En dan de laatste dag van 2015… Ik zag gisteren 2 jongens van een jaar of 14 met dozen en tassen vol met vuurwerk lopen, hun stralende en lachende gezichten spraken boekdelen. Een beeld om even vast te houden want het vuurwerkverbod gaat er langzaam maar zeker komen. In de sloot 2 witte zwanen die met elkaar aan het flirten waren en het voorjaar al in hun hals hadden. Mensen op weg naar de borrel en de lucht van oliebollen. Oliebollen blijven wel voorlopig, dacht ik zo…niets mis met dit woord. Misschien volgend jaar een vettaks erop los gooien onder het mom van een regeltje of een verhoging erbij… alles kan. Het jaar 2015 was voor mij een jaar van afscheid nemen en van nieuwe mensen erbij in mijn leven. In mijn levenstrein gingen er wat mensen uit mijn treincoupé en er kwamen nieuwe mensen binnen. Ik heb mijn eigen jaar geanalyseerd en even in de spiegel gekeken en hoppa door naar 2016. Ik heb geen goede voornemens, misschien de balans nog iets meer in evenwicht zien te houden zoals heel veel mensen om mij heen proberen te doen. Ik probeer zoveel mogelijk heen te gaan waar liefde is en ik probeer mij met wat humor overeind te houden. Het is voor mij al een hele klus om in deze tijd waarin de veranderingen zo snel gaan, om mee te gaan en om mij continue aan te passen en toch mijn eigen ik en visie te blijven vasthouden. Ik zei laatst nog tegen iemand dat het vermoeiend is om continue in oplossingen te denken en voorruit te denken, gelukkig zit er een uit knop in mijn hoofd om af en toe even die wereld uit te stappen. Ik ga stap voor stap het oude jaar uit. Dag 2015 en welkom 2016…

Toch raar, zo in deze tijd altijd een beetje terugblikken naar het afgelopen jaar… Na een drukke en gezellige week met heel veel mensen om mij heen is daar nu het naderende zwarte gat 2015. Nog even en 2015 verdwijnt voorgoed in een gat, wat rest zijn de herinneringen en het beeldmateriaal. Ik was even aan het terugdenken aan oma en haar verhaal over WOII. Het was na de aanslagen in Parijs en dat scholen en winkels werden gesloten. Oma vertelde over hoe zij met haar zusje door een straat liep in WOII en er opeens een vliegtuig naderde. Zij vertelde over hoe zij door onbekende mensen naar binnen werden getrokken en de bommen vielen. Na de bommen gingen zij weer de straat op en iedereen ging weer door met zijn dagelijkse bezigheden. Ik vroeg aan oma of zij ons een soort van uitlachte in het nu en met alle angst en ja ik omschreef het wel goed volgens oma. Ik leef in het nu en ik ben geboren in een land met de Nederlandse vlag en de naam Nederland. Er kwam een Europa en ik dacht toen nog heel naïef dat het voor de handel zou zijn en lekker makkelijk met een muntstuk. Toen kwam er Brussel en er kwamen Europese verkiezingen en opeens gingen onbekende mensen zich bemoeien met mijn stofzuiger. Ik ging mee in het nu en dus kwam de gewenning van een Europa als een stofzuiger met weinig vermogen heel langzaam op gang bij mij. En in 2015 was deze gewenning er nog lang niet en ik moest opeens gaan wennen aan een wereld in plaats van een Europa. Heel erg veel mensen en niet alleen vanuit Syrië die nu komen van buiten Europa om er een wereld van te gaan maken in Europa. Logisch gezien klopt een wereld in Europa niet, een wereld is heel de wereld… Als je het positief bekijkt dan heb ik het grote voorrecht om de periode van een land, een Europa en een wereld in Europa meegemaakt te hebben. Ik vraag mij echt af of er in het nieuwe jaar weer iets anders bedacht gaat worden om aan te wennen. Rennen of wennen gaat de spreuk voor de komende tijd worden en pret. Het zwarte gat van 2015 en ik sta er vrolijk wat dingen in te werpen en de rest gaat mee in mijn brein naar 2016. Ik sta opeens met een Nederlands vlaggetje in mijn handen, van iemand gekregen op 5 mei 2015. Ik voel de kracht vanuit het zwarte gat komen en aan mijn vlaggetje trekken. Ik ben sterker en mijn vlaggetje blijft en gaat mee naar 2016, gewenning. En zo rommel je het jaar wat uit in een decembermaand zonder vorst en met zon en sla je op 30 december 2015 nog muggen dood…ook even wennen.

