Ik was in mijn laatste week in de zorg een kerststal aan het uitklappen met iemand. De uitklapbare kerststal is zo handig voor mensen en het uit de doos halen kost nog meer tijd dan het uitklappen. Ik kreeg een mooi verhaal over poepende Caganer poppetjes in of bij kerststallen in het buitenland, grappig. Ik heb zelf nog een ander mooi verhaal over een figuur uit de kerststal, komt nog, ik heb nog even… Gisteren was wel een dag om er met een beetje humor en fantasie een eigen kerststal van te maken met poppetjes. In de kribbe een oud poppetje met een nat incontinentie luierbroekje aan, zeker. En naast de kribbe een Duitse mevrouw met een kransje rond haar hoofd met de woorden welkom. De drie mensen uit het oosten zijn natuurlijk mensen uit vluchtelingengebieden. De herders hebben geen stok meer en een mobieltje met GPS in hun handen en de schapen hebben oormerken en zendertjes in hun oren in het nu. Ergens in de stal ligt een ezel en onder zijn kont ligt een bonnetje. De os staat in de stal en loeit: mot ie afkeuring, mot ie afkeuring die ezel… De kameel met zijn bulten staat voor de hobbelige raadsvergadering van gisteren in Geldermalsen, waar stevig geprotesteerd werd tegen de komst van een mega-opvang voor 1500 asielzoekers. De os heeft een vlaggetje aan zijn staart en zwaait namens De Fed een renteverhoging de stal in van 0,25%. En boven de stal hangt ergens een engel die het allemaal meewarig aanziet vanuit een vreedzame wereld. Ja, zo zag mijn virtuele kerststal er gisteren uit op woensdag 16 december… Ik kwam even niet op de naam van het ontbrekende mannelijke poppetje aan de kribbe, misschien was hij even nederig de kamer van de stal uitgelopen of hij moest poepen…

Ik heb weer een dag achter de rug in de thuiszorg van afscheid nemen en zoiets hakt erin, zowel bij mij als bij de klanten. Het ergste is voor hen de onzekerheid en onduidelijkheid, eigenlijk begrijpt niemand er meer iets van. Er is hier veel onduidelijkheid over per wanneer de nieuwe zorgaanbieders hun diensten gaan verlenen. Is dit op 1 januari of later? De mensen horen nog niets van de zorgaanbieder voor wie zij voorkeur hebben aangegeven. Hulpen die meegaan naar de nieuwe zorgaanbieder, blijven zij wel bij hen? Een leuker cadeau voor de decembermaand kun je de ouderen en zieken niet geven… Er gaan veel geruchten en ook dat veel mensen de Wmo vaarwel zeggen en de thuishulp particulier gaan nemen. Collega’s van mij die ook stoppen en iets anders willen gaan doen. De ervaring verdwijnt en er komt iets beters en nieuws voor terug, hopen wij dan maar… Buitengewoon hilarisch hoe iedereen naar elkaar wijst, de zorgverlener naar de gemeente en overheid en de gemeente naar de overheid en zorgverlener etc. Ik denk dat de weldenkende mensen vooral op dit moment het gebaar maken met de wijsvinger naar het voorhoofd, van niet goed wijs en pret. Er was nog een bericht over verwarde mensen in de woonwijken die voor overlast zorgen. Het goede nieuws is door mijn ogen dat zij daar voorlopig nog wel even zullen blijven… Als thuishulp kom je bij mensen waar de maden door de keuken lopen en de zwarte vliegjes leuk in de rondte zwermen, etensresten overal open en bloot en totale wanorde. Er zijn complete teams voor nodig om bij zo iemand thuis de boel weer op de rit te zetten. Veels te veel partijen en schijven waarover dingen gaan en plus dat de wetgeving zo in elkaar zit dat je aan loopt tegen of iemand een probleem is voor haar of zijn omgeving en voor zichzelf. Ik heb zelf met heel wat partijen om de tafel gezeten en bewust geworden van. En laten we wel wezen, als er dan een woonvorm opgezet