In de avond van afgelopen woensdag 13 december was er bij ons een sterrenregen te zien in het dorp. Het was net een uurtje zo goed als onbewolkt tussen 10 en 11 in de avond en ik hing uit mijn raam om naar de sterren te kijken en later met het raam dicht want brrrr koud. Het was echt prachtig en net of er iemand op een wolk zat en lichtjes naar beneden gooide… Ik zei steeds bij alle vallende sterren wensen en de wensen voor wat wereldleiders en andere mensen om hun gezonde verstand te gebruiken waren bij mij in de meerderheid, tja. Het is vandaag alweer Kerstmis 2017. Bij ons aan tafel met de kerst ook een gast want niemand hoeft alleen te zijn met kerst. Ik ga eenvoudig koken voor iedereen, zucht, zo niet mijn ding. Nou, als ik eenmaal bezig ben dan gaat het wel. Ik mag eigenlijk niet klagen want er zijn heul veul mensen die geen eens een eigen tafel hebben met eten, bewust van… Niet iedereen heeft leuke dagen en zo op de valreep de afgelopen week nog een condoleance van de moeder van een vriendin. Zij was een aardige vrouw en na mijn scheiding destijds had zij wijze woorden voor mij, de herinnering aan haar blijft. En zo zijn de laatste dagen van dit jaar in aantocht en het nieuwe jaar staat bijna op de stoep. Om de boel op mijn blog even lekker in de genderwaan van het afgelopen jaar af te sluiten… BESTE LEZERS, ik wens jullie gezellige dagen toe en tot volgend jaar.

Eenmaal weer thuis, de bak ellende in de eigen gemeente. De precariodoorbelasting op drinkwaterleidingen. Ik las het eerst als een Engels woord, de precariodeurbelasting… Een fittie tussen de gemeente en het waterbedrijf en wie gaat dat betalen? Niet de smurfen, hebben we niet in de waterleidingen in onze dorpen. Mocht er bij iemand toch eens een smurf uit de kraan gekomen zijn, ik hoor het graag. Best hilarisch, er stonden ingezonden brieven in een van de plaatselijke krantjes. Er is in deze gemeente een overschot van gedrukte plaatselijke krantjes terwijl een van de belangrijkste levensbehoefte water is, tja. Boeren, burgers en buitenlui zoeken altijd naar oplossingen en zo ook hier in huis. Het scheelt al een boel water als wij gaan plassen en poepen op het openbare toilet bij het gemeentehuis. Er is daar ook een kraan en een waterfles van 10 liter is zo vol. Zo winnen we de precariodoorbelasting weer een beetje terug. O wacht openbare ruimte, straks gaan ze belasting heffen op het openbare gemeente toilet, zucht. Altijd de pret overal van inzien en het komt vast allemaal wel goed en anders mag je bij de waterleverancier in termijnen betalen, lief. En een van mijn vriendinnen in deze gemeente was ontploft. Een brief van de thuiszorg voor de cliënt, mantelzorger of familie om de stoep en oprit te vegen met sneeuw en om te strooien bij ijsvorming. Ik kan mij voorstellen dat als je zit te wachten als cliënt totdat iemand je komt douchen dat je niet eerst met de sneeuwschuiver het pad gaat ruimen en pret. Ik las de brief en de tekst was misschien een beetje ongelukkig gekozen voor de soms toch al wat overbelaste mantelzorger… Toch heeft de thuiszorg wel een punt, ik heb soms ook de grootse moeite om bij iemand aan huis te komen en ik weet dan dat er mensen in hetzelfde hofje wonen die goed ter been en arm zijn. Nou met de feestdagen geen gladheid dus voorlopig opgelost… Ik ben sinds een maand overgestapt op een nieuwe mobiele telefoon, de oude was nu echt op. Een goedkope telefoon en niet op afbetaling en met een nieuw goedkoop abonnement, past nu heul goed bij mijn leven. Ik krijg af en toe berichten van mijn nieuwe telefoonabonnementenleverancier en ik had met een vriendin pret over de tekst waarmee zij steeds afsluiten… Wij houden contact. Zoiets zeggen wij als vrienden en vriendinnen onder elkaar en best apart als zij zoiets zeggen… Heeft iemand daar soms met mij geknikkerd vroeger of duikt iemand opeens een keer naast mij aan de bar op? Ik ga binnenkort zelf eens contact zoeken met mijn nieuwe telefoonabonnementenleverancier, gezellig, leuke contacten erbij zijn altijd goed.