We waren samen op kerstavond en toch was ik een beetje alleen. In de tuin met heel veel licht en met heel veel gezelligheid deden wij een poging om onze kerstavond gewoon te laten doorgaan. In de blokhut de foto’s van mijn pas overleden vriendin zodat zij toch een beetje bij ons was. Wat kun je iemand dan missen op zo’n avond en iedereen gaat op zijn of haar manier met de verwerking van het verdriet om. De een trekt zich terug en de ander praat voluit over haar. Iedereen gaat gelukkig wel door met leven en met hoop voor de toekomst en dat verdriet echt gaat slijten en de mooie herinneringen blijven. Ik kon niet zoveel Glühwein drinken want ik wilde in mijn eigen bedje slapen en dan is er altijd nog cola. Zelfs de maan deed mee met ons feestje en wat een mooi gezicht die extra volle lichtbol in de lucht. En eigenlijk was er licht en vuur genoeg en toch stond ineens door vonken en wind de grote conifeer bij de buurman in lichterlaaie. Gelukkig door teamwork van de mannen de boom met de tuinslang weten te blussen en ja het was even spannend. Onze kerstboomverbranding was al op kerstavond… Oom agent kwam wel even buurten en de brand was inmiddels geblust en dus hoppa weer doorrijden om mensen met minder licht op te pakken… Het mooiste was nog toen de buurman thuis kwam en hij niet boos was en de boel met humor bekeek. Sorry helpt ook en het aanbod om te helpen om de boom op te ruimen. Vrede op aarde en pret. Voor heel even waren wij allemaal kleine kinderen en wij hadden pret om het gebeuren met de goede afloop. Ja, kerstavond is altijd leuk en jong en oud samen in een zee van conifeer licht…

Ik heb er dit jaar wat mensen bijgekregen en zo ook een oma met humor. En zo samen met oma op stap om de kerstboodschappen te doen en om te lachen. Oma was naar een kerstmiddag voor ouderen geweest en ik sprak met haar over wat ik van wat andere ouderen ook had vernomen. Er wordt aan voorbij gegaan dat veel ouderen nog een aardig denkniveau hebben en mee zijn gegaan met hun tijd. Er zijn ouderen die je gerust een VWO kerstvoorstelling kunt voorschotelen en ik vind het dan ook niet zo gek dat wat ouderen er bewust voor kiezen om op hun kamer of woning te blijven en niet naar een kerstmiddag willen gaan. Natuurlijk gaat het ook om het samenzijn en de gezelligheid en grijs haarstukje af voor de vrijwilligers en een gegeven paard uit de kerststal… Ik stel mij dan zo voor dat ik 90 jaar ben en dat er iemand voor mij staat met een tamboerijn en dat ik mee mag zingen met een Nederlandse hit van vroeger en alle ouderen klappen dan mee uit de maat. Ik zou misschien met rollator en al gillend de zaal uitlopen als mijn brein dan nog goed zou werken. Het is natuurlijk net als overal, je kunt niet iedereen tevreden hebben. Ik kom met alles steeds weer uit dat je mensen niet over een kam kunt scheren en misschien is dat wel kort door de bocht en samengevat het jaar 2015. En wat te denken van alle oude winkelketens die zo voor de kerst het licht dempen of alsnog uitdoen? Ik blijf het vanuit menselijk oogpunt onsympathiek vinden om zulk nieuws voor de feestdagen naar buiten te brengen. Mensen tijdens te feestdagen wakker te laten liggen van hun baan is Ebenezer Scrooge gedrag en als je de goede geest hebt dan breng je zoiets na de feestdagen naar buiten toe. Ik denk dat er nog veel geesten uit de fles zullen komen in het nieuwe jaar en oude winkelketens of doorstarten of weg zullen gaan. Nieuwe formules en lagere lonen en korte contracten zullen in het nieuwe jaar doorzetten. Flex en of mensen daar blij van gaan worden? Ach, er zijn altijd nog ergere dingen in de wereld, zoals een stervend warenhuis met beveiliging omdat de cadeaubon niet meer geldig is… Ten minste houdbaar tot of ten minste verzilverbaar tot zijn zooooo 1995, de flex cadeaubon is geboren zo op kerstavond 2015.

