Soms spreekt iemand uit wat ik denk… Ik was afgelopen zaterdag naar het Museumplein gegaan voor de CETA demonstratie. Ik was alleen en ik stond achteraan in het midden met een mooie overzicht over het geheel. Ik was bewust met mijn ogen aan het kijken naar de demonstranten. Een plukje studenten uit Wageningen, een plukje Groen Links, een plukje Partij voor de Dieren, een plukje SP, een plukje Milieudefensie, een plukje FNV, een plukje boeren. Een plukje van iets hier en een plukje van iets daar. En ik dacht toen, waarom gaan veel van die mensen niet samen op in een mooi groot Museumplein CETA veldboeket met een groot groen lint eromheen. Ik doe een wens en zie, daar was Didi aan tafel op de televisie met een soortgelijke wens. Ik had zomaar de vrouw kunnen worden die ze bij de PvdA niet konden vinden… Ik dacht werkelijk waar bij de demonstratie dat ik eigenlijk genoeg begon te krijgen van alle verschillende groepjes met al hun eigen vlaggen, borden en hesjes terwijl CETA het onderwerp was van de demonstratie. Ik zag een man voorbij komen met een hesje aan met de tekst meer echte banen erop en ik dacht waar gaat het allemaal in hemelsnaam over hier. Kunnen mensen niet eens een dag hun eigen dingen thuis laten en alleen CETA borden meenemen? Ik zat binnen een half uur weer in de bus terug naar huis. Eigenlijk net als in de supermarkt, het aanbod is tooooo much en dan zie je de goede producten niet meer. Ik zag zoveel om mij heen dat ik de CETA borden niet meer zag… Met alle linkse partijen een partij programma en met alle rechtse partijen een partijprogramma en met alle midden partijen een programma en klaar. Eenvoud is soms zo gewenst bij mij. In de bus wel weer erg gelachen om wederom Duitse toeristen die de bus niet in mochten met hun GVB kaart. Ook gevalletje van er is tooooo much en dan is het niet meer overzichtelijk. Heerlijk zo’n eenvoudige zaterdag en CETA gaat gewoon door, als een mooi veldboeket met een Canadees lint eromheen.

Ik was het afgelopen weekend oppas van twee lieve kinderen en jonge kinderen zijn leuk want meestal spreken zij de waarheid. Ik stond als oppas op vrijdagavond langs het veld. Kleine kinderen, mini’s, onder een bouwlamp of sportlamp, aan het begin van de avond, in het donker, bewogen onder de leiding van atletiek juffen. Ik stond het eens te bekijken en ik dacht, blij dat ik niet meer jong ben in deze tijd en blij dat ik niet hoef te sporten. Ik werd al moe van de gedachte aan sport. In heb in mijn iets oudere kinderjaren altijd actief aan volleybal gedaan en in mijn kleinere kinderjaren was het gewoon bij daglicht buiten spelen. Kind, uit school en buiten spelen en dan eten is niet meer hip waarschijnlijk in 2016. Na afloop van de atletiek mochten de kinderen een traktatie ophalen vanwege iets en het deed mij deugd dat de kinderen suikerklontjes gingen tellen in het blikje drinken van de gift en de stroopwafel wel lekker vonden maar… Als ik kind was geweest dan had ik hem gemaakt met humor…ik wil niet meer naar atletiek want de kilo’s die ik verbruik komen er na afloop weer aan. Ach, als de kinderen het allemaal leuk vinden, ik had het zeker leuk met mijn denken zo langs de atletiekbaan. En denken is ook een sport… Sneeuwwitje en de zeven dwergen zitten voorlezen en dan zegt zo’n lief kind na afloop, mamma leest altijd maar twee pagina’s. Ik lig dan weer in een deuk, zeker. De volgende keer het verhaaltje van Sint en Piet en van Sint en de zeven schoorsteen Pieten. Even wachten tot Nederland er definitief uit is, ik wil wel het juiste verhaal vertellen natuurlijk. Ik durfde bij het iets oudere kind de Gouden Eeuw even niet meer aan te halen. Ik wil eerst even afwachten wie er als helden wel en niet in de nieuwe geschiedenisboeken komen… Oppassen valt echt niet mee zo in 2016. Een ding blijft gelukkig altijd, een paard in de stal maken van LEGO is tijdloos.