Beste reiziger, het eindpunt is station stad Leeuwarden. Na een mooie reis door de Groningse en Friese dorpjes kwamen wij aan in de stad Leeuwarden. De boel bij het station gaat voor miljoenen op de schop en er stonden nu al twee mooie witte beelden. Twee kinderhoofden van elk zeven meter hoog. Ze staan met gesloten ogen in een wolk van mist en beelden de toekomst uit. Wie gaat de mist laten optrekken, dacht ik? Met zijn allen gaan blazen daar een keer? Er staan windmolens genoeg dus daar ligt het niet aan… In Leeuwarden was het sober, een verdwaalde kerstman in een mini autootje kwam langs en er stond een mini draaimolen en er waren een paar kraampjes. Tja, de boel bij het station kost al genoeg, zeiden wij tegen elkaar. In de zon lekker een terrasje gedaan en de stad Leeuwarden is ook prachtig met de huizen en het water. Na de stad Leeuwarden richting huis en zo kwamen wij aan op de kerstmarkt op het Museumplein in Amsterdam. Zo rustig als het in Leeuwarden was, zo druk op het Museumplein. Bij de ijsbaan of te wel de betonblokkenbaan was het nu wel gezelliger. Wat mij echt opviel het afgelopen weekend… De patat was in de stad Groningen lui en in Amsterdam biologisch. Je neemt gewoon net als vroeger een aardappel en haalt hem door de patatsnijder en zie hier, patat. Kunnen we niet gewoon zeggen, verse patat of fabriekspatat? En de kerst is aan het veranderen of steeds minder aan het worden? We hebben toch heel wat wintermarkten, kerstmarkten en kunstmarkten gezien en de nadruk lag toch echt niet meer op de kerst. In bijna alle kraampjes zelfgemaakte producten, van oorbellen tot gebreide sokken tot schilderijen. Ik kan het misschien niet zo goed uitleggen, er is wel degelijk een verandering gaande. De tijd van alles zelf maken komt een beetje terug? In de winkelstraten was het vol overal en toch niet echt veel kopers volgens mij, alleen de nodige dingen. Eten en drinken loopt wel heel goed en misschien is daar een verschuiving te zien? Mensen gaan voor genieten en de gezelligheid van eten en drinken? Het is best apart want waar de automatisering en de robotisering opkomen, ik zie nu ook een beweging van weer terug naar de basis. Voor dit jaar is het afgelopen met de reisjes en volgend jaar weer naar nieuwe bestemmingen, de lijst is nog lang. Een zingende buschauffeur bracht ons thuis, hoe mooi kan een reisje eindigen…

Met mijn reismattie een paar dagen op reis geweest in het eigen land. Beste treinreizigers, net op tijd weg van Schiphol op vrijdag want weer een verwarde man. En zo waren wij als reizigers al vroeg in de mooie stad Groningen. Ik kreeg al van iemand een correctie op mijn zin dat wij naar Groningen gingen… Je gaat naar de stad Groningen, oké en opgeslagen. In de stad Groningen stond een glazen huis om de slachtoffers van de aardbevingen in de provincie te helpen, in mijn dromen dan. Bizar dat in de provincie Groningen sommige mensen de kerst niet in eigen onbewoonbaar verklaard huis kunnen doorbrengen. Da’s ook Nederland. Wij logeerden in een pand met geschiedenis en aan een plein met geschiedenis, aan de Grote Markt. We hadden mooi uitzicht op de d’Olle Grieze, de oude grijze of te wel de Martinitoren. In de nacht voor ons d’Olle griezel toren want we zagen rare dingen bij de torenklok. We hadden even het idee in de film The Shining te zitten, onverklaarbaar. De toren hoort bij de Martinikerk. In de Martinikerk was op zaterdag een kerstmarkt en wij hebben daar erg gelachen. De beeldenstorm met eigen ogen gezien, op de trede van de preekstoel zat iemand met een kind wat te drinken en er stond een springkussen voor de kinderen en er was wijn. Het enige wat ontbrak waren wat kotsende studenten in de kerk en iemand die pillen verkocht, dan was het af geweest. Mensen uit oude tijden zouden zich echt omdraaien in hun graf, de consumptiekerk en pret. Hoe dingen veranderen in het nu, het was