Het begon allemaal vier jaar geleden… Een van mijn beste vriendinnen kocht een ander huis en vlak voor de kerst ging haar oude huis in de verkoop. Ik had ooit van iemand vernomen dat zij een heilig beeldje in de tuin had begraven en het huis heel snel verkocht. Wij besloten om Jozef uit de kerststal te halen en in watten en in een plastic zakje te begraven in de achtertuin met zijn hoofd naar de voordeur. Zij ging een jaar later de kerststal neerzetten en Jozef ontbrak en zij bedacht toen dat wij hem hadden begraven. Het huis was nog niet verkocht en dus laat Jozef daar nog maar even liggen onder zijn warme dekbed van watten en pret. Tot onze grote schrik en noodgedwongen ging het huis in de verhuur. En zo kon het gebeuren dat Jozef daar al die tijd bleef liggen en elk jaar met het opzetten van de kerststal grote pret. Je kunt moeilijk aan de huurders vragen of je alsjeblieft Jozef even uit de tuin mag opgraven. De huurders waren zich dus volkomen onbewust van Jozef in de tuin. De rest van de mensen die het wel wisten die verklaarden ons al voor gek want zoiets doe je toch niet. En eindelijk deed Jozef waarvoor wij hem hadden begraven, het huis werd verkocht en de afgelopen week vertrokken de huurders. Wij lagen helemaal in en deuk en een beter tijdstip zo voor de kerst was er niet. We stonden de huurders nog net niet met vlaggetjes uit te wuiven, het scheelde niet veel. En zo stond ik gisteren samen met mijn vriendin in haar oude huis en in de motregen gingen wij de tuin in. Wij hadden een schep en allerlei andere dingen en wij dachten nog te weten waar Jozef lag. Na even graven nog geen Jozef en ik sprak de woorden… want stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren… Je kon ons wegdragen van het lachen. Ik dacht dat Jozef meer in de buurt lag van het tuinlampje, ja licht natuurlijk. En na een flinke berg aarde daar omhoog te hebben gewerkt, opeens Jozef bovenop mijn schep! Hij zat nog in het plastic zakje en in de watten en was nog puntgaaf en mond op mond beademing was niet nodig. Even een selfie met Jozef en de pret was compleet. Mijn vriendin gaf nog de opmerking dat wij Jozef hoogstwaarschijnlijk niet goed hadden uitgelegd dat hij niet moest zorgen voor huurders maar voor kopers en ik rolde bijna de tuin weer in. En zo vier jaar later staat Jozef na een douchebeurt weer bij de rest van de familie in de kerststal.

Het gaat gelukkig weer goed met ons vriendinnetje in Zwolle en weer een lichtpuntje. Een leuk ding zo in deze warme dagen voor de kerst is de verlichting in onze hoofdstad. Je kunt per boot en met een gids het Amsterdam Light Festival bekijken of zoals wij in alle onbevangenheid gewoon zonder programmaboekje de route te loopschoen namen, gratis. Wij konden zo nog een Glühwein nemen onderweg en niet eens om warm te worden met de temperaturen van nu. Alsof je in een droomwereld loopt tussen alle verlichte kunstwerken en brandt een kaarsje voor wie jij een licht wilt zijn was wel mooi in de binnentuin. Meer licht maken op deze aardbol is wel gewenst zo in het nu. De mensen met de driepoten waren opvallend en het ouderwetse fototoestel met een statief is blijkbaar weer helemaal terug. Mijn vader had even geen licht huis en dacht dat er een stuk vuurwerk afging in de woonkamer toen een spaarlamp de geest af. De groep sloeg gelukkig uit in de meterkast en hij dacht eigenlijk eerst dat het de televisie was. Ik wil dan graag het waarom weten en dus wat opgezocht over spaarlampen die knallen en pret. Ik ben er nog niet helemaal uit en wel wat dingen al uitgesloten en dus komt deze puzzel voor de kerst ook wel af. De kerstverlichting buiten deed het bij hem wel en ik moest erg lachen dat hij vrede op aarde aan de voorkant van het dak had gemaakt met letters. Zijn kerstwens en ik sluit mij daar graag bij aan. Ik ben zelf wel iets realistischer of noem het pessimistischer dan paps. Het licht voor de vrede zou eerst in familiekring al kunnen beginnen en als het daar al mis gaat hoe kan het dan ooit vrede op aarde worden en ik had een binnenpretje. Vrede op aarde is een wens en een droom en je moet eerst je eigen lampje of lichtje aansteken voordat je verder lichtjes kunt aanwakkeren, bewust van. 