In het kader van leuke dingen doen, zaterdag met zeven vrouwen op stap geweest in Alphen aan den Rijn. Ik verblijf de laatste tijd in de provincies Utrecht, Noord-Holland en Zuid-Holland en het is eigenlijk de hoogste tijd voor een nieuwe provincie… Wij gingen uit eten met de kortingsbonnen en het was erg gezellig in onze AH eetkelder. Wij hebben een jas en dan als antwoord krijgen, daar is de garderobe, hilarisch. Vroeger in de horeca namen ze de jassen nog wel eens aan. Uit eten anno nu is zelfredzaam zijn met de jassen. Het was erg gezellig aan tafel en het eten was echt heerlijk en daar ging het om. Aan tafel weer wat opgestoken en heb jij je pikker mee is hetzelfde als heb jij je zaklantaarn mee. En eten we tussen de middag of onder de middag? Spreektaal is zo leuk. Ik ga zelf niet veel naar de bioscoop toe en ik vernam van de bioscoop ervaringsdeskundigen dat van te voren gereserveerde plaatsten niet veel meer betekenen af en toe. Het is best balen als er andere mensen op jouw gereserveerde plaatsten zitten en niet weg willen gaan… Aan tafel ging het niet voor niets vaak over de onderwerpen respect en gedrag. Wij hadden gelukkig alleen leuke mensen in de bijna lege bioscoopzaal. Deze bioscoop en het theater waren ook bijna ten onder gegaan en nu toch weer gered, aldus een vriendin. Of de bioscoop de toekomst blijft? Ik denk niet in de huidige vorm. En met gezellig thuis met zijn allen een film kijken is ook helemaal niets mis mee. De film Bridgets Jones’s Baby zei mij helemaal niets… Een romantische komische film en waarschijnlijk voor vrouwen? Ik heb alle Bridgets Jones films gemist in mijn leven, een groot zwart gat in mijn brein. De film was best komisch en vooral het stukje bij de draaideur was erg leuk. Na afloop bij iemand thuis nog tot in de nacht gezellig zitten kletsen en lekker uitgeslapen op mijn logeeradres, gezellig. Op zondag in het bos de niet herfst bekeken in de zon bij 20 graden… Even in de touwen gehangen en door wat bladeren heen gelopen en mooie foto’s gemaakt van de niet herfst. Ik hoorde de bomen echt denken, moeten we nu al gaan verkleuren of niet? Nou ik ga zelf de week weer met werken inkleuren…

Wekkertje wekkertje in de nacht, wie o wie komt er in Amerika aan de macht? Ik heb al twee keer mijn wekkertje gezet in de nacht om de debatten te bekijken in Amerika. Gewoon gratis vermaak. Ik was niet zo lekker de afgelopen week maar de wereld is echt ziek af en toe…dacht ik… En tot mijn grote leedvermaak komen er nu in Nederland ook al spotjes voor de verkiezingen voorbij op de televisie. Dat lied van de 50+ Partij, ik viel van mijn stoel van het lachen. En ik kon bijna mijn lachen niet houden toen iemand mij vroeg wanneer de verkiezingen binnenkort waren in Nederland? De verkiezingen zijn pas maart 2017… Er is trouwens een nieuw fenomeen in de maak, ik verneem zo om mij heen dat mensen niet alleen de televisie maar ook de verkiezingen links gaan laten liggen en niet gaan stemmen, tja. Een welkome afwisseling al die humor zo na het overlijden van mensen in mijn naaste omgeving, zeker. Hun overlijden heeft mij toch allemaal wel aangegrepen en het is ontzettend makkelijk van mensen om te zeggen, gewoon doorgaan. Verdriet is verdriet en lachen is lachen, ruimte voor allebei. Ik mis sommige mensen gewoon ondanks de mooie herinneringen. Ik had het met een vriendin ook over dat niemand alleen maar goed is geweest bij leven, bestaat echt niet. Je gaat de wereld af met alle goede en met alle minder goede dingen in de kist of oven… bewust van…

