Er zijn soms van die dingen die mij even stil laten staan onderweg. Het afgelopen weekend op de fiets door Noordwijk en ik viel bijna van verbazing van mijn fiets in een woonwijk. Er liepen allemaal schapen op een stukje gemeentegrond. Ik zag een smal lang stuk gras bij een slootje met een hek eromheen en voor huizenblokken. Wat doen schapen in hemelsnaam in een woonwijk? Ik ben afgestapt en de beesten hadden twee labels of merken door de oren, twee keer administratie dus en pret. Ik vroeg of ze het nou leuk vonden in de woonwijk en of ze niet anderhalve meter uit elkaar konden gaan staan? Ze zeiden helemaal niets en aten verder. Net toen ik weer op mijn fiets wilde stappen zei een van de schapen, wegwezen je moet binnen blijven doos. Ik kon niet zien wie van de schapen zo onaardig sprak tegen mij, erg jammer want ik had best met het schaap in gesprek willen gaan. Ik ben mij bij thuiskomst eens gaan inlezen en het is dus een project. Schapen eten gras op en schapen laten ook heel bewust goede plantjes staan dus een win win project. De schapen hebben een herder en gaan af en toe naar een ander stukje groen. Hoe zou de voormalige groenonderhoud medewerker zich voelen, dacht ik? Niet een robot neemt je werk over, een schaap… En hebben schapen ook een donorcodicil in hun schaapdossier? En een wilsverklaring? Is er ook een soort van FNV voor schapen? Nou over het algemeen zijn schapen volgzaam dus het laatste is misschien overbodig. Tja, ik zou nooit schapen zo tussen de mensen zetten in een dichtbevolkt land, dacht ik. En ik zou nooit zo’n schaap willen zijn tussen de auto’s in een wijk en de boem boem muziek vanuit een raam, dacht ik. Straks zitten we als land met het SIOS syndroom, het schaap is overspannen syndroom. Ik was zo van slag door de schapen in de woonwijk dat ik het advies om binnen te blijven opeens niet meer zo naar vond…iets met teveel worden en pret.

Als het er niet is dan weet je pas wat je mist… Nou er is een ding wat de meeste mensen echt missen en ik zelf ook trouwens… het toilet onderweg. Het gemis van de horeca is ook het gemis aan even iets eten of drinken ergens en gelijk plassen. Wildplassen is verboden in Nederland. De wandel en fietstochten vangen dus aan met lege blaas en zijn afgelopen als de drang naar plassen te groot aan het worden is en pret. Wie mag er eerst plassen thuis is wel een ding aan het worden nu en pret. En zo blijf je vanzelf dichtbij huis, niet dankzij allemaal maatregelen, nee dankzij de blaas van de mens. Ik zou echt op die borden naar de stranden zetten, ga niet naar de zee want geen weecee en pret. Het afgelopen weekend even een route gefietst op blaasafstand door het sierteeltsector gebied. Ook bizar weer, de handhavers, de afgesloten wegen en de rood witte afzetlintjes. Waar bijna niemand zich bewust van is… aan alle fotograferende mensen in de velden, het is jullie veld niet! Het veld kost heul veul geld, de grondprijs per hectare en de bloemen en bloembollen zijn niet van jullie maar van kwekers. Een kweker had weer een diepe zucht en was bakken aan het neerzetten bij een nog open gaatje met toegang tot zijn veld want weer een paar toeristen in zijn veld. Mensen, neem een foto in een plukveld speciaal voor toeristen of blijf op de weg om een foto te maken. En naaktfoto’s maken in een veld, bloemen stelen, het kan blijkbaar allemaal en zucht. De sierteelt is ook een sector en hard geraakt door de veranderde weersomstandigheden en de corona. De groene veiling velden, stukken land voorheen van een kweker en nu van de bank. Wie wil zo’n veld nog kopen op een veiling? Ondernemers staan voor een enorme uitdaging de komende jaren. En vandaag op Koningsdag waren er alleen overal vlaggen buiten en mensen die oranje gebakjes gingen halen bij de bakker of bij de supermarkt. En verder wat mensen met de buurtjes samen op afstand in de zon buiten en in oranje kleding en kinderen die spelletjes deden op straat. Nou ben ik niet meer zo van de erge drukte maar dit was toch wel heel summier om te zien. Het was een leuk weekend en veel gelopen langs het strand en wat gefietst en verder thuis en thuis en thuis gebleven met mijn vriend, niet eens zo erg na elkander bijna twee maanden niet gezien te hebben…