Wat is wijs? Het overkomt je uit het niets en dan moet je af en toe de wijste zijn. Na zelf in Amsterdam twintig minuten lang bewust geïntimideerd te zijn door een man in de bus, heel wijs uitgestapt en bewust de volgende bus genomen. Ik was gelukkig samen met een vriendin en wij waren een dag op pad geweest en je wilt zo’n dag toch leuk en vreedzaam afsluiten. Wij lazen dat de VVD in Amsterdam via een burgerinitiatief de aandacht wil vragen voor straat intimidatie en het liefst met een verbod. Wij lazen niets over bus intimidatie en pret. Er zijn al 18.000 mensen die er blijkbaar ook mee zitten want zoveel mensen hebben het initiatief al ondertekend. Met een verbod geef je eigenlijk weer aan dat de oorzaak aanpakken niet meer mogelijk is en gedrag dus niet meer te veranderen is? Hoe heeft het zover kunnen komen, denk ik dan. Ja, wat is wijs? Iets eerder in de stad zagen wij een fiets met een koffer eraan vastgemaakt in een drukke winkelstraat. De eigenaar was nergens te bekennen en twee politie medewerkers hadden het ook al opgemerkt. Een stukje verderop gingen wij eens staan te bekijken en analyseren wat de acties waren. “Als het een explosief is dan zijn wij er ook geweest,” zei mijn vriendin. Wat is dan wijs, doorlopen of toch maar even kijken naar de afloop? Onze nieuwsgierigheid was groter en als het je tijd is dan ga je toch wel en pret. Het liep allemaal goed af en de eigenaar werd tenslotte gevonden. In deze tijd een koffer onbemand achterlaten aan een fiets, hoe niet wakker en onbewust ben je dan… Eigenlijk waren wij ook niet wijs want wel weglopen voor een man in de bus en niet voor een verdachte koffer. Misschien omdat de situatie met de man ons al snel duidelijk was en bij de koffer nog niet? Ach, wijs of niet, wel een onwijze leuke dag gehad.

Wij waren gisteren in Zwolle. Ons lieve vriendinnetje bezoeken met ALS en veel pret onderweg. Er kwam tot onze hilariteit net een lijkwagen aangereden bij de zorginstelling en wij keken elkaar aan en zeiden: “het zal toch niet… dan had haar man het ons toch wel even laten weten.” Zij stonden ons gelukkig bij de ingang al te verwelkomen en ik vertelde de hilariteit van de rouwwagen en zij konden er erg om lachen. Wij hadden van tevoren gevraagd waar zij echt blij van zou worden en geluk zit hem gewoon in de kleine dingen. Wij hadden dus voor allebei een broodje haring meegenomen. En mooier kun je het dan niet hebben dat zij vertelde dat dit voor haar echt genieten was. Je mag mensen ook wel een beetje laten genieten als ze de eigen bijdrage voor de zorg niet meer kunnen betalen. Ziek zijn is geen keuze. Het is te triest voor woorden dat wij zaten te praten over betalingsspreiding. Als je heel ernstig ziek bent zou je daar helemaal niet mee bezig hoeven zijn en een partner ook niet. Voor het Van Gogh museum heeft zij de kracht niet meer en de kaarten van Van Gogh die wij af en toe sturen is zij wel heel blij mee. Wij hadden het over steeds meer inleveren en ik heb bewondering voor hoe zij zelf nog steeds de strijd aangaat voor menswaardigheid in de zorg. Ik kan nu nog praten en mensen die dit niet meer kunnen die kunnen het niet meer zeggen. Met mijn eigen ervaringen in de zorg weet ik wat zij bedoelde. Dat je bijvoorbeeld iemand op bed wast en dan even wegloopt en de persoon in bed naakt laat liggen. Je kunt ook even een handdoek over de persoon heen doen voor het geval er iemand onverwachts binnenkomt en het voelt lekkerder. Het zijn kleine dingen die ervaren en goed geschoold personeel weten. Ik kan niet meer doen dan het op mijn blog zetten om leraren in de zorg er bewust van te maken om zoiets te leren aan hun leerlingen. Bewust maken van dat de patiënt, hoe ziek ook, een mens is. Na een kleine drie kwartier was zij moe en zij ging slapen. Samen met haar man een wandeling gemaakt en later koffie gedronken, kleine dingen die zo belangrijk zijn. Nog erg gelachen om advocaat en tot mijn grote vreugde zag ik in de winkel daar dat zij flesjes advocaat verkochten. Ik heb hem een flesje gegeven als een kerstcadeautje, een klein ding en hij blij. Later in de avond waren wij des te blijer dat wij gezellig aan waren geweest want haar gezondheid ging weer achteruit en koorts. Onze bijdrage was misschien heel klein, het was wel fijn en om samen te zijn.