wel gezellig natuurlijk… En er was de WinterWelVaart, aan de kades van de Hoge, Lage en Kleine der A lagen historische schepen. Het was echt prachtig in het donker alle verlichte schepen en mijn reismattie werd zeeziek in het ruim van een van de schepen. Ik dacht…oorzaak glühwein en pret. Om de schepen heen was een kunstmarkt. Het was leuk om bij wat mensen naar binnen te lopen in de oude pandjes langs het water. Wij vonden in de stad Groningen alles wat wij nodig hadden: appeltaart, glühwein, bier, rosé, bitterballen, een ijsbaan, een mooie kerstboom en gezelligheid. Het opvallende waren de fietsen overal, heul veul fietsen en zonder kerstversieringen. Voor de prijs van het ontbijt in ons logeeradres kochten wij op de markt een zak croissantjes en in de winkel pakjes sinaasappelsap en door deze besparing konden wij weer een terrasje doen. In Groningen zijn veel jongeren, de toekomstige generatie. Jong zijn in het nu valt niet mee aldus een Stadjer. De jongeren leven net als wij, zo goedkoop mogelijk alles zien te scoren en wat dingen wel luxe doen. Ik weet niet of zij ook op een zolderkamer wonen net als mijn persoontje, toch eens vragen. Er is behoefte aan huurwoningen van 300 tot 500 euro, bewust van en dan is het nog moeilijk om met alle stijgende kosten het hoofd boven de stad Groningen te houden. We kwamen ook armlastige Stadjers tegen en er is natuurlijk een Voedselbank in Groningen. Zo voor de feestdagen veel verhalen van mensen die dakloos dreigen te gaan worden en dan komt de BTW-stijging er nog aan. Er mogen dan veel mensen eenzaam zijn met de feestdagen, er zijn ook heel veel mensen niet blij met de feestdagen, bewust van.

Nederland was voor even wit, code plezier. Ik had er vooral heel veel pret van in de tuin. Ik had een mooie sneeuwpop gemaakt en tegen de kinderen van mijn vriendin met hun penis sneeuwpop voor een school, ja daar kon mijn pop niet tegenop… Ik kroop zelf in de afvalbak en mijn sneeuwpop kreeg ogen van eieren, een mond van een stronk bloemkool en een neus van een afwasflesdop. Mijn sneeuwpop ging steeds schever hangen en het leek alsof ie dronken was en op een gegeven moment bam en einde pop. Sneeuwpoppen zijn net mensen. Ik was tussendoor nog even kaartjes gaan halen in Amsterdam om mijzelf te trakteren op belevenissen. Een nieuw woord mocht bij de kassa tot mij komen… een anoniem kaartje. Ik hoefde geen account en geen nieuwsbrieven. Wie weet kom ik nooit meer bij jullie want er zijn meer leuke belevenissen om voor te sparen… Ik kocht vroeger gewoon een kaartje aan de kassa en nu heet zo’n kaartje dus een anoniem kaartje. Ik heb zelf twee klassieke belevenissen uitgezocht waarvan een zonder zang en ik heb er zin in. Ik ging nog even kijken bij de betonblokkenbaan of te wel de ijsbaan op het Museumplein in Amsterdam. Er hing nog geen sfeer om de baan heen. Het was een beetje wit in de stad en het hagelde en het had wel wat zo de stad. De hoeken van de straten met de kerstbomen verkoop, echt winter in de stad. Het was ook echt winter om te werken de afgelopen week en de mensen kwamen echt niet naar mij toe en dus met de bus, fiets en de voetenwagen naar de mensen toe gegaan. En zo’n mooie val gemaakt onderweg… een knieval. Ik kon hem mooi opvangen en geen persoonlijk letsel. Ik heb een hekel aan filerijden en de drukte op de weg, code dan loop ik rood aan. Het was echt prachtig op de fiets en tussen de witte weilanden door. Ik kreeg in de sneeuw ook nog een nieuw dakraam op mijn zoldertje. Het oude dakraam was heul oud en stuk. Prioriteit een voor het kijken naar de sterren en de lucht is toch wel een goed raam en het is iets warmer. Ik doe dit jaar niet aan kerstversieringen op mijn zoldertje, geen zin in. Het licht gaat steeds meer uit op de wereld en daar helpen mijn lichtjes echt niet tegen. De grote kerstboom in IJsselstein dacht er net zo over dit jaar en pret.