gaat worden voor mensen die psychisch in de war zijn of met verslavingen dan komt de buurt er weer tegen in opstand. Zeg maar een beetje wat je nu met de ik ga op reis mensen ziet. Niemand wil mensen die anders zijn dan anderen in zijn of haar directe omgeving want het zou eens mis kunnen gaan. Helaas is onze samenleving geen boekhouden waar je mensen kunt afschrijven of onder tapijtjes kunt vegen. Zorg in het nu, de tijd waarin we allemaal woorden aan het afschaffen zijn, misschien een ander woord voor zorg? Misschien kunnen we mensen in geld gaan uitdrukken en op een beurs noteren en kunstmatig allemaal in stand gaan houden? In de zorg tikt de klok ook door en de goede dingen die nu al aan het ontstaan zijn hebben tijd nodig. Mocht ik oud worden of ziek worden en het mijn zorgtijd gaat worden dan staat de klok vast weer goed, denk ik dan heel hoopvol en een beetje egoïstisch…

Geert Wilders is politicus van het jaar geworden en Jesse Klaver is als tweede geëindigd. Ik ga dit toch even bloggen in mijn zorgweek omdat het later zo lekker terug zal lezen… Mijn eerste gedachte was dat er nu iemand nodig is in het midden om de vrede te bewaren in eigen land en pret. Ik was gisteren positief en voor het laatst bij mijn ontzettende lieve klanten op maandag. Ik was bijna in tranen toen een van hen zei: “ik ga met de nieuwe geen boodschappen meer doen want het zal nooit meer zijn zoals met jou.” Natuurlijk gaat zij wel weer boodschappen doen als de herinnering aan mij wat is verdwenen, zo is het leven. De mooie herinneringen zal zij blijven koesteren en ik ook. Hoe wij samen pret hadden in de auto en op de weg en de pret in de winkels. Samen nog even de herinneringen ophalen aan de mevrouw van de Wmo die onlangs nog bij haar thuis was geweest. Zij kwam te laat en ging in een stoel zitten. Zij ging de indicatie vaststellen zonder naar boven te lopen om het huis bewust met eigen ogen te zien. En pret dat wij hadden want logisch gezien maakt het heel wat uit voor de indicatie van huishoudelijke hulp als je ziet wat er ook boven schoongemaakt moet worden. Er werden vragen gesteld over de gezondheid van de mensen en vragen die allang bekend zouden moeten zijn vanuit eerdere dossiers. Het enige wat je zou hoeven doen is een rondje lopen door het huis en de bestaande gegevens even verifiëren met de klant. Dat de eigen gezondheid alleen bij de huisarts thuis zou horen in de dossiers is zoooooo niet in het nu. Mevrouw zat op een gegeven moment te huilen in de stoel… Neem daarbij nog het feit dat ik daar in de rondte liep en mijn mening vanuit de praktijk dus ook wel gevraagd had kunnen worden. Afijn, wij lachen achteraf na onze eigen logische analyse. In het latere rapport stond specifiek de vermelding dat zij zo blij waren met mij en mij graag wilden houden. Zegt dus niets zo’n naamsvermelding in een rapport en daar waren mijn klanten verdrietig en boos over. De gemeente waarin deze mensen wonen strooit in mijn ogen toch al met een overdaad aan uren. Ik werk op flatjes van dezelfde afmetingen en met mensen die even niet zelfredzaam zijn en met gelijkwaardige spullen en tapijten in huis en in de ene gemeente krijgt iemand twee uren hulp en in de andere gemeente drie en een half uur. Totaal geen verstand van wat er daadwerkelijk nodig is, denk ik dan met humor… In de middag samen de kerstlampjes neergezet bij een ander en licht in de duisternis gebracht. Ik ga volgende week nog even vrijwillig boodschappen doen met deze mevrouw als extra bewuste afscheid toegift. Ik probeer de mensen een beetje bewust voor te bereiden dat alles in het leven een beetje flex aan het worden is en dus ook de zorg, vroeger is niet meer en nu wel. Ik vind kerst brengen in de huizen erg leuk en als mensen zelf al dingen hebben opgehangen en neergezet dan is het mijn brein sport om te zeggen wat er nieuw bijgekocht is en wat er anders hangt dan het jaar ervoor. Mijn lange termijn geheugen blijkt dan erg goed te zijn en pret. Morgen weer door…