Ik heb de afgelopen dagen de boel weer een beetje opgestart buitenshuis door een op een afspraken buiten de deur zonder handen schudden en echte knuffels. De nodige wandelingen en fietstochten gemaakt en meningen en verhalen vernomen van mensen. Iedereen had zijn eigen corona verhaal. En zo was het het vandaag de hoogste tijd om sinds bijna twee maanden, mijn huis op de veengrond even te verruilen voor het huis op de zandgrond van mijn vriend. Grote borden met kom niet, blijf thuis en parkeerplaatsen dicht, het ontmoedigingsbeleid en pret. Ik tufte door en de boel werd bij het binnendoor rijden steeds vreemder. De wegen naar het strand afgesloten met handhavers erbij en overal, echt overal rood wit afzetlint, alsof ik op een andere planeet was en pret. De anderhalve meter planeet misschien? De bloemenvelden hadden nog wel wat kleur. En waar voorheen de gezelligheid was daar nu lege parkeerterreinen en een verlaten boulevard. Welkom thuis bij mij, aldus mijn vriend en pret. De grote gevolgen van de anderhalve meter zijn bijna nergens zichtbaarder dan in een woonplaats die het van het toerisme moet hebben. De stilte van de winter nu in het voorjaar, echt bizar. Koop lokaal op borden in de winkelstraat. Een ramp voor alle bars-restaurants, alle terrassen en alle strandtenten. Er zijn er die nu bezorgen en waar mensen iets kunnen afhalen, redden wat er nog te redden valt.  De winkeliers, middenstanders hebben het ook moeilijk, laat staan de kapperszaken die nog niet open mogen. Hoe een anderhalve meter afstand houden ook in de weg kan zitten, bewust van… De ijscoman en de viskraam waren nog de enige normale dingen. En wat te denken van de hotels, bed en ontbijt verblijven, appartementen verhuur, wat een omzetverlies. Het domino-effect kwam ook vaak langs de afgelopen dagen. Heb je een zaak en een paar van de vaste klanten vallen om dan heb je zelf ook omzetverlies, je gaat mee in het domino-effect. Er zijn ook mensen die ik sprak van wie de boel wel dicht mag blijven voor de rust en de uitgaansgelegenheden ook. Ik denk dan altijd, ik ben zelf ook jong geweest tussen de 14 en 26 jaar. Nee dicht hoeft van mij niet, wel een paar minder, eigenlijk zo met alles waar te voor staat. Ik denk toch dat binnen uitgaan met veel mensen hem nog even niet gaat worden. Ik doe zelf niet voor niets mijn mondkapje op in de supermarkt. Ik denk zelf dat alles in de buitenlucht minder schadelijk is qua verspreiding, maar ik ben geen wetenschapper en ik doe het op eigen analyses en gevoel…

Ik hoor het van meer kinderen die boodschappen doen voor hun ouders… Ze willen hun eigen producten en neem niets anders mee. Het brood moet daar vandaan komen en de plantjes daar vandaan en de boter van merk dit en de melk van merk dat. En ik hoor weer van ouderen dat kinderen heul anders de boodschappen doen dan dat zij het zelf deden en pret. Ik loop tegenwoordig zelf onder mijn mondkapje te zingen om de moed erin te houden en pret… op de deun van het kinderliedje van Roodkapje en pret… 

Zeg mondkapje waar ga je heen,

waar ga je heen, waar ga je heen,

zeg mondkapje waar ga je heen,

zo alleen.

Ik ga voor mijn ouders brood halen,

brood halen, brood halen,

ik ga voor mijn ouders brood halen,

heel alleen.

Ze willen een hoog wit brood,

hoog wit brood, hoog wit brood,

ze willen hoog wit brood,

hoog wit alleen.

