Mooie reportage zaterdag op de televisie over de ellende in Syrië. Mensen die niets meer hebben en afhankelijk zijn van gegeven spullen. En dan met de stijgende temperaturen, de uitbraak van ziektes in het vooruitschiet. Een vrouw huilde elke dag. Hoeveel mensen in Nederland zullen elke dag huilen en waarom? Een beeld bleef mij het meeste bij en dat was een interview, met in beeld een kinderhandje die met de vingers het peace teken gaf. Het kind zelf kwam niet in beeld maar het handje wel. Zal dit kind zichzelf ook huilend de dag door slepen? Het is zelfs voor journalisten, fotografen en hulpverleners niet veilig in Syrië. Gisteren is een Franse fotograaf in Syrië om het leven gekomen door rondvliegende granaatscherven. Huilende familie in Frankrijk.

Waar huilen wij in Nederland dan om? Baanverlies, ziekte, mishandeling, armoede, onrecht en gebrek aan het veiligheidsgevoel? We huilen om de tijd die geweest is en die niet meer terug komt. Als je een dag de baas in Nederland mag zijn, wat zou je dan afschaffen? De mensen gaven mij de volgende antwoorden: de regering, de bonussen van de graaiende bankiers en directeuren, geld, macht, haat en honger. Dus hier huilen de mensen in Nederland om? Het heeft allemaal veel met gevoel te maken, het gevoel dat het beter, eerlijker en bewuster kan.

Hoe komen we weer in een evenwichtig Nederland? Geen woorden maar daden. Ga iets doen met elkaar voor verbetering. Ga niet alleen protesteren, maar bedenk met elkaar ook een goed plan en ga hier vredelievend voor strijden. Met elkaar de omwenteling in Nederland in goede bewuste banen leiden. Een tijd die niet meer terug komt hoeft niet per definitie slechter te zijn!

In Syrië snappen ze geen moer van ons gehuil, krokodillentranen.