Als je open staat voor iedereen dan komt er van alles op je pad. Mijn pad is niet meer rechtuit maar slingert linksaf en rechtsaf en soms zelfs over iets heen. Dat laatste heb ik nog spierpijn van. Ook het onderstaande is een berichtje waard. Bewust waargenomen en daar ben ik tenslotte van.
Het komt steeds vaker voor dat mensen met een enkelbandje geplaatst worden in de samenleving. Tbs’ers die op proef terug mogen keren in de maatschappij. Meestal in een huurwoning. Ik sprak met een bewoner die daar achter was gekomen. Denk je dat iemand je hierover inlicht? Welnee! En dan sta je toch een beetje raar te kijken als buren. Zou het niet beter zijn om de buurt gewoon in te lichten, zodat we met zijn allen deze personen kunnen helpen met een goede terugkeer in de maatschappij? Ook is de sociale controle dan groter. De andere kant van het verhaal is natuurlijk dat je altijd empathie- loze mensen tegen komt. Niets is voor sommige mensen leuker dan mensen vooral geen tweede kans te geven.
Blijft ook de vraag of je deze mensen wel terug moet plaatsen in de maatschappij. Waar is de grens? Van de week kwam ik een verhaal tegen van een man met een enkelbandje die weer net zo vrolijk verder gaat met de wiethandel. Je kunt je dan afvragen in hoeverre zo’n enkelband nut heeft? Het probleem is immens groot. Ik kom dingen tegen waarvan ik denk: hoe bestaat het.
Ook een groot probleem is de terug begeleiding in de maatschappij. Je hebt geen geld, geen baan en dan? Hier zou veel meer aan gedaan moeten worden. Er zijn wel vrijwilligers die de mensen helpen maar dit is geen 24 uurs service. Met de huidige bezuinigingsplannen van het kabinet op komst, komen er dus meer mensen bij die eigenlijk begeleiding nodig zouden moeten hebben. Heel zorgelijk.
Ik was van de week in een woonvoorziening voor mensen met een matige geestelijke beperking. Zij hebben vooral een wakend oog nodig, hulp bij het invullen van papieren, de post nakijken en toezicht op de schoonmaak. Een makkelijke doelgroep om misbruik van te maken voor iemand die niet veel goeds van plan is. Als je dan de resultaten ziet, die zijn bereikt met deze mensen dan mag bewust de vlag uit. Een iemand was nu eindelijk uit de schuldsanering en kon weer vooruit kijken. Allemaal hebben ze een baan. Als deze groep gekort gaat worden met zorg dan belanden ze weer snel in de ellende. Voorkomen is beter dan genezen.
Niet iedereen heeft iemand om hulp aan te vragen. Hier ga ik morgen over verder schrijven.