De maand december is voor mij te kort, ik wil nog veel lezen en we gaan nog op reisje. Ik heb nog stapels boeken om door te werken en ik zit nu in Homeros. De Ilias en de Odyssea. Jammer dat deze grote Griekse dichter er niet meer is want dan konden we wat praten over dingen des nu’s. Iets heel anders, ik was nog naar de bakker terug geweest om te vragen hoeveel anijs er in de anijsmoppen zat want stond niet op het zakje. De leuke mevrouw bij de bakker wist het niet. En dan laat ik zoiets los… Het meest opvallende bij de bakker was de nieuwe telmachine. Ik had ze bij de tankstations al ontmoet. Er kan contant geld in, zelf doen, en dan geeft het apparaat geld terug. Dikke tranen, niemand kan straks meer rekenen… Ik sloeg er even op door thuis. Ik kom straks echt in een winkel waar de voordeur automatisch open gaat en er een grote machine staat. Goedemorgen zegt het robothoofd op de machine. Goedemorgen zeg ik terug. Waarmee kan ik u helpen Ingrid? Ja spraakherkenning dus de machine weet al dat ik het ben, zucht. Nou hoeveel anijs zit er in jullie zakjes moppen? Het robothoofd beweegt de mond en ik krijg exact het aantal grammen anijs te horen. U was er niet blij mee? Nee, geeft niet want smaken verschillen in mijn mensenwereld. Ik hoor de robot tot tien tellen en ik versta nog zachtjes, stomme mensen… Ik bestel een wit brood en een bruin brood en meteen gezeur van de robot omdat via de bakkerslichaamsscan blijkt dat ik beter bruin brood kan eten. Om gek van te worden. Ik durf bijna niet meer om croissantjes te vragen. Na mijn bestelling komt er een robotarm door de lucht die mijn tasje pakt en alles gaat achter de machine in mijn tas en de tas komt terug. Ik wil hem pakken en de tas komt niet los, o ja nog betalen, zucht. Ik vind nog een briefje van vijf euro van vroeger en stop hem in het apparaat. Het apparaat geeft mij wisselgeld retour en de robotarm laat mijn tas los en ik mag de winkel verlaten. Tot ziens Ingrid, dag robotbakker. En het ergste komt dan nog buiten… Nog een heule lange dag te gaan, wat moet ik in hemelsnaam gaan doen de heule dag met dank aan de robotondernemersvereniging… Ik slenter langzaam langs de robot kraampjes op de markt, eenzaamheid kent geen tijd.