Ik ga de komende week schrijven over mijn laatste week in de thuiszorg. En allemaal omdat een paar gemeenten de aanbesteding van de huishoudelijke thuiszorg aan anderen zorgverleners hebben gegund. In het jaar 2015 gaat het niet meer over mensen, wel over aanbestedingen. Natuurlijk zou ik met drie verschillende korte contracten mee kunnen gaan naar de andere zorgverleners en bij mijn klanten kunnen blijven. Voor iemand die alleen een huishouden draaiende moet houden is zoiets niet haalbaar. Het salaris is van dien aard dat je het werk echt doet omdat het leuk is en niet voor het geld. Het is leuk werk voor tweeverdieners, mensen die met zijn tweetjes zijn waarvan de man of vrouw een goed salaris heeft en de man of vrouw een paar uurtjes wil bijverdienen, voor studentes en andere mensen met tijd over. Er blijven een paar oude hulpen over van de oude stempel in vaste dienst of met korte contracten. Heel veel ouderen mensen begrijpen er niets van flexibel en zij zijn ook van een andere generatie. Ik vroeg laatst aan iemand waarom zij altijd om zes uur wil eten. Vroeger hadden wij een eigen zaak en dus een vast patroon met eten en koffie drinken. Alles ging rond vaste tijden en dat heeft zich bij veel ouderen voortgezet. Vaste hulp is prettig en vaste tijden, veel mensen raken compleet in paniek als de hulp niet komt of op een andere dag of op een ander tijdstip. In het nu zouden wij dit autisme noemen en pret. Het is niet alleen de leeftijd die wat star kan maken, het is ook het levenspatroon van vroeger waarom veel ouderen niet mee kunnen in het flexibele nu. Oudere mensen hebben ook een hele andere kijk op schoon. Andere meubels en tafeltjes die in de was gezet moeten worden en kleedjes die uitgeklopt moeten worden en ramen die spiegels moeten zijn. De hulp moet het net zo doen als dat zij het altijd deden vroeger en zelfredzaamheid loslaten is erg moeilijk voor mensen, hoef je niet eens oud voor te zijn… En als je de hele dag binnen zit dan zie je ook elk stofje… Het is dan ook buitengewoon hilarisch als er scholieren komen als vakantiekracht en zij soms niet eens weten wat een stofdoek is. Ik heb al een keer gepleit voor een ochtend les van een ervaren kracht voordat zij aan de slag gaan… Mensen op latere leeftijd verander je niet meer en hoeft ook niet, als vaste hulp weet je op een geven moment waar jouw klant blij van gaat worden en dan is het goed. Bij mensen met psychische problemen en verslavingen ken je op een gegeven moment de klant en lukt het je aardig om de boel enigszins leefbaar te houden. Je bent heel vaak de enige persoon die bij iemand komt in de week, vertrouwd. Je komt bij allemaal verschillende mensen over de vloer en je past je continue aan en zet de wensen van de klant voorop zonder je helemaal onder de voet te laten lopen… Voor heel veel mensen ben jij de buitenwereld en ik doe buiten werktijd ook nog wel eens het een en ander vrijwillig voor mijn klanten. Dat de zorg anders moest daar ben ik het wel mee eens en dat er te hoge kosten gemaakt worden door mensen die geen verstand van zaken hebben en langs elkaar heen werken en niet op de juiste geschikte werkplek zitten is ook een ding. En zo ga ik de blog zorgweek in en schrijf vanuit mij hart en over wat er in mij opkomt.

