Er zijn van die dingen die je heel erg gelukkig maken en die dingen zijn voor alle mensen weer andere dingen. Ja ik heb opgelet afgelopen zaterdag bij de Masterclass Geluk van Guido Weijers en het was erg leuk, even een avondje iets anders. De grap was dat er op mijn damestoilet een envelopje stond met een hartje erop en met voor de vinder erop. Mijn vriendin had er ook een en ik wilde hem eerst terugzetten voor iemand anders maar volgens haar stond er niet voor niets op, voor de vinder en pret. Er zat een geluksmuntje in op een kaartje en het kwam van happylittlemoment. We hadden dus alleen het toilet kunnen bezoeken en de show kunnen overslaan en pret. Een erg leuk gebaar! Ik had van het weekend ook nog een verjaardag en dan vraag je in het nu toch even of er protocollen zijn. Neemt iemand mijn temperatuur op bij de voordeur? Hoe een gebakje te eten met een mondkapje op? Mag ik mensen nog zoenen? Een hand geven? Je mag iedereen vol op de bek zoenen, aldus mijn vriendin en pret. Ja het zijn aparte tijden zo met het coronavirus, bewust van… Een van de veranderingen van dit jaar is dat ik minder ben gaan werken om voor mijn ouders iets meer te kunnen doen en om daarnaast nog wat tijd voor mijzelf over te houden ook, de balans. Op zo’n dag als vandaag is het dan best bezig zijn en dat is niet erg. De dag begon alweer met alles onder de diarree en dan is het zaak om het bed van mijn moeder te verschonen, de was te doen en het toilet weer te reinigen. En een vloek na de laatste was want er zat nog een zakdoekje in een van de broekzakken van mijn moeder… In de middag met mijn vader even op zoek geweest naar dingen van vroeger. En dan loop je door de regen te zoeken naar een ouderwetse dweil en naar stofzuigzakken want die van de markt die staat er niet meer, aldus mijn vader. Gewoon twee mensen in de regen met donker weer en die deze artikelen nergens konden vinden, wat een triestigheid allemaal. Er is dan gelukkig nog het internet. Van die dagen, van die dagen zou Zwolle zeggen…

Het is 1 maart 2020 en ik heb twee maanden niet op het blog geschreven… Het waren twee absurde maanden op meerdere fronten en ik had mijn handen vol aan het zorgen voor mijn ouders. In mijn zorgopleiding stond persoonsgericht werken hoog in het vaandel en de huidige zorg is toch wel een trage onpersoonlijke eenheidsworst af en toe. Ik heb veel gehad aan de medewerkers van het VUmc, afdeling Medium Care en ik was erg blij dat zij de medicatie aangepast hebben in januari. Het is kiezen uit twee kwaden, of je propt iemand vol met pammetjes en lolletjes en iemand zit als een zombie in de stoel met de kans op bloedpropjes of je zet iemand op minimale medicatie en goede begeleiding en iemand beweegt dan iets meer met een verkleining op bloedpropjes. Het laatste werkt voor nu het beste. Ik heb erg veel pret om de aanvraag van mijn ouders voor een traplift. Op 9 december 2019 deed mijn vader een aanvraag voor een traplift voor mijn moeder bij de welzijnsorganisatie die samenwerkt met de gemeente. De WMO noemt zoiets een melding en start een onderzoek. En daar gaat het al mis, wij hebben het heule huis zelf aangepast en het enige wat nog nodig is en waarvan mijn vader besluit om het via de WMO te doen is een traplift. Iemand zegt dus, help mijn vrouw kan van de trap vallen, help! De laatste week van 2019 komt mijn moeder in het ziekenhuis terecht en komt weer thuis in een nog slechtere conditie en ik besluit begin januari om de WMO te bellen met het verzoek of zij er spoed van kunnen maken en pret. Ik grijp in waar nodig en stuur bij waar nodig… Op 14 januari komt er dan iemand thuis om te onderzoeken of er een traplift nodig is, de onderzoekster en pret. Ja de lift was echt wel nodig. Ik heb mijn ouders gewezen op de moderne tijd en dat ik een douchecabine in de woonkamer kan regelen en ander soort dingen maar deze mensen veranderen op oude leeftijd, gaat hem helaas niet worden. En natuurlijk als mijn moeder in haar broek heeft geplast of aan de diarree is geweest, ik kan het met een teiltje en een washandje schoonmaken. In andere landen zouden ze er blij mee zijn, ook bewust van… Op 5 februari nog niets vernomen en bij mijn eerste telefoontje zat de persoon in vergadering en de tweede dag was deze persoon vrij en toen zei ik dat ik antwoord wilde hebben over de aanvraag en dat ik anders mijn moeder in de auto naar een verzorgingshuis zou rijden om te douchen. Er kwam snel een telefoontje terug en pret. Op 12 februari kwam er iemand van een bedrijf met een kroontje die adverteren met 48 uurs levering en heul veul pret, de trap opmeten. Het hoofd van mijn moeder werd ook opgemeten want ze moet een helm op. Ik viel bijna van de trap van het lachen. Er zal vast een paar keer iemand van het stoeltje zijn gevallen en in Nederland verzinnen we dan de traphelm. Het zijn sowieso spannende tijden in Nederland nu, ik zit ook echt in spanning. De datum voor het plaatsten van de traplift is op 30 maart, zo spannend… Ik heb er veel over nagedacht en er is natuurlijk het probleem van de vergrijzing en het langer thuis blijven wonen. Langer thuis wonen is het beleid dus dan hoort er toch een traplift bij? Brood, bed en bad schoten ook nog door mijn hoofd en mag ik mijn moeder ook in de auto zetten om in een AZC te gaan douchen? Ja mij brein kan echt nadenken. Het gaat sowieso over teveel schijven, tekort aan personeel en zo dacht ik nog even verder. Ik ben echt blij hoor met alles wat wel goed gaat, echt waar en de meeste mensen zijn allemaal van goede wil en kunnen het ook allemaal niet helpen met de traagheid. Ik heb zelf in de zorg de levering van een traplift nog meegemaakt binnen een paar weken en dat zal het ook wel zijn… Nee, ik schrijf echt niet om te klagen, alleen verwondering en verwondering af en toe bij mij over alle veranderingen…