De bakker heeft casino wit nog,

casino wit nog, casino wit nog,

ze willen hoog wit brood,

hoog wit alleen.

Ik ga zonder brood weer huiswaarts,

heel alleen, heel alleen,

ik ga zonder brood weer huiswaarts,

heel alleen.

Morgen weer een keer proberen,

weer proberen, weer proberen

ik ga dan weer naar de bakker,

heel alleen…

Verjaardag in coronatijd. Het draaiboek van plan A in de vuilnisbak. Het draaiboek van plan B in de vuilnisbak. En er was toen gelukkig nog een draaiboek van plan C, wel uitvoerbaar en pret. Ik ging naar mijn reismattie en grote zus toe en haar kinderen om de dag door te brengen in de regio, hetzelfde kerngetal van telefoonnummer is voor mij altijd in de regio en pret. Ik kreeg in de ochtend al de leukste gezongen spraakberichten van heule gezinnen want iedereen thuis aan de ontbijttafel en niet op werk of school. Ik kwam binnen en de verjaardagspolonaise gelopen op muziek door de huiskamer met anderhalve meter afstand tussen ons in, erg leuk. Verjaardagszoenen, nu even niet. De jongens hadden een leuk Wuhan tasje gemaakt met daarin een foto van mijzelf met mondkapje op in een lijst met leuke teksten. Ik werd mij gelijk bewust van de risico’s van het foto’s delen en pret. Studenten en dus een budget cadeautasje met blikjes cola en chips erin. Ja, de rekening voor het nieuwe studiejaar ligt gewoon weer in september op de mat dus alle begrip… En hoe blijf je de studentenkamer betalen kwam ook nog voorbij. Nou ze zijn slim genoeg om daar een oplossing voor te gaan vinden en ze zijn niet te beroerd om te werken naast hun studie. Het valt voor de jongeren niet mee allemaal en het moeilijkste is dat het sociale leven op zijn gat ligt. Het contact met mensen zowel in de studie met samenwerkopdrachten als buiten de studie is toch wel een ding. We zijn tenslotte mensen en geen robots. Ik kreeg van grote zus ook een geweldige fotocollagekaart en een klein pakje. Tot mijn grote vreugde zat er een sleutelhanger van LEGO in voor leeftijd 6+ en pret. Het poppetje had het hoofd van the joker en een ledlampje. Mijn mooiste verjaardagscadeau en pret. In de middag met haar een wandeling gemaakt en heel veel meerkoeten met kleintjes gezien en wat ganzen hebben ook al kleintjes. Het is half april en de pinksterbloemen stonden er al, huh? De natuur loopt wel heel erg voor, bewust van. Ik verwacht zelf meer droogte dus we kunnen onze lol nog op dit jaar, denk ik. Er zal vast wel een droogteplan zijn voor ons land wat bijtijds uit de kast getrokken kan worden. Na bijna drie uur wandelen met zijn allen gebakjes gegeten en in de avond gezellig gegeten met zijn viertjes. Het was ook erg lekker om even van eigen huis en zorg weg te zijn, soort van mini vakantie, bewust van. Bedankt voor de leuke warme verjaardag die jullie mij gaven! En alle andere mensen bedankt voor de lieve berichten en kaarten.

