Het is vandaag Valentijnsdag, de commerciële dag van de producten. Alle Poolse medewerkers zijn volledig doorgedraaid op de bloemenveiling en zitten vanavond met een drankje uitgeput op de bank. Voor de omzet is weer hard gewerkt, zullen we maar zeggen. Ook bloemen kunnen doordraaien, maar dat is een ander verhaal.

Valentijnsdag is de dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten.

Ik vind de Romeinse versie nog steeds de meest aparte. Namen van ongehuwde jonge vrouwen in een kom gooien en ongehuwde mannen een lootje laten trekken. En dan lekker feesten met je partner en trouwen. Maar of dit nou zoveel met liefde te maken had? Komt in deze tijd ook nog steeds voor, uithuwelijken. Elke drie seconden wordt er ergens in de wereld een meisje gedwongen te trouwen. Een op de zeven kindbruidjes is nog geen 15 jaar!

Ik kreeg vroeger met Valentijnsdag kaartjes. Zelfs van een iemand die mij niet kon vergeten, jaren lang. Laten we het er maar op houden dat ik indruk had gemaakt op deze persoon.

Worden er eigenlijk nog kaartjes gestuurd op deze dag? Of druipt de teleurstelling van de gezichten af als je alleen maar een kaartje ontvangt? Meer, meer en meer?

Wat mij betreft is het elke dag Valentijnsdag en zou je elkaar elke dag moeten laten blijken dat je om iemand geeft, hoeft niet eens je geliefde te zijn. Als we dit nou gewoon elke dag doen, dan keert de vrolijkheid weer terug in de wereld.

Ik ga vandaag toevallig naar iemand toe die ziek is en waar ik heel veel van hou. Ik neem een bosje bloemen mee, niet omdat het Valentijnsdag is, maar omdat zij er altijd voor mij is geweest en ik er nu voor haar kan zijn. Dat is pas Valentijnsdag!

Bewust worden van, samen.