Het is echt hilarisch wat mij in het nu allemaal overkomt en heel veel dingen zijn gewoon toch ontzettend leuk en leerzaam. Wat zal ik nu eens voor werk gaan doen? Klinkt toch een stuk leuker dan zeuren dat je geen baan meer hebt straks? Je kunt Kamervoorzitter worden was gisteren de grap tussen mij en vriendinnen en weer reuze pret. Ik kom de leukste vacatures tegen en er is werk genoeg overal en als je wilt aanpakken en alles wilt leren en niet bang bent dan gaat zoiets toch wel lukken? Ik leef al sober en als ik zo kan blijven voortleven is het mij prima en het werk moet als hobby aanvoelen. Bij het bekijken van vacatures valt het mij wel op dat de salarissen van sommige beroepen heel erg laag liggen. Ik kwam vuilnisophaler tegen in Amsterdam met salaris zonder toeslagen voor onder de 10,00 euro. Huh? Door weer en wind en dan zo weinig ophalen met de nadruk op ophalen en pret. Daar is die 55 miljoen dus niet gebleven die ze kwijt zijn in Amsterdam. Ik kijk naar alles en ik solliciteer echt op wat mij leuk lijkt. Met alle korte contracten en contracten na contracten in het nu worden het misschien wel twee of drie baantjes. Heerlijk, terug naar vroeger met geen vrije tijd en werken en werken. De salarissen zijn laag en de kosten voor alles gaan omhoog, is niet logisch in mijn ogen, zal wel aan mijn ogen liggen. Het gaan hilarische maanden worden, zeker. Gisteren nog wat uurtjes gestaan voor Samen helpen voor de Voedselbank. Een mooie actie en mensen kunnen tot en met volgende week donderdag levensmiddelen doneren bij de Hoogvliet supermarkt bij ons en er zijn ook spotjes op de radio enzovoorts. Ik stond tot mijn grote vermaak met drie scholieren die hun stage uurtjes of maatschappelijke uurtjes voor school moesten invullen. Enig en zo blijf je zelf ook nog jong en hoor je een beetje wat er leeft. De zoon van een vriendin van mij wil graag slagroompatronen onder de boom met Kerstmis. Ik heb toegezegd een demonstratie te gaan geven van waar die dingen werkelijk voor gemaakt worden… met slagroomspuit en al… Als je alles bespreekbaar maakt dan kun je met een beetje humor wel wat sturen, voorkomen niet. Te grappig zijn alle ouders die zeggen: “zoiets doet mijn kind niet.” Als je een beetje met de beentjes in het nu staat en je ogen eens bewust van de mobiel en uit je drukke leven haalt… Even geleden vertelde een caissière mij dat de mensen ontzettend veel drank kopen. Ik rekende een flesje bier af om de visite voorraad op peil te houden en stond dus echt voor joker. Ze vroeg aan mij of ik geen krat had en zo ontstond er een levendig gesprek. Nou de mensen bij onze Voedselbank komen de feestdagen wel door aan de tot nu toe ingezamelde levensmiddelen te zien, bewust ingezameld door vrijwilligers en met dank aan het onderwijs en de scholieren.