Paasweekend in coronatijd. Mijn broer en schone zus waren even op meer dan gepaste afstand bij mijn ouders in de tuin geweest afgelopen zaterdag. Een streng protocol, aldus mijn broer en ja en pret. Het stel was niet getest maar mijn broer had waarschijnlijk corona, waarschijnlijk opgelopen op vakantie. Hij is nu na een maand klachtenvrij. Ik ken meer mensen die waarschijnlijk corona hadden en niet zijn getest. Waarschijnlijk, mooi woord want zonder testen…niemand die het zeker weet. En ik hoor ook van mensen die na een ziekenhuisopname weer thuis zijn nu, gelukkig. Ik ben wel blij dat mijn ouders hier thuis verblijven want de verhalen vanuit de verpleeghuizen zijn schrijnend. Het valt hier thuis niet mee met de verzorging van mijn moeder maar ik zie haar en mijn vader tenminste nog en andere kinderen zien hun ouders gewoon niet, heel erg, bewust van. Iedereen heeft zijn eigen dingen om mee om te gaan met deze pandemie. Ik ben van mening dat het virus er eind vorig jaar al was en ook dat de boel hier in Nederland voor de carnaval en voorjaarsvakantie al op slot had gemoeten. Achteraf een koe… En het is verder de vraag in hoeverre alle landen voor zich hun economie naar de afgrond laten gaan of wat ze het nieuwe normaal in hun land vinden, alvorens de maatregelen te versoepelen… Het is niet alleen de vraag, hoeveel doden kan een land aan, het is ook de vraag, hoeveel kunnen mensen straks aan in een land waarin de levensstandaard minder of nul is geworden? En ik kwam vorige week drie voor mij bekende ouderen van 75 plus tegen op de fiets, strak achter elkaar en pret. En toch, ik vraag mij dan wel af, laat je mensen helemaal niet bewegen dan worden ze stram of krijgen juist hartklachten? Ik denk dat ophokken juist averechts kan werken, maar wie ben ik. Het is kiezen uit twee kwaden, bewust van… En zoals een vriendin zegt en wat ouderen van 80 plus zelf ook, dan gaan we dood aan eenzaamheid, ook weer wat voor te zeggen, bewust van… En ik zou ook wel eens willen weten in hoeverre de centrale afzuiging of airco meedraagt aan de verspreiding, eigenlijk alles wat lucht binnen verplaatst binnen tot aan de stofzuiger aan toe? Tja, ik heb afgelopen zaterdag alleen even een bloemetje gebracht naar een vriendin op gepaste afstand bij de voordeur voor haar verjaardag inclusief zwaaimoment en ik ben verder thuis gebleven het paasweekend. Ik heb mijn ouders het concert van Andrea Bocelli laten zien, echt prachtig en ik had twee paashazen van chocolade voor mijn ouders gekocht en dat waren de paaspandemie hoogtepunten wel van het weekend.

Een bijzondere dag vandaag 11 april 2020… Ik maak in de vroege ochtend heel langzaam het papier open van mijn pakje en daar verschijnt een boek. Ik neem een slokje van mijn Inkie espresso en ik neem een hap van mijn vers geurende broodje terwijl mijn vingers liefkozend over de kaft van het boek gaan. Een prachtig boek en ik geniet van de prachtige foto op de kaft. Ik hoor in de verte het geluid van een vliegtuig, een van de weinige vliegtuigen nog in de lucht. Ik laat mij meevoeren met het geluid van het vliegtuig en ik sta opeens zelf in de foto van de kaft van mijn boek. Ik wandel via de kaft verder het boek in en ik zie veel mooie wijnvelden. Ik ruik eten en worstjes, Mititei worstjes. En ik zie opeens sneeuw, hoog in de bergen en ik sta bij de Karpaten, heel lang geleden gevormd door een boemiedieboem tussen twee tektonische platen. De oude houten huisjes in een dorpje met op de achtergrond de Karpaten, wat mooi zeg. Ik wandel verder en af en toe vliegt er een pelikaan over mijn hoofd op weg naar de Donaudelta. Er zijn ook veel orthodoxe kloosters hier en kerken. De geschiedenis van dit land is immens en er is hier een tijd voor Ceausescu en een tijd na Ceausescu. Het prachtige Boekarest en ik wandel door de oude wijken en ik rust even uit in een parkje om een flesje water uit mijn rugzakje te pakken en om een broodje te eten, genieten. Ik zie na wat pagina’s verder met de wandeling door mijn boek opeens de zee, de Zwarte Zee. Heel toeristisch en ik wandel snel weer verder naar de Donaudelta en ik spring op een bootje en ik vaar door de geulen en meren van de Donaudelta. Ze hebben hier in een reservaat nog 400 jaar oude eiken en zelfs wolven. Ik wandel weer verder en ik kom in Sibiu, een grote middeleeuwse stad en ik voel mij hier meteen thuis! Ik zie een sierlijke barokgevel van een museum. Ja, het is hier wonderschoon. Ik sla de commerciële Drakula onderweg over, ik ken de geschiedenis van de Munteense prins en pret. De schilderingen op glas zijn wel mooi en misschien past er een klein glasicoon als souvenir in mijn rugzakje mee naar huis. En zo kom ik aan het einde van mijn reis door het boek en het was een prachtige vakantie!                                                                                                                        Ing, kom je beneden want jouw moeder wil onder de douche… O ja, ik zit thuis vandaag in Nederland. O ja, ik zou vandaag met mijn reismattie naar Roemenië gaan. O ja, corona dus niet op vakantie, we hebben wel een coronavoucher en pret. Kijken naar wat ik wel heb in coronatijd 2020… Het was een prachtige vakantie zo met en in mijn boek! Roemenië, een prachtig land zo te zien en misschien tot ziens in betere tijden, la revedere!