Zo mijn baan in de zorg is voor even over en tijd voor andere dingen. Ik was gisteren bij twee klanten die er echt stuk van waren en waarvan er een ook nog jarig was. Voor werktijd even een bloemetje gekocht en bij de bloemenstal hoor je dan opeens weer: “hee Pippi.” Ik hoor niet anders de laatste tijd en pret. Tot hilariteit van de bloemenman ging het over slippers die Pippi in het water gooide en een veldwachter. Andere tijden en Pippi ging zonder aapje en paardje en wel met een bosje bloemen naar de klant toe. Nee, bloemen hadden niet gehoeven volgens de klant, wel leuk. En zo zit je dan samen aan een gebakje op de laatste werkdag daar. Zeg nooit nooit en misschien komt Pippi via allerlei onderaannemers in de zorg wel weer eens terug. Ik ben altijd weer welkom bij mijn klanten en zij blijven mij volgen. Ja, een van mijn klanten van gisteren had echt verdriet en ik heb mij toch wel erg groot moeten houden de afgelopen week tegenover de klanten. Pippi hoort sterk te zijn… In mijn huisje zonder kakelbont kon ik even niet meer kakelen, moe. Alle troep even opgeborgen en niets meer in mijn zicht voor even want het is nu weekend en even de boel de boel laten. Ik heb weer veel geleerd de afgelopen jaren en een fijne tijd gehad bij de mensen. Tijd om uit te rusten is er niet vandaag want wij hebben plannen en die waarschijnlijk weer veel pret gaan opleveren. Ik word nu al misselijk als ik aan de geur van haringen denk op een vrije zaterdag… 

Ik ging gisterenochtend de deur uit in een shirt en vest en omdat het mooi weer zou worden. Ik besloot om mijn hoge witte gympen aan te doen met bloemen omdat laarzen met 14 graden wel wat warm zouden zitten. Vrolijk naar mijn lieve oudere mensen toe om daar voor de laatste keer te gaan werken. En zo huppelde ik de dag door en niemand die iets tegen mij zei over mijn gympen en dat neem ik iedereen erg kwalijk en pret… Er lag namelijk bij thuiskomst een theatergids in de bus met achterin een advertentie en daarin stond: armoede is…in december nog op je zomer gympen lopen. Ik was mij er echt totaal onbewust van dat zoiets niet mag in december. Ik moet dus als de vlinders vliegen, de bloemen in mijn voortuin staan en de struiken weer knoppen krijgen, gewoon op laarzen lopen? Ik ga nu toch ook geen winterbanden rijden omdat het december is en warm? Met tranen in mijn ogen heb ik in de avond mijn gympen in de kast gezet tot volgend jaar zomer en ze begrepen er niets van, wat een armoedige dag…. In de wekelijkse dorpskrant stond nu wel een stukje voor mijn klanten over de veranderde aanbesteding van hun thuiszorg. Het was inderdaad de bedoeling om per 1 januari 2016 over te gaan maar de aanbesteding heeft door het landelijke systeem voor aanbestedingen TenderNet twee weken vertraging opgelopen en dus mag de huidige zorgleverancier nog een maand aan de bak. Kan iemand mij uitleggen waarom mensen wel naar de maan vliegen en een landelijk systeem vertraging heeft? Ook een voor mij nieuwe term erbij in de zorg, dienstverlening door een onderaannemer laten voortzetten. Het begint een beetje op de bouw te lijken in de zorg en pret. Nog meer pret dat mijn contract al beëindigd was per einde van dit jaar. En door de vertraging over de aanbesteding zou het wel goed uitkomen als ik nog een maandje zou willen blijven. Ik ben natuurlijk geen pak inlegkruisjes die na een maand gebruik in een vuilnisbak aan de weg worden gezet. Je kunt met mij alle kanten op, er zijn bewust grenzen. En zo heb je toch wel pret ook om alles. In de middag bij mijn vriendinnetjes van de uitgifte van onze Voedselbank geholpen om de kratten te vullen en het was weer erg gezellig zo samen. De acties van de supermarkten lopen ook goed en er zijn heel erg veel kratten naar de Voedselbanken gegaan. Mooi bericht zo voor de mensen in voedselarmoede op een warme decemberdag in het jaar 2015 op mijn armoedige zomer gympen.