Ik wilde eerst niet gaan… We zouden afgelopen weekend gaan dansen voor een tientje per persoon. Ik voelde mij niet fit genoeg om achter het stuur te kruipen deze avond en nog meer bla bla bla. Een vriendin wilde mij wel halen en brengen, te lief, samen het weekend in dansen. Mijn overleden vriendin zou zoiets ook gedaan hebben en dat leverde weer een paar traantjes op bij mij… Met twee glaasjes wijn en een cola door de avond en nacht dansen, even alles vergeten, heerlijk. Echt mijn dansmuziek op zo’n avond en best jammer dat er niet meer van deze avonden zijn met deze muziek. De wereld bestaat uit meer mensen en meer smaken, bewust van. Het was best lekker dat iemand nu eens voor mij zorgde en in de mist naar huis was het best gaaf onderweg op de passagiersstoel. Het gaat nu in ons land veel over tradities. De traditie van gezellig met elkaar is volgens mij ook belangrijk. Ik hoef voor de Sinterklaas van morgen 5 december geen nieuw gedicht op mijn blog te zetten. Het gedicht van vorig jaar is nog steeds van toepassing… En je zoekt het er zelf maar even bij op mijn blog. Iets met gezond verstand. Misschien volgend jaar een nieuw gedicht, altijd hoop houden. Een van mijn oppaskinderen toonde mij de sinterklaasliedjes op het internet. Een liedje begon gewoon met Hee Kiddoozzzz en vooral de rap nummers waren favoriet bij het lieve kind. Ik hoop dan ook dat Sint met zijn gevolg volgend jaar op een wat moderne manier het land binnen huppelt of rappelt voor de kiddoozzzz. Bij het schoentjeszetten werd wel een oude sintkraker gezongen, net alsof ze bang waren dat Sint de nieuwe wereld in het nu niet zou begrijpen en pret…

Het was me ’t weekje weer… Ik kwam bij iemand aan met een zakje anijsmoppen. Ik had na lang zoeken eindelijk anijsmoppen gevonden en de smaak van anijs was amper te proeven. De overheersende smaak van vroeger was niet meer en pret, hoe dingen veranderen. En ik zou na een werkdag uit eten gaan met een vriendin omdat zij jarig was geweest, zij restaurant met korting uitgezocht en ik mocht betalen. Wij doen meestal geen cadeaus, wel gezellige dingen… Via alle binnenwegen zonder files bij haar aangekomen, een super super prestatie in 2017. Voor het eten in de stad nog even naar de winkels geweest en de ijsbaan staan te bewonderen, licht en ijs, super. Komt er in het donker een man aan ons de weg vragen en mijn vriendin zag er een bekende Nederlander in. Wij gissen en ik vroeg of hij vroeger dakloos was geweest of dat hij iets met of voor daklozen had gedaan? Ja, kwam in mij op bij het zien van zijn gezicht. Hij vond het humor en het bleek een bekende acteur te zijn in Soldaat van Oranje… Wij lachen nu nog om mijn opmerking van dakloos. Tuinman was zijn naam en blijkbaar niet dakloos. Afijn, of wij Soldaat van Oranje al bezocht hadden? Ja, mijn vriendin wel omdat haar schoonmoeder zo lief was om het te betalen en ik heb het er niet voor over. Alleen al voor tien euro op locatie aan parkeergeld kan ik een lange avond dansen en ja dan weten de Ingrid kenners het wel… Ik ken mijn geschiedenis en ik weet waar Soldaat van Oranje over gaat, heul belangrijk. Ik vond hem een sympathieke man, Tuinman. Op naar het restaurant en ik zat in het restaurant geen minuut lekker. Als tot tien tellen mislukt… Ik was er na het hoofdgerecht zo klaar mee. Ik werd door de eigenaar door naar de keuken gezet om het keukenpersoneel toe te spreken en pret. De slappe friet was een van mijn punten. Ja, ik ben van de patatgeneratie dus kom niet aan mijn patat… Oké het hoofdgerecht door mijzelf verkeerd gekozen, ik ben de beroerdste niet qua water bij de keuken doen. Het lag ook aan de de bediening en de eigenaar zou de volgende dag met zijn team om de tafel gaan zitten. Ik was net de druppel feedback die de zaak nodig had voor overleg en pret. Ik wens deze zaak echte het allerbeste toe, dat alles goed mag komen. Ik had thuis nog een banaan en een stukje chocolade en weg honger. Ik keek naar de maan en de sterren en ik was weer blij. Toch best jammer als je denkt gezellig uit te gaan. Voor de lach was deze avond echt onbetaalbaar…