Zo weer even tijd om te schrijven. Ik heb net pannenkoeken staan bakken voor mijn ouders en het is wel even welletjes weer. Jammer dat ik niet voor alle mensen in de wereld die honger hebben pannenkoeken kan bakken, bewust van. Ik vermaak mij thuis en in de regio prima. Een vriendin kwam even in de tuin op bezoek om de sleutels af te geven van de woning van haar broer. Ja een woning leegruimen van iemand gaat ook gewoon door in deze tijd. En dus een zwaaimoment naar mijn ouders binnen en pret. En daar waar ik kan helpen daar help ik en zo stond ik gisterenochtend voor een bijna totaal verlaten gebouw van de woningbouw verhuur. Ik moest er 14 kilometer heen en 14 kilometer terug voor rijden om de sleutels af te geven en pret. Er kwam gelukkig nog iemand naar de deur na mijn aanbellen om de sleutels in ontvangst te nemen. Het voelde best idioot en spookachtig zo’n bijna verlaten kantoorpand en pret. Ik kreeg echt even de neiging om te gaan roepen, waar is iedereen? Ik ging zelf ook even een zwaaimomentje doen bij een andere vriendin en ik bleef na mijn aanbellen op veilige afstand van de voordeur staan. Haar man deed open want thuiswerken. En ik had ze zo allebei gezellig in de deuropening en zij vonden het idee van een zwaaimoment erg leuk. Ik vroeg of het tussen hun samen nog goed ging zo thuis en het ging gelukkig goed en pret. Nog samen lekker een stukje op de motor weggeweest? Ja, ik kon het niet laten deze grap in tijden dat zelfs de motorrijder het moet ontgelden. En gisteren kwam mijn reismattie aan met bloemen voor mijn ouders en via de open voordeur even een zwaaimoment met mijn ouders in de woonkamer en pret. En lekker samen op twee oude fietsen even naar een natuurgebied gereden en daar even in de zon zitten bijkletsen. Er mag hier in Nederland nog best veel en het was ontzettend druk op de weg met fietsers en wandelaars. Een groot deel van het land loopt werkeloos of studieloos thuis, zo heb ik het idee. We hebben ons zitten te verbazen over de meubel en tuin winkels die met Pasen gewoon open gaan alsof er niets aan de hand is. Daarmee zeg je eigenlijk toch gewoon, kom maar allemaal uit huis? Of zijn wij nou debiel? We zullen het ook wel een beetje zijn en pret. Ik vind veel dingen moeilijk te bevatten in deze tijd. En ik heb verder avonden buiten zitten kijken met met sterrenkijker naar Venus en andere verklaarbare en onverklaarbare dingen in de lucht. En zelf vrolijke mondkapjes zitten maken want ik geloof wel in het mondkapje op in de supermarkt en in gebieden waar veel andere mensen lopen. Ik kan ze wassen en er steeds nieuwe stukjes afzuigkap filter of keukenrol in schuiven…