Een voltooid leven… serieuze zaak en wij hadden toch een beetje pret. Ik zag mijn eigen grafsteen al voor mij… Ingrid, voltooid en verleden tijd. En over stenen gesproken, ik zat laatst in Wassenaar bij het monument van Koningin Emma. Ik las de tekst op het monument, zij was een ware moeder voor haar volk. Ik stel voor om als er al sprake is van achterstallige belasting bij ons huidige Koningshuis om met deze belasting het monument van Emma even opnieuw te voltooien. De staat van het monument was uiterst belabberd. Nou ja, wie boeit de verleden tijd nog? Ik heb toch wel een week over deze mooie tekst nagedacht en de overleden koning van Thailand, hij was ook een ware vader voor zijn volk. Het was best leuk om zo door de wegen, o nee, de lanen te lopen in Wassenaar. En serieus, er is daar een bord als waarschuwing voor laaghangende takken. We zaten in een enig Fawlty Towers hotel en zelfs de butler was enig. En als het snot niet uit mijn neus was gelopen in Wassenaar dan hadden wij vast nog meer gelachen in het hotel. Ook weer iets wijzer geworden want ik wist echt niet dat er feestjes bestonden voordat je bevalt van een kind. Optimistischer kan haast niet want je gaat er dus vanuit dat moeder en kind de bevalling goed gaan doorstaan, een goede voltooiing van de bevalling. Als je deze feestjes afzet tegenover de hongersnood in andere delen van de wereld, wees happy in Nederland. Mijn vriendin wilde een wandelroute doen en ik mocht kiezen, nou dan maar de blauwe route. Nederland is prachtig en het duingebied in Wassenaar is ook prachtig. De Abelentop gaf een prachtig uitzicht en wij zagen in de verte het reuzenrad in Scheveningen. Het slingeren in het apenbos was een van mijn hoogtepunten. Een normaal mens laat broodkruimeltjes achter in het bos, ik liet snot achter. Wij zijn later nog even op De Scheveningse Pier geweest en mijn vriendin genoot van ons nachtje weg, even geen man en kinderen voor haar. Tussen de hatsjie buien door, ik genoot ook wel een beetje… Het was een voltooid uitje en helaas weer verleden tijd.  

En toch hebben wij ook erg gelachen in het ziekenhuis, humor is ook een manier van afreageren en alleen maar droefenis daar gaat niemand toch beter van worden? Sommige grappen waren niet voor alle familieleden geschikt, bewust van… Ik kon het nummer van mag ik dan bij jou even niet meer horen na de afgelopen twee weken en een vriendin was zo lief om er een andere tekst met humor van te maken, erg gelachen… De zorg en begrafenis industrie heeft mij wel weer aan het denken gezet allemaal. Mijn vader had mij nog om hem naar het ziekenhuis te brengen laat in de avond, 18 kilometer zonder wegwerkzaamheden. En er was natuurlijk wel werk aan de weg… Dit ziekenhuis gaat dicht straks en dan moeten de mensen nog verder rijden in de avond en nacht, bewust van geworden. En tel daar nog even de zenuwen en het verdriet van mensen bij op als zij onderweg zijn naar het ziekenhuis. Ik vraag mij nog steeds af wat er straks met het nog gloednieuwe ziekenhuis gaat gebeuren? Oké de polikliniek blijft misschien open. Ik zou zelf het ziekenhuis gewoon inpakken en in Aleppo laten neerzetten, inclusief al het vriendelijke personeel. En natuurlijk zijn er taxi’s voor mensen en natuurlijk zijn er lieve mensen in de omgeving die de mensen wel naar het ziekenhuis willen brengen laat op de avond of in de nacht…maar niet iedereen heeft zulke mensen om zich heen. Buiten alles waar je dus geld voor apart moet zetten komen daar dus ook de ziekenhuis ritten bij. Tja, alles moet groter en centraler met al zijn voordelen en met al zijn nadelen.

Inmiddels is het weer oktober en het is nog steeds mooi weer. Na een mooi afscheid van mijn oude vriend was het onverwachts de beurt aan mijn tante. Tante kwam in het ziekenhuis terecht en het was wachten op haar dood. Even ter info, tante was al jaren alleen en wilde zelf al een tijdje van de aarde weg. Tante was lief voor mij en een kreng voor anderen af en toe, ha ha. Omdat ik mij af en toe in andere mensen probeer te verplaatsen bedacht ik dat niemand toch alleen zonder mensen om zich heen behoort te sterven. Ik zou het zelf zwaar balen vinden als er niemand aan mijn bed zou zitten op het einde van mijn leven. En dus afgelopen zaterdag samen met mijn vader aan het bed van tante gezeten en zij deed haar ogen open toen ik haar aansprak. Zij was zich bewust van mijn aanwezigheid en van de aanwezigheid van mijn vader. Het is echt onzin dat mensen je dan niet meer horen of zich onbewust zijn van wat er om hen heen allemaal aan de hand is… En dan zit je samen met pa te filosoferen aan het bed van een stervende vrouw die in haar jongere jaren aan het bed van mensen zat die het moeilijk hadden in het leven. We hadden het erover dat wij dankbaar waren dat zij zo mooi in een bed lag met goede verzorging en dat de mensen in Aleppo bijna helemaal geen ziekenhuizen meer hadden… En over de vredesduif Peres en zijn dood en alle wereldleiders die daar waren om afscheid te nemen van hem. En dat ze allemaal weer terug naar huis gingen zonder tot een staakt het vuren in Aleppo gekomen te zijn… Ik was daar allemaal nog wat gebleven om het nog eens over de vrede te hebben, maar ja. Er kwam einde van de middag nog wat familie en zij was zich daar wel van bewust. Ik besloot om naar huis toe te gaan want er waren andere mensen bij tante. Wisseling van de wacht. Ik wilde net naar bed gaan toen mijn vader om half elf in de avond waarschuwde dat het slechter ging en of ik hem naar het ziekenhuis wilde rijden. Kleding aan en hoppa weer naar tante toe. Daar aangekomen kon het nog wel even gaan duren en omdat mijn toch wel oude vader er de hele dag al had gezeten, ik besloot aan mijn broer te vragen of hij mijn vader naar huis toe wilde brengen. En daar zat ik dan midden in de nacht bij tante… Heel vriendelijk personeel en om tien voor drie in de nacht, ja ik zat net even van haar bed bij het raam, was het stil in de kamer. Tante was opgehouden met ademen en ik ging de verpleging halen van de gang. Bij aankomst bij tante slaakte zij nog een zucht en waren er nog een paar uitademingen en toen was zij echt weg. Tante had alles losgelaten. Ik kan er van alles over schrijven, ik ga het niet doen, het was gewoon heel erg mooi en tante was niet alleen. Ik sliep pas om half zes in de ochtend en de rest van de familie had alles al geregeld voordat ik wakker was… Zij hadden bedacht dat ik samen met andere neven en nichten naast de kist kon lopen op haar begrafenis. Ik liet het verhaal even betijen en ik stelde toen de vraag waarom zij ervan uit waren gegaan dat ik zoiets wilde… Dichterbij tante dan de afgelopen nacht kan ik niet meer komen… Ik heb geen begrafenis meer nodig. Iedereen is anders en respect voor elkaars wil en overtuiging, bij leven ook vrede…. De familie begreep het. Als tante er nog was geweest dan had zij gelachen, ik weet het echt zeker.