak van het toilet deed het niet meer goed. Zelfs de toiletborstel zat onder de poep. En daar sta je dan met je emmertje en sopje.
In de keuken een kookplaat die alleen met een halve fles ontvetter nog schoon te maken was. Aangekoekte pannen op het fornuis. De keukenkastjes puilden uit met zakken chips en koek. Allemaal open en overal kruimels. De keukenvloer vet en vies. Een prullenbak vol met afval, maanverband en incontinentiemateriaal.
In de badkamer een groot bad, helemaal vol met kleding. Bovenop alles wat gewassen was en erin was geflikkerd. Onderop alle kleding die niet meer in mevrouw haar kledingkast ging. Overal spullen, niet een van alles maar meer van alles.
Een kamer vol met verzameltroep, hier hoef je sowieso niet schoon te maken. In de slaapkamer dozen met maanverband en incontinentiemateriaal. Overal weer kleine prullaria. Het enige om schoon te maken was de vloerbedekking en het bed. De woonkamer was nog het meest net. Alhoewel de vloerbedekking vol vieze vlekken zat.
Mevrouw eet, zit, slaapt en kijkt televisie. Heel af en toe gaat ze nog de deur nog uit. Er komt 3x in de week iemand om haar onder de douche te zetten. En er komt dagelijks iemand voor de steunkousen en de medicatie. En dan 1x in de week iemand die het huis komt schoonmaken. Het personeel loopt zich de benen uit het lijf en moet zich aan de minuten en uren houden.
Hier is niet 2,5 uur per week thuiszorg van de huishoudelijke hulp nodig, maar een complete huisontruiming met een schoonmaak. Dan alles opnieuw weer inrichten en iemand die om de dag even het huis doet.
Mevrouw wil zelf niet naar een bejaardenhuis, mocht daar sowieso plek zijn. Het liefst wil ze zo lang mogelijk thuis blijven wonen, tot haar dood. Ze heeft een jaar gerevalideerd in een verzorgingshuis en wat ze daar allemaal heeft meegemaakt heeft haar huiverig gemaakt.
Het ligt niet aan de thuishulp, die wil wel. Het ligt niet aan de wijkverpleegkundige, die wil wel, het ligt niet aan de huisarts, die wil wel. Het ligt niet aan mevrouw, zij is ziek en wil wel, maar kan niet meer.
Bewuster kijken wat voor hulp er nodig is en voor wie. Efficiënter werken. Morgen nog meer hierover.
Ik schaam mij bewust diep dat we dit laten gebeuren in Nederland en dat dit mogelijk is.
(Overigens is deze bewuste signalering doorgegeven aan de persoon op kantoor.)