Het ging vandaag weer iets beter en ik heb even gefietst en een paar boodschappen gedaan en later mijn moeder weer onder de douche gezet en haar weer fris en fruitig op de traplift naar beneden op transport gezet en pret. Ik had gisteren nog een ouderwets spelletje Mens erger je niet met haar gedaan en je zou toch denken dat iemand dan niets meer te klagen zou hebben maar het brein zit bij haar anders in elkaar. De sirene die de eerste maandag van de maand om 12.00 uur klinkt die valt er soms bij in het niet hier thuis. Doe dit doe dit doe dit doe dit… Afijn, ik heb gelukkig ook andere dingen om handen en pret. Ik klaag niet hoor, eigen keuze om de boel hier even te verzorgen. Ik vind de lijdensweg die mijn moeder moet gaan wel in en in triest maar dat kan zij zelf natuurlijk anders ervaren, bewust van.… Ik was gisteren aan het denken aan alle mensen die mij hun verhalen van vroeger vertelden. Ik zie mijzelf dan een heleboel jaren verder en dat dan mijn jongste oppaskind binnen komt lopen, inmiddels ook een stuk ouder. Tante Inkie, vertel nog eens over de tijd van voor de corona aan mij? Waren de mensen echt nooit tevreden in die tijd? En jullie konden de hele wereld over reizen? Ja kind, jij was nog een beetje te jong om het bewust mee te maken toen, flarden misschien bij jou? Ja de tijd voor corona was echt absurd en eigenlijk had iedereen er wel zijn buik van vol hoor, althans de meeste mensen om mij heen. Gingen er echt mensen op vakantie met zijn allen tante Inkie, op een boot zo groot als een flatgebouw? En niemand vond dat raar? En hoe reageerden alle mensen toen ze binnen moesten blijven en al het oude bijna niet meer kon tante Inkie? En heeft u mensen verloren door corona? U zag het ondanks het vreselijke van de ziekte voor de mensheid, het wel als een nieuwe kans voor de mensen hè, tante Inkie? En ik kan zo nog wel even doorgaan en pret… Ja het zijn bijzondere tijden en ik leef nu in een belangrijk deel van de geschiedenis van later, bewust van…

Het is alweer april en ik zou in de tijd voor corona gewoon mijn rugzak weer opgedaan hebben en eropuit getrokken zijn. Andere tijden en gisteren en vandaag voelde het als volstrekt hopeloos. Mijn moeder was gisteren dubbel niet in orde en ik stuurde mijn vader die toch ook wel last had van het hopeloos gevoel er even op uit. Hij mocht van mij best even aardappels en appels halen bij de boer op de fiets en een rondje fietsen, beter even. Ik zat de steunkousen van mijn moeder aan te doen en toen kwam er op de radio een liedje voorbij en opeens tranen bij mij. Ik zorgde wel dat mijn moeder ze niet zag. En toen mijn vader terug was, zelf even een boodschap gedaan en op anderhalve meter afstand mijn vriendin gesproken die net klaar was met werken, beter even. En toen weer het huis op de veengrond in. Ik heb toch wel weer gelachen bij de drogist want daar hadden ze een looproute gemaakt. Ik stond met mijn mondkapje op en handschoenen aan klaar om de dingen die ik nodig had te pakken. Tot mijn verbazing liep er voor mij een oudere vrouw met rollator die stevig liep te snotteren en zij was samen met haar zoon of kleinzoon en zij liepen op hun gemakkie te winkelen en pret. Ik kon er dus met geen mogelijkheid langs zonder de anderhalve meter afstand te behouden want de paden waren te smal. Er ontstond een rij achter mij en waarin de mensen keurig de afstand bewaarden tussen elkaar. Ik besloot na een risico analyse na de laatste snotter van mevrouw tot een inhaalactie in de binnenbocht. En bij de kassa gooiden ze een tweede kassa open en zonder de anderhalve meter afstand te behouden kon je daar niet heen en pret. In de avond nog eens even het tranen trekkende muzieknummer opgezocht van de radio, ik kon het wel maar geen idee verder hoe of wat. Zwolle zou zeggen, schaam je Ing… Het was het nummer van Vicki Brown met Stay with Me ’til the Morning. Ik las verder en de muziek was van van Wolfgang Amadeus. Hopeloos en verloren, ja het leven is niet altijd een feest in het huis op de veengrond.