Als je het niet meer ziet zitten, ga dan naar de mensen waarvan je weet dat er liefde is. Wijze woorden van iemand en ik zou daar zelf het woord humor nog aan toe willen voegen. Ik kan de wereld om mij heen niet meer begrijpen af en toe en dan moet je sommige dingen die volstrekt onlogisch en niet eerlijk zijn aan de kant kunnen zetten. Zoiets valt niet altijd mee en afgelopen week hadden wij het erover of het met de leeftijd te maken zou kunnen hebben. Nou nee, jong of oud of middel, veel mensen zijn een beetje stuurloos in het nu. Ik heb zelf wel het gigantische geluk van veel lieve mensen om mij heen en die gelukkig ook logisch en menselijk kunnen nadenken. Ik geef eerlijk toe dat de dood van een van mijn beste vriendinnen er ook even ingehakt heeft. Ik bracht na veertien dagen een bezoekje aan haar huis en zoiets kun je beter laten. Al haar spullen op de grond en dan zie je een boek, samen nog gekocht, wat ligt te zwerven. Een kaart, een beeldje, kleding en alle spullen waarmee zij blij was. En niemand wil ze hebben want ze waren van haar… Zo op haar zolder kwam bij mij weer het besef boven dat spullen gebruiksvoorwerpen zijn en dat je echte ik, bij leven, de persoon is wie jij bent en wat jij doet en alle herinneringen waar jij je leven mee vult. Ik kan het niet goed uitleggen, het was voor mij wederom de bevestiging dat mensen en liefde om je heen zoveel meer van waarde zijn dan spullen. Ik zei nog tegen een vriendin dat ik het zat begin te worden om te leven in een wereld waarin alles draait om leugens, haat, cijfertjes enzovoorts. Er is onderhand niets menselijks meer te vinden. Ja ja, ik zag de zon opgaan van de week, heel erg mooi en ik lach heel wat af en ja ik kom leuke en warme mensen tegen en toch voelt het af en toe zo. Gelukkig heb ik een te hoog hoppa weer gaan weer verder gehalte in mij… Ook hilarische toestanden op mijn werk en ik ben geen nummer en zo ga je niet met mensen om en dus hoppa op zoek naar een andere baan. Gesteund door mijn gehele achterban en klanten en dan vragen ze je na excuses of je alsjeblieft nog een maand wilt blijven. Geen haar op mijn hoofd, al zou ik er duizenden euro’s voor krijgen, mijn principe is dat je bewust zo niet met mensen omgaat. Leer ervan voor een volgende keer… en deze vrouw gaat vrolijk een nieuwe hobby zoeken die werken heet. Je hebt recht op een uitkering en bla die bla die bla. Nee die zijn voor mensen die echt niet kunnen werken en dus eerst op eigen kracht een nieuwe leuke baan zien te vinden. Ja maar je hebt ervoor betaald… ja en… andere tijd en we leven nu. Het nu is keihard en dus keihard en positief en met humor zoeken naar iets anders leuks. Ik loop bewust voor op de afbraak van onze verzorgingsstaat…

Ga maar weer schrijven… een advies naar mij toe en soms moet je advies niet in de wind laten hangen. Tegen zoveel onzinnigheid in de wereld is niet tegenop te schrijven was nog een grapje terug van mij… Na het overlijden van een van mijn vriendinnen even in een verdrietig niet schrijf dipje terecht gekomen. Dit jaar gaat bij mij privé echt de boeken in als het jaar van afscheid nemen, eigenlijk van te veel afscheid nemen en waar te voor staat… De humor is dan wel dat dit jaar ook de boeken in gaat als het jaar van een te veel aan welkom in Nederland en andere landen. Als vrolijkheidstherapie even naar het museum geweest om de tentoonstelling van de kunstenaar Joan Miró te bekijken. Heel veel ogen op de kunstwerken en het deed mij denken aan een ketting die ik van een vriendin kreeg met een afbeelding van het boze oog. Het kwaad weren door deze ketting op te hangen, aldus mijn vriendin. De realiteit van dromen en er was een schilderij waar ik even voor ben gaan zitten. Le Gant Blanc, de witte handschoen. Ik droomde eigenlijk niets, ik was gewoon even weg uit de realiteit en even verdwenen in het schilderij of zoiets. Ik was ook even in het kinderatelier en ik vond dat een paar kinderen beter werk hadden gemaakt dan wat werken van Miró en pret. Zonder gids en zonder koptelefoon op en gewoon lopen en zelf nadenken en dromen over wat je ziet. Beneden stonden wat boeken in de vitrines en lag er wat werk van Sigmund Freud en een mooi gedicht over de wereld is vol met vijanden en er is geen veilige plaats, interessant leesvoer. De werken van Jennifer Tee waren bijzonder en dan vooral de aardbollen, jammer dat mijn passer nog thuis lag want ik kreeg de neiging om de afstanden te gaan nameten. Heerlijk zo’n museum om even in weg te dromen en in bij te komen. Nu buiten het museum de realiteit weer onder ogen gaan zien en de draad weer gaan oppakken. Ik heb de slingers in de kerstboom al opgehangen, nu de slingers in mijn eigen leven weer